Politica 89.8
Δεν ξέρω πόσα ευχαριστώ να πω στον φίλο και συνάδελφό μου Νίκο Παπαδάκη
Ήταν πριν 35 χρόνια, όταν ξεκινούσα επισήμως τη δημοσιογραφική, επαγγελματική μου διαδρομή. Ήταν στο «Ράδιο Κρήτη», Δαμασκηνού και Αντιοχείας γωνία, στο Ηράκλειο. Ο ιδιοκτήτης, Βασίλης Σκουταράς, ήταν ο άνθρωπος που είχε δεχτεί να με πάρει στη δουλειά του. Ο τότε διευθυντής προγράμματος και σημερινός ιδιοκτήτης του ραδιοφωνικού σταθμού «Γαύδος FM”, Βασίλης Τζουνάρας, μου είχε κάνει δοκιμαστικό και μαζί με τον συνονόματό του αποφάσισαν ότι η φωνή μου «θα μπορούσε να σταθεί» στα ερτζιανά.
Όμως, ο Βασίλης Σκουταράς είπε ότι δεν θα βγω ακόμη στον αέρα, αλλά «προς το παρόν» θα περιοριστώ στη σύνταξη των ειδήσεων και την επιμέλεια του δελτίου και έδωσε αυστηρή οδηγία για αυτό. Αλλά, για τους τολμηρούς και τους έχοντες ανάγκη, «οι κανόνες είναι για να τους παραβαίνεις».
Μερικές εβδομάδες μετά τη διατύπωση της οδηγίας, ο συνάδελφος που είχε ήδη χρόνια δημοσιογραφικής εμπειρίας και εκφωνούσε τα δελτία ειδήσεων, ήλθε στο σταθμό για να εκφωνήσει, σύμφωνα με το πρόγραμμα, το μεσημβρινό αναλυτικό δελτίο. Ήταν Σάββατο. Μια ημέρα που «δεν έχει πολύ κίνηση». Ήλθε, αλλά ήταν κρυωμένος. Η φωνή του είχε, κατά το ήμισυ σχεδόν, κλείσει. Εγώ πάντως είχα επιμεληθεί το δελτίο και ήταν έτοιμο προς εκφώνηση.
«Έλα», μου λέει, «πάμε να με βοηθήσεις, να πούμε το δελτίο μαζί. Δεν μπορώ μόνος μου, ο λαιμός μου έχει κλείσει». «Τι λες», του απαντώ, «ο Σκουταράς έχει πει να μη βγαίνω στον αέρα!». «Ας το έχει πει», συνέχισε ο συνάδελφος, «δεν μπορώ μόνος μου. Δεν θα το βγάλω το δελτίο. Θα αναλάβω εγώ την ευθύνη».
Είκοσι πέντε χρονών, νέος δημοσιογράφος, η καρδούλα μου το ήξερε πόσο πολύ ήθελα να βγω στον αέρα! Παρ’ όλ’ αυτά, έτρεμα όταν μπήκαμε στο στούντιο. Το τρέμουλο του πρωτάρη. Όμως, το βγάλαμε το δελτίο και ήμασταν και δύο χαρούμενοι! Και αυτός, που το δελτίο «δεν έμεινε στη μέση» και εγώ, που βγήκα πρώτη φορά στον αέρα!
Μετά από λίγα λεπτά όμως κτύπησε το τηλέφωνο και ήταν βέβαια ο Βασίλης Σκουταράς, ωρυόμενος! Κατσάδιασε για τα καλά τον συνάδελφο, ο οποίος υπερασπίστηκε τον εαυτό του, εμένα και τη δουλειά του λέγοντας την αλήθεια. Ότι δηλαδή παρέβη την οδηγία του, διότι, με τη φωνή που είχε, δεν θα έβγαινε το δελτίο χωρίς τη βοήθειά μου.
Αυτό ήταν. Από εκείνη την ημέρα μπήκα κανονικά στο πρόγραμμα εκφώνησης των δελτίων ειδήσεων.
Ποιος ήταν ο συνάδελφος αυτός; Ήταν και είναι, ο Νίκος Παπαδάκης! Ο συνάδελφος που σήμερα συνταξιοδοτείται. Που ήθελε η μοίρα ύστερα από 35 χρόνια να ξαναβρεθούμε στον ίδιο σταθμό, εδώ στον «Politica 89.8», και με αφορμή τη συνταξιοδότησή του, να γράφω αυτό το άρθρο.
Το θεωρώ ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον ραδιοφωνικό μέντορά μου. Ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα δημοσιογράφο που ξεκίνησε τη δημοσιογραφία πολύ νωρίς, εργάστηκε σε πολλά μέσα του Ηρακλείου και κράτησε ψηλά την αλήθεια, τη δεοντολογία, την εντιμότητα και το κέφι. Διότι, ο Νίκος δεν είναι μόνο δημοσιογράφος, είναι και συγγραφέας, στιχουργός και τραγουδιστής! Κοινωνικός και πολυπράγμων άνθρωπος που αγαπάει τον τόπο του και τους ανθρώπους!
Με το Νίκο δεν συνεργαστήκαμε μόνο τότε στο «Ράδιο Κρήτη» και τώρα στον «Politica 89.8», όπου και εδώ, να σημειώσω, εκείνος με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ο σταθμός ζητάει δημοσιογράφο! Η μεγαλύτερης διάρκειας συνεργασία ήταν αυτή που είχαμε στην ιστορική του Ηρακλείου εφημερίδα, «Μεσόγειος». Πάνω από δέκα χρόνια καθόμασταν στα διπλανά γραφεία και μαζί με τους άλλους συναδέλφους, γράφαμε για να ενημερώσουμε και γελούσαμε με τα ευχάριστα και κλαίγαμε με τα δυσάρεστα της ζωής. Γιγαντώθηκε μια φιλία που θα μείνει στο χρόνο.
Και μετά όμως, όταν η ζωή το έφερε να ασχοληθώ με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ο Νίκος ήταν από τους ανθρώπους που με βοήθησε. Μου πήρε συνέντευξη σε όλες τις υποψηφιότητές μου, αλλά και στη διάρκεια της θητείας μου, στις διάφορες θέσεις που υπηρέτησα. Με προέβαλε αφ’ εαυτού, αυθορμήτως και αφιλοκερδώς. Όπως αφιλοκερδής ήταν όλη η καριέρα του. Ένας πραγματικός υπηρέτης της έντιμης, ατόφιας, εποικοδομητικής δημοσιογραφίας που έχει μόνο φίλους!
Δεν ξέρω πόσα ευχαριστώ πρέπει να πω για να ανταποδώσω τις ευεργεσίες του προς το πρόσωπό μου. Ξέρω όμως ότι μπορώ να του δώσω αυτές τις ευχές τώρα που περνά στην «ακαδημαϊκή» ζωή: Νίκο, να είσαι πάντα καλά, να περνάς καλά και επειδή ξέρω ότι σου αρέσουν τα ταξίδια, να φας την υδρόγειο με το κουτάλι!
