Politica 89.8
Η συνεχιζόμενη παγκόσμια ανακούφιση επειδή ο «πόλεμος των 12 ημερών», ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν δεν μετατράπηκε σε μια μεγαλύτερη ανάφλεξη και όλες οι πλευρές προτίμησαν να δηλώσουν ότι «νίκησαν», δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας κάνει να προσπεράσουμε όλα αυτά που συνεχίζουν να συμβαίνουν στη Γάζα και που με έναν τον έναν ή το άλλο τρόπο θα συνεχίσουν να συμβαίνουν ακόμη και εάν υπάρξει άλλη μία εκεχειρία, αν κρίνουμε από τα τελευταία νέα.
Αρκεί να αναλογιστούμε ότι όλο το τελευταίο διάστημα, κατά το οποίο απουσιάζουν οι μεγάλης κλίμακας πολεμικές επιχειρήσεις στο έδαφος της Γάζας, έχουμε έναν σταθερό καθημερινό αιματηρό απολογισμό, με θύματα αμάχους κατοίκους της περιοχής. Οι συνεχείς επιθέσεις των ισραηλινών δυνάμεων σε βάρος όσων με αγωνία σπεύδουν να προμηθευτούν τρόφιμα από τον μηχανισμό που έχουν διαμορφώσει το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, αυτή η ανατριχιαστική σκοποβολή σε βάρος αμάχων, δεν αντιστοιχούν σε καμία άλλη εμφανή σκοπιμότητα, άλλη από τη συνεχή τρομοκράτηση ενός πληθυσμού που διαρκώς εξωθείται να επιλέξει ανάμεσα σε μια φυγή που ούτε δεδομένη είναι ούτε ασφαλής και την απειλή εξόντωσης.
Μόνο που αυτή η αντιμετώπιση ανθρώπων ως δυνητικά φονεύσιμων καθιστά σαφές ότι η κατηγορία περί γενοκτονίας, που δεν αποτελεί μόνο ένα σύνθημα εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, αλλά και θέση διεθνών οργανισμών, γίνεται ολοένα και περισσότερο πραγματικότητα, ιδίως εάν συνυπολογίσουμε όλα τα προβλήματα που υπάρχουν ακόμη και στη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας. Αυτό με τη σειρά του μας παίρνει στον πυρήνα ενός προβλήματος που επιμένει εδώ και πολλές δεκαετίες. Και αυτό δεν είναι άλλο παρά το γεγονός ότι η μυθολογία γύρω από «μια γη χωρίς λαό, για έναν λαό χωρίς γη» παραβλέπει ότι αυτή η γη είχε και εξακολουθεί να έχει τους Παλαιστινίους, ένα λαό που εξακολουθεί να μην βλέπει στην πράξη αναγνωρισμένο το δικαίωμά του στην κρατική υπόσταση. Αντιθέτως, αυτό που βλέπουμε όχι μόνο τη συστηματική προσπάθεια ακύρωσης κάθε λύσης στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ – τι άλλο είναι στην πραγματικότητα οι συνεχιζόμενοι παράνομοι εποικισμοί; – αλλά και την εξώθηση αυτών των ανθρώπων μπροστά στην απειλή εξόντωσης.
Την ίδια ώρα οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις δείχνουν περισσότερη σπουδή να λογοκρίνουν ή να στιγματίσουν ως δήθεν «αντισημιτικές» τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν στη Γάζα, ως εάν, για παράδειγμα, να πρέπει να υπάρχει ένας «κώδικας ευπρέπειας» για το πώς ένας καλλιτέχνης μπορεί να αναφερθεί σε έναν στρατό κατοχής που δολοφονεί αμάχους, παρά να αναμετρηθούν με την ουσία του προβλήματος που δεν είναι άλλη από το ότι το σύνολο των ανθρώπων «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα» έχουν το ίδιο δικαίωμα στην ειρήνη, τη δημοκρατία, την επιβίωση σε πείσμα των πολιτικών του Ισραήλ. Αντιθέτως, είναι ακριβώς η αντιμετώπιση του Ισραήλ ως προνομιακού συμμάχου που στην πραγματικότητα τις καθιστά ουσιωδώς και διαρκώς συνένοχες σε ένα συνεχιζόμενο έγκλημα.
