Politica 89.8
Πρώην σύμβουλος Ρόναλντ Ρίγκαν: «Ο Πούτιν δεν ζητάει πολλά!»
«H ανταλλαγή γης για τον τερματισμό των μαχών δεν είναι «δίκαιη», αλλά μπορεί τώρα να είναι απαραίτητη» έχει δηλώσει ο ειδικός στη Ρωσία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, Μαρκ Γκαλεότι. Ζητάει πράγματι πολλά ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν από την Ουκρανία; Είναι υπερβολικός;
Υπενθυμίζεται ότι το Κρεμλίνο έχει απαιτήσει την παραχώρηση τεσσάρων περιοχών της Ουκρανίας –τις οποίες κατέχει ήδη-, την αναγνώριση της Κριμαίας –που κατέχει από το 2014- την παραίτηση της Ουκρανίας από τις ενταξιακές της βλέψεις στο ΝΑΤΟ και την άρση των κυρώσεων. Τέλος θέλει μια Ουκρανία με μειωμένο στρατό.
Σίγουρα αυτά τα αιτήματα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, έως αδύνατο να τα δεχτεί ένας ηγέτης, ακόμα και αν φέρει τις ευθύνες για την κατάληξη της χώρας του, όπως ο Βλαντιμίρ Ζελένσκι.
Ωστόσο, για τον πρώην σύμβουλο του Αμερικανού προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν, Νταγκ Μπάντοου, ο Πούτιν δεν ζητά «πάρα πολλά» στην Ουκρανία.
«Πώς πρέπει να ορίσουμε το υπερβολικό;» αναρωτιέται ο Μπάντοου σε ανάλυσή του στο The American Conservative. «Υπερβολικό για να επιτευχθεί μια συμφωνία μέσω διαπραγμάτευσης; Αυτός δεν είναι ο στόχος της Ρωσίας. Ο Πούτιν προσπάθησε τη διπλωματία και όταν αυτό απέτυχε, πήγε στον πόλεμο. Θα προτιμούσε να επιτύχει τους στόχους του χωρίς μάχη. Ωστόσο, τώρα είναι πιθανότατα έτοιμος να συμβιβαστεί μόνο εάν μπορεί να επιτύχει τους θεμελιώδεις στόχους του με χαμηλότερο κόστος».
Ο Αμερικανός ειδικός εξηγεί ότι μόνο η κυβέρνηση της Ρωσίας μπορεί να αποφασίσει τι χρειάζεται για να τερματίσει τον πόλεμο και ότι η κυβέρνηση Τραμπ μπορεί απλά να ενθαρρύνει τη Μόσχα να μετριάσει τις απαιτήσεις της, αλλά δεν πρέπει να κλιμακώσει την εμπλοκή της σε μια προσπάθεια να επιβάλει τον δρόμο της.
Το δίκαιο του ισχυροτέρου
Για τον Μπάντοου είναι αδιάφορο τι πιστεύει ο Τραμπ για τον πόλεμο, ή ένα είναι άδικο αυτό που ζητάει ο Πούτιν.
Για να έχει σημασία η γνώμη του Τραμπ και εκείνων που πιστεύουν ότι ο Πούτιν είναι υπερβολικό, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να παρέμβουν ενεργά στον πόλεμο για να αλλάξουν τα δεδομένα.
Ωστόσο, δεν είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο.
«Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς ούτε έναν σκληροπυρηνικό νεοσυντηρητικό που να είναι έτοιμος για πυρηνικό πόλεμο με τη Μόσχα για την Ουκρανία. Η επιθετικότητα της Ρωσίας ήταν δολοφονική, άδικη και απερίσκεπτη, αλλά ούτε αυτή η εμπόλεμη σύγκρουση είναι μοναδική. Άλλωστε, η εισβολή της κυβέρνησης Τζορτζ Μπους στο Ιράκ βασίστηκε σε ένα ψέμα και προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων, κατέστρεψε ευάλωτες θρησκευτικές μειονοτικές κοινότητες, δημιούργησε νέες τρομοκρατικές ομάδες και αποσταθεροποίησε μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής. Αυτό δεν δικαιολογεί τον Πούτιν, αλλά οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να πετάνε πέτρες».
Ούτε η Ουάσιγκτον έχει κανένα λόγο να επιλέξει τον πόλεμο, συνεχίζει ο Μπάντου. «Το καθεστώς της Ουκρανίας δεν ήταν ποτέ σημαντικό ζήτημα ασφάλειας για την Αμερική. Ούτε κανένας από τους συμμάχους θέλει να υπερασπιστεί το Κίεβο, εκτός, ίσως, από τα κράτη της Βαλτικής, τα οποία διαθέτουν δυνάμεις de minimis και θα άφηναν τις μάχες στην Αμερική».
«Δεν θα του κάνετε τίποτα»
Επίσης, σημειώνει ότι η επιλογή των κυρώσεων δεν είναι αποτελεσματική για εξαναγκαστεί η Ρωσία.
«Οι οικονομικές κυρώσεις δεν είναι πιθανό να προκαλέσουν καμία ρωσική κυβέρνηση να υποχωρήσει σε αυτό που θεωρεί ως απαραίτητα για την ασφάλεια. Και η στόχευση άλλων κρατών, κυρίως των καταναλωτών πετρελαίου μέσω δευτερογενών κυρώσεων, θα είχε δυνητικά καταστροφικές διπλωματικές επιπτώσεις».
Τέλος, η Ρωσία έχει τη στήριξη Κίνας και Ινδίας, οι οποίες όπως σημειώνει ο Μπάντοου πιθανότατα δεν θα υποχωρούσαν, οπότε η Ουάσινγκτον θα κινδύνευε να καταστρέψει μια ήδη δύσκολη σχέση με το Πεκίνο και μια ολοένα και πιο σημαντική συνεργασία με το Νέο Δελχί.
Και αν αντισταθούν με επιτυχία στις επιταγές της Ουάσιγκτον, άλλες κυβερνήσεις μπορεί να ακολουθήσουν. Ακόμα και οι Ευρωπαίοι έχουν κουραστεί από τη χρήση ακόμη και μικρών οικονομικών δεσμών από τις διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις για να επιβάλουν συμμόρφωση με την αμερικανική πολιτική.
Συνεπώς, ο Μπάντου διαπιστώνει ότι οι απαιτήσεις του Πούτιν δεν είναι υπερβολικές, διότι δεν υπάρχει τρόπος μόχλευσής του. Αυτή ίσως είναι μια αλήθεια, αλλά σίγουρα δεν είναι δίκαιο, ακόμα και για μια κυβέρνηση που φέρει ευθύνες, όπως η ουκρανική.
