Politica 89.8
Πόλεμος ΗΠΑ-Καναδάς: Ένα αδιανόητο σενάριο που «δουλεύεται» εδώ και 100 χρόνια!
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, έχει αναφερθεί στον Καναδά ως τη δυνητική 51η πολιτεία των ΗΠΑ διατυπώνοντας απειλητικές παρατηρήσεις για πιθανή προσάρτησή του. Και όμως, 100 χρόνια πριν, ήταν ο Καναδάς που είχε καταρτίσει σχέδια εισβολής στις ΗΠΑ.
Το 1921, ένας Καναδός αντισυνταγματάρχης ονόματι Τζέημς Σάδερλαντ Μπράουν άρχισε να προετοιμάζει το Αμυντικό Σχέδιο Νο. 1. Ενώ η στρατηγική διατάχθηκε από τους ανωτέρους του, δεν ήταν ένα επίσημα εγκεκριμένο σχέδιο, για προφανείς λόγους. Ήταν μια στρατηγική εισβολής στις ΗΠΑ.
Οι Καναδοί θα εκμεταλλεύονταν τα μακριά, δίχως επαρκή άμυνα σύνορα για να χτυπήσουν τις ΗΠΑ δυνάμεις σε πέντε σημεία. Στόχος θα ήταν η κατάληψη και καταστροφή ζωτικών σιδηροδρομικών γραμμών και επικοινωνιών για να αποδυναμώσουν την ικανότητα των ΗΠΑ να διεξάγουν πόλεμο.
Στη συνέχεια οι καναδικές δυνάμεις θα υποχωρούσαν γρήγορα και θα ανασυντάσσονταν πίσω από αμυντικές γραμμές τους. Ο «στόχος» του Καναδά ήταν να χορέψει σαν πεταλούδα και να τσιμπήσει σαν μέλισσα», έγραψε ο ιστορικός Κέβιν Λίπερτ. Ήταν μια στρατηγική για να κερδίσει χρόνο για βρετανικές ενισχύσεις από όλο τον κόσμο.
Τα σχέδια ήταν τόσο αμφιλεγόμενα, ωστόσο, ο αρχηχός του Στρατού του Καναδά διέταξε αυτά να καταστραφούν.
Ο ιστορικός Χριστόφερ Μπελ, ωστόσο, επέκρινε το σχέδιο ως «αυτοκτονικό». Δεδομένου ότι ο Μπράουν δεν συντονίστηκε με τους Βρετανούς, δεν γνώριζε ότι ο βρετανικός στρατός δεν είχε σχέδια να στείλει έναν μεγάλο στρατό στον Καναδά με το σκεπτικό ότι δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον έδαφο του έναντι των πολύ μεγαλύτερων ΗΠΑ. Το σχέδιό του θα είχε έτσι θυσιάσει τα καλύτερα καναδικά στρατεύματα χωρίς λόγο.
Το αμερικανικό σχέδιο
Ωστόσο, δεν ήταν μόνο οι Καναδοί που έκαναν τέτοια σχέδια.
Λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα, Αμερικανοί στρατηγοί άρχισαν να αναπτύσσουν την κατοπτρική εικόνα αυτών των σχεδίων. Με τίτλο Κόκκινο Σχέδιο Πολέμου, μελετούσε μια παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ («μπλε») και του Ηνωμένου Βασιλείου («κόκκινο»). Στο σχέδιο, ο Καναδάς είχε την κωδική ονομασία «πορφυρό».
Το σχέδιο αναλύει λεπτομερώς τις παγίδες μιας τέτοιας εισβολής: οι πολλές λίμνες της Νέας Σκωτίας θα ήταν χρήσιμες για τις αμυντικές γραμμές του Καναδά· η συνοριακή πόλη Sault Ste. Marie, στο Οντάριο, είναι «αραιοκατοικημένη [και] ανεπαρκώς ανεπτυγμένη»· το Βανκούβερ, στη Βρετανική Κολομβία, διαθέτει επαρκείς επικοινωνιακές και σιδηροδρομικές συνδέσεις για να διευκολύνει την άφιξη βρετανικών ενισχύσεων, και ούτω καθεξής.
Σύμφωνα με τα σχέδια εάν ελαν θέλανε οι ΗΠΑ να κερδίσουν τη Βρετανική Αυτοκρατορία, η γρήγορη και αποφασιστική κατάληψη του Καναδά θα ήταν επιτακτική. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί, κατέληξαν οι στρατηγοί των ΗΠΑ, καταλαμβάνοντας την περιοχή μεταξύ της πόλης του Κεμπέκ και του Τορόντο – ουσιαστικά χωρίζοντας τη χώρα στα δύο, διακόπτοντας τις επικοινωνίες και παρέχοντας τον έλεγχο της Οτάβα, της πρωτεύουσας – και αποπλέοντας για την κατάληψη του λιμανιού του Χάλιφαξ.
Η αχίλλειος πτέρνα
Ωστόσο, ανώτατοι αξιωματικοί έβλεπαν ότι το σχέδιο είναι μια σοβαρή αδυναμία: τη Διώρυγα του Παναμά. «Η σημασία της Διώρυγας για τις ΗΠΑ ενισχύεται από την εξαιρετική σημασία που θα απέδιδε η Βρετανία στην κατάληψή της», έγραφαν τα σχέδια.
Αυτά τα σχέδια δεν θα δημοσιευτούν μέχρι το 1974, αν και δεν κρατήθηκαν εντελώς μυστικά εκείνη την εποχή. Σχέδια για την ίδρυση παράνομων αεροπορικών βάσεων κατά μήκος των καναδικών συνόρων, καμουφλαρισμένων ως πολιτικών αεροδρομίων, δημοσιεύθηκαν κατά λάθος το 1935, προκαλώντας την οργή του Προέδρου των ΗΠΑ, Φραγκλίνου Ρούσβελτ.
Ο Καναδάς ήταν διατεθειμένος, ανέφεραν οι New York Times εκείνη την εποχή, να «μην πάρει το θέμα στα σοβαρά». Πράγματι, το Κόκκινο Σχέδιο δεν είχε προεδρική έγκριση.
Πάντως, αυτά τα σχέδια όμως θα ξεχνούνταν μετά το 1940, μετά από συμφωνία που υπέγραψαν ΗΠΑ και Καναδάς, δεσμεύοντας τις δύο πλευρές να είναι αμοιβαία υπεύθυνες για την «άμυνα του βόρειου μισού του Δυτικού Ημισφαιρίου», δημιοουργώντας το Μόνιμο Κοινό Συμβούλιο Άμυνας, υπεύθυνο για την κοινή διαχείριση της ηπειρωτικής ασφάλειας.
Σήμερα αυτά φαντάζουν κάτι πολύ μακρινό, αλλά όταν ο ηγέτης μιας χώρας δηλώνει ότι θα ήταν ωραίο ο γείτονας να ήταν η 51η Πολιτεία του, τότε έρχονται μνήμες…
Πηγές: Foreign Policy, Wikipedia
