Politica 89.8
Του Χρήστου Κώνστα
Είναι γεγονός ότι μέσα στα χρόνια της κρίσης, η έννοια της αλληλεγγύης και του εθελοντισμού ενισχύθηκε κόντρα στο ρεύμα της εποχής που παρασύρει τα πάντα προς την όχθη του ατομικισμού.Οι έννοιες συνδέθηκαν με την προσφορά σε είδη και υπηρεσίες για όσους επλήγησαν περισσότερο από την οικονομική δίνη.
Όμως από την περασμένη Τετάρτη τουλάχιστον για το Ηράκλειο και την Κρήτη προστέθηκε και μια ακόμη διάσταση που αφορά στον εθελοντισμό.Αυτή της 7ης τέχνης.Με ένα κεντρικό μήνυμα.Να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στην απώλεια της μνήμης.Και μαζί της, στην “απώλεια” δικών μας ανθρώπων που όμως παραμένουν ζωντανοί-“νεκροί”.Άλλωστε χωρίς μνήμη δεν υπάρχουμε καν.80 χαρισματικοί άνθρωποι από διαφορετικές αφετηρίες, προσωπικές, κοινωνικές και επαγγελματικές,συνδέθηκαν με τον πυρήνα της προσπάθειας.Μια 25χρονη Ηρακλειώτισσα που έζησε την απώλεια μνήμης μέσα στο ίδιο της το σπίτι, παρακολουθώντας τη μητέρα της να προσπαθεί να διασώσει την “κληρονομιά” της φροντίζοντας τη γιαγιά που πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Η νεαρή ψυχολόγος που έχει στο “αίμα” της τον εθελοντισμό κατάφερε μέσα από τα μάτια πρωταγωνιστών και συντελεστών μιας καθαρά εθελοντικής κινηματογραφικής προσπάθειας να συγκλονίσει όλους όσους μπορεί να γνωρίζουν για το Αλτσχάιμερ αλλά δεν νοιώθουν τι βιώνουν ασθενείς και κυρίως όσοι τους φροντίζουν. Οι “φροντιστές” που μπορεί να είναι σύζυγος, παιδί, αδελφός ή φίλος του ασθενούς δίνουν το δικό τους σκληρό αγώνα και δεν αντιλαμβάνονται ούτε μία στιγμή τι αγώνα δίνουν. Θεωρούν ότι είναι κάτι απλό , κάτι συνηθισμένο , ότι οποιοσδήποτε θα το έκανε.Όμως αν ρίξουμε μια ματιά τριγύρω μας θα εντοπίσουμε πολλά άτομα τα οποία είναι παραμελημένα και μόνα τους. Κοιτάνε απλά ένα παράθυρο και βλέπουν τον κόσμο να περνάει από κάτω, το χρόνο να κυλά και την μνήμη να σβήνει και μαζί της το “είναι” τους.
Η ταινία “Για θύμισε μου” αποτελεί έναν ύμνο στην προσφορά είτε αφορά στους συντελεστές της , είτε πολύ περισσότερο στο ζήτημα που πραγματεύεται.Μια ερασιτεχνική κινηματογραφική παραγωγή,με επαγγελματικούς όρους έρχεται να καθηλώσει όχι μόνο κινηματογραφικά αλλά και κοινωνικά τους θεατές, ανάμεσα στους οποίους ίσως κάποιοι να βιώσουν στην πορεία του χρόνου τι σημαίνει Αλτσχάιμερ,είτε ως ασθενείς,είτε ως φροντιστές.
Η ολοκλήρωση της προβολής σου αφήνει ένα βαθύ αποτύπωμα.Για την αξία της μνήμης.Για την άξια της προσφοράς.Για την αξία της επιμονής.Για την αξία του εθελοντισμού.Για την αξία να στηρίζεις και να σε στηρίζουν άνευ όρων. Δεν γνωρίζω αν ήταν στους στόχους της δημιουργού αλλά η ταινία τελικά δεν αφορά μόνο τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Διαπερνά τον κοινωνικό ιστό στο σύνολο του.Για το ποιοι είμαστε ή καλύτερα ποιοι θα θέλαμε να είμαστε στη ζωή μας.
