Politica 89.8
Ένα μακρύ σοκάκι του παλιάς Κάντιας που ξεκινά από το αρχαίο Μετόχι του Αγίου Ματθαίου των Σιναιτών και φτάνει μέχρι τους εμβληματικούς Άη Μηνάδες, τον “μικρό” και τον Μητροπολιτικό.
Ε και;
Συνήθως οι πινακίδες ονοματοδοσιας στο Ηράκλειο, φέρουν κάτω από το όνομα μια μικρή υπενθύμιση :
“Συγγραφεύς”, “Ήρωας του 1821 “, “Φιλέλλην”, “Λόγιος”κ.α.
Εδώ τίποτα.
Του “Ταξιάρχου Μαρκοπούλου”.
Σκέτο.
Σ αυτόν τον δρόμο μεγάλωσα.
Δεν ήξερε κανείς να μου πει.
Κι ακόμη και σήμερα οι συμπολίτες μου τον αγνοούν.
Ακόμη και κείνοι που δηλώνουν αυτήν την διεύθυνση ως τόπο κατοικίας…
Από καθαρή τύχη
-δεν είναι δα και κανένας δρόμος” βιτρίνα”-
δεν έχει μετονομαστεί ας πούμε ,σε” Ανθέων “, “Νεφέλης”, “Ρόδων”, “Απόλλωνος” κ.λ.π.
Στο τέλος – τέλος,εδω είναι Ηράκλειο, συγκρίνεται ο Καζαντζίδης με τον Καζαντζάκη;
“Λεωφόρος Σ. Καζαντζίδη” ο ένας . Ένα σοκάκι “Ν. Καζαντζάκη” ο άλλος.
Αργησα λοιπόν να μάθω, ψάχνοντας μόνος μου…
Το Ηράκλειο είναι μια Δημοκρατική πόλη.
Το αναφέρει άλλωστε και η πινακίδα που τοποθετήθηκε επί αειμνήστου Καρέλη, στα όρια του παλαιού δήμου με την Ν. Αλικαρνασσό:
“Καλώς ήλθατε στο Δημοκρατικό Ηράκλειο”.
Ως έμφαση, του δημοκρατικού της πλεονάσματος , έναντι των άλλων, προφανώς λιγότερο δημοκρατικών, πόλεων της Χώρας.
Ασφαλώς για να προφυλάξει αυτό το “δημοκρατικό πλεόνασμα”,η πόλη, επιλέγει διαχρονικά την λήθη.
Σβήνοντας την δική της Ιστορία.
Ειδικά όταν αυτή δεν συνάδει με την έννοια που αποδίδουν στις λέξεις “Δημοκρατικός” και “Δημοκρατία”, συγκεκριμένοι κατ επάγγελμα παραχαράκτες, ειδικά της ιστορίας της Κρήτης και ακόμη πιο ειδικά του Ηρακλείου.
Όταν σκοτώθηκε ο Δημήτριος Μαρκόπουλος, κάποιοι συγγενείς φρόντισαν για την διατήρηση της μνήμης του.
Όταν απήλθαν, απήλθε και η μνήμη του.
Έμεινε μόνο η πινακίδα.
“Οδός Ταξιάρχου Μαρκοπούλου”
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο ενός ανθρώπου που είμαι τυχερός που τον συνάντησα, έστω σ αυτό το “αστείο ηλεκτρονικό καφενείο”.
Που σε τέτοιες “συναντήσεις” γίνεται Σπουδαίο.
Ιδού λοιπόν το κείμενο από τον
Γεώργιο Σιούλα.
Από το αρχείο του οποίου προέρχεται το απόκομμα με την νεκρολογία και η φωτογραφία με το πρόσωπο του “Ταξιάρχου Μαρκοπούλου”.
Που δεν το είχε δει ποτέ κανείς Ηρακλειώτης συνομήλικος μου.
Και πάω στα 55…
“Ταξίαρχος Δ. Μαρκόπουλος. Από Ηράκλειο, γιός επαναστάτη της Θερίσσου, κατετάγη εθελοντής σε ηλικία 17 ετών στους Βαλκανικούς πολέμους εις τον λόχο Κρητών φοιτητών. Έλαβε μέρος ως ανθ-γός στον Α΄Παγκόσμιο στην Μακεδονία, στην εκστρατεία της Μικράς Ασίας όπου ετραυματίσθη και ετιμήθη 16 φορές με παράσημα ανδρείας στο πεδίο των μαχών. Αργότερα στον Ελληνοϊταλικόν διοικεί το 30ο Σύνταγμα, ένα εκ των ελαχίστων που υποχωρήσαν διέσωσε την σημαία του.Τα της συλλήψεώς του στο Λιδωρίκι και του θανάτου -εκτελέσεώς του εν αιχμαλωσία είναι γνωστά. Υ.Γ. Είχα την τύχη να συνομιλήσω επί μακρόν με αντάρτη του Διαμαντή, που ήταν στην φρουρά του κατά την αιχμαλωσία του. Μίλησε γι’αυτό μετά από 60 χρόνια και αφού είχε περάσει στρατοδικείο στην Λάρισα θεωρηθείς ως παραδοθείς και τυγχάνων του ευεργετήματος της αμνηστίας διεσώθη. Χωρίς βέβαια να ψελλίσει λέξη περί Μαρκόπουλου. Ακόμη και τότε μου μιλούσε χαμηλόφωνα.”
