Politica 89.8
Από το Netflix στη σκοτεινή δυστοπία της Κορέας: Καθώς το Squid Game τελειώνει, οι εφιάλτες του παραμένουν
Εκατομμύρια φαν ανά τον κόσμο αποχαιρετούν το Squid Game, τη βραβευμένη με Emmy τηλεοπτική σειρά που κατέκτησε τις κορυφές του Netflix και αναδείχθηκε σε σύμβολο της ανόδου της Νότιας Κορέας στο Χόλιγουντ.
Με την κυκλοφορία της τρίτης και τελευταίας σεζόν, η σειρά που καθήλωσε το κοινό με τα πολύχρωμα σκηνικά της και τα ζοφερά μηνύματα για τον καπιταλισμό, αφήνει πίσω της προβληματισμούς που αγγίζουν την ίδια την κορεατική κοινωνία.
Το Squid Game, η σειρά που μάγεψε και προβλημάτισε εκατομμύρια τηλεθεατές από το 2021, έριξε αυλαία με την κυκλοφορία της τρίτης και τελευταίας σεζόν της την περασμένη Παρασκευή.
Η μυθοπλαστική ιστορία, που ακολουθεί πάμπτωχους παίκτες οι οποίοι ανταγωνίζονται σε μια σειρά από παραδοσιακά κορεατικά παιδικά παιχνίδια – με μια αιματηρή ανατροπή, καθώς οι ηττημένοι σκοτώνονται σε κάθε γύρο – έχει γίνει συνώνυμο της πολιτιστικής κυριαρχίας της Νότιας Κορέας.
Ενώ οι φαν σε όλο τον κόσμο επιστρέφουν στην πραγματικότητα, πολλοί Νοτιοκορεάτες αναλογίζονται την κοινωνία που ενέπνευσε αυτή τη δυστοπική σειρά σημειώνει το BBC.
«Νιώθω ότι το Squid Game 3 αποκάλυψε τα αληθινά συναισθήματα και τις ακατέργαστες εσωτερικές σκέψεις των Κορεατών», αναφέρει ένα σχόλιο στο YouTube κάτω από ένα κλιπ από την τρίτη σεζόν. «Αντανακλούσε τόσο καλά την πραγματικότητα, όπως και στην πραγματική ζωή, στη δουλειά, είναι απλά γεμάτο αδίστακτους ανθρώπους έτοιμους να σε συνθλίψουν. Αυτή η σειρά το πέτυχε».
(Προσοχή, ακολουθούν spoilers)
Αδίστακτη ζωή
Το Squid Game γεννήθηκε με φόντο τον ανελέητο ανταγωνισμό και την αυξανόμενη ανισότητα στην κοινωνία της Νότιας Κορέας – όπου οι άνθρωποι είναι υπερβολικά αγχωμένοι για να κάνουν παιδιά και οι εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο θεωρείται η καθοριστική στιγμή της ζωής ενός ατόμου.
Οι διαφορετικοί χαρακτήρες της σειράς – στους οποίους περιλαμβάνονται ένας υπάλληλος γραφείου, ένας μετανάστης εργάτης εργοστασίου και ένας απατεώνας κρυπτονομισμάτων – είναι εμπνευσμένοι από φιγούρες που πολλοί Νοτιοκορεάτες θα έβρισκαν οικείες.
Η ιστορία του πρωταγωνιστή Σονγκ Τζι-χαν, ενός εργάτη εργοστασίου αυτοκινήτων που απολύθηκε και αργότερα απεργούσε, εμπνεύστηκε επίσης από ένα πραγματικό γεγονός: μια απεργία του 2009 στο εργοστάσιο της SsangYong Motor, όπου οι εργάτες συγκρούστηκαν με την αστυνομία για μαζικές απολύσεις. Είναι μία από τις μεγαλύτερες εργασιακές αντιπαραθέσεις της χώρας.
«Το δράμα μπορεί να είναι φανταστικό, αλλά μοιάζει πιο ρεαλιστικό από την ίδια την πραγματικότητα», έγραψε ο Τζεόνγκ Τσεολ Σανγκ, ένας λάτρης του κινηματογράφου, στην κριτική του για την τελευταία σεζόν του Squid Game. «Ασταθής εργασία, ανεργία νέων, διαλυμένες οικογένειες – αυτά δεν είναι απλώς στοιχεία πλοκής, αλλά οι ίδιοι οι αγώνες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά».
«Tο Squid Game 3 αποκάλυψε τα αληθινά συναισθήματα και τις ακατέργαστες εσωτερικές σκέψεις των Κορεατών. Αντανακλούσε τόσο καλά την πραγματικότητα, όπως και στην πραγματική ζωή, στη δουλειά, είναι απλά γεμάτο αδίστακτους ανθρώπους έτοιμους να σε συνθλίψουν»
Εφιάλτης πίσω από το μύθο
Τα πιο δυστοπικά μηνύματα της σειράς παραμερίστηκαν το Σάββατο το βράδυ, καθώς μια τεράστια παρέλαση γιόρτασε την κυκλοφορία της τελευταίας σεζόν του μπλοκμπάστερ. Μια γιγάντια κούκλα-δολοφόνος και δεκάδες φρουροί με φόρμες – μεταξύ άλλων μοτίβων των θανατηφόρων παιχνιδιών – παρήλασαν στην κεντρική Σεούλ με μεγάλη επισημότητα.
Για τους ηγέτες της Νότιας Κορέας, το Squid Game έχει γίνει σύμβολο της επιτυχίας του K-drama στην παγκόσμια σκηνή.
Είναι επίσης μέρος μιας σειράς επιτυχιών – μαζί με την K-pop μπάντα BTS και την βραβευμένη με Όσκαρ ταινία Parasite – στις οποίες ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Λι Τζε Μιουγκ θέλει να επενδύσει, καθώς στοχεύει στην εξαγωγή της K-κουλτούρας σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι η «τρέλα» του Squid Game μπορεί να προχωρήσει ακόμη περισσότερο: η τελευταία σκηνή της σειράς, όπου η Κέιτ Μπλάνσετ παίζει ένα κορεατικό παιχνίδι με έναν άνδρα σε ένα στενό του Λος Άντζελες, έχει τροφοδοτήσει φήμες για ένα αμερικανικό spin-off.
Η σειρά τελείωσε με ένα «ανοιχτό τέλος», δήλωσε στο BBC ο Λι Τζουνγκ-τζάε, ο πρωταγωνιστής της σειράς. «Έτσι, θέτει πολλά ερωτήματα στο κοινό. Ελπίζω οι άνθρωποι να συζητήσουν αυτά τα ερωτήματα, να αναλογιστούν οι ίδιοι τα ερωτήματα και να προσπαθήσουν να βρουν μια απάντηση».
Το τέλος διχάζει
Στα τελευταία επεισόδια της σειράς, οι θεατές ακολουθούν την προσπάθεια του Τζι-χαν να καταργήσει τα ομώνυμα παιχνίδια, τα οποία παρουσιάζονται ως ψυχαγωγία για μια ομάδα πλούσιων VIP.
Ωστόσο, η εξέγερσή του αποτυγχάνει, και στο τέλος ο ήρωας θυσιάζεται για να σώσει το μωρό ενός άλλου παίκτη – ένα τέλος που έχει διχάσει τους θεατές.
Κάποιοι υποστήριξαν ότι οι ενέργειες του Τζι-χαν δεν συνάδουν με τη σκοτεινή απεικόνιση της πραγματικότητας που είχαν αναπτύξει οι δημιουργοί της σειράς – μια απεικόνιση που είχε αποτυπώσει τόσο καλά τα αδίστακτα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης.
«Ο υπερβολικός αλτρουισμός των χαρακτήρων ήταν ανησυχητικός – σχεδόν στο σημείο να φαίνεται παράλογος», αναφέρει ένα σχόλιο στον δημοφιλή ιστότοπο συζητήσεων της Νότιας Κορέας Nate Pann. «Έμοιαζε με μια ψεύτικη, επιφανειακή ευγένεια, που έδινε προτεραιότητα σε αγνώστους έναντι των δικών τους οικογενειών χωρίς πραγματικό λόγο».
Όμως άλλοι δήλωσαν ότι ο θάνατος του πρωταγωνιστή ήταν συνεπής με τη δέσμευση της σειράς σε άβολες αλήθειες.
«Αυτό περιγράφει τέλεια την ανθρωπότητα και το μήνυμα της σειράς», σχολίασε ένας άλλος στο YouTube. «Όσο κι αν θέλαμε να δούμε τον Τζι-χαν να κερδίζει, να σκοτώνει τον frontman και τους VIP, και να σταματά τα παιχνίδια μια για πάντα πριν φύγει προς το ηλιοβασίλεμα, αυτός δεν είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και σίγουρα δεν είναι αυτός στον οποίο έζησε αυτός ο ήρωας».
Ο Χουάνγκ Ντονγκ-χιούκ, ο δημιουργός της σειράς, δήλωσε σε δημοσιογράφους τη Δευτέρα ότι κατανοεί τις «ανάμεικτες αντιδράσεις» για την τελευταία σεζόν.
«Ασταθής εργασία, ανεργία νέων, διαλυμένες οικογένειες – αυτά δεν είναι απλώς στοιχεία πλοκής, αλλά οι ίδιοι οι αγώνες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά»
Φως και σκοτάδι
«Στην πρώτη σεζόν δεν υπήρχαν προσδοκίες, οπότε το σοκ και η φρεσκάδα λειτούργησαν. Αλλά στις σεζόν 2 και 3, οι προσδοκίες ήταν στα ύψη, και αυτό κάνει όλη τη διαφορά», δήλωσε ο Χουάνγκ τη Δευτέρα. «Οι φαν των παιχνιδιών ήθελαν περισσότερα παιχνίδια, άλλοι ήθελαν βαθύτερα μηνύματα, και κάποιοι επένδυσαν περισσότερο στους χαρακτήρες. Ο καθένας περίμενε κάτι διαφορετικό».
Για κάποιους, τουλάχιστον, η τελική επιλογή του Τζι-χαν πρόσφερε μια ελπιδοφόρα αντανάκλαση της πραγματικότητας: ότι ακόμα και σε καιρούς αντιξοοτήτων, η καλοσύνη και η ανιοδιοτέλεια να επικρατήσει.
«Αυτό το παράδοξο – της σκληρότητας και της ζεστασιάς που συνυπάρχουν – είναι αυτό που έκανε το φινάλε τόσο συγκινητικό», δήλωσε ο κ. Τζεόνγκ, ο μπλόγκερ κινηματογράφου. «Βλέποντας το “Squid Game” με έκανε να αναλογιστώ τον εαυτό μου. Ως κάποιος που έχει εργαστεί στην εκπαίδευση και τη συμβουλευτική, έχω αμφισβητήσει συχνά τη δύναμη της καλοσύνης. Μπορεί πραγματικά να αλλάξει κάτι; Γι’ αυτό έμεινα πιστός με αυτή την ιστορία. Γι’ αυτό αποκαλώ αυτό το τέλος όμορφο».
Τα παιχνίδια του καπιταλισμού ως αλληγορίας της ζωής σήμερα. Η βάναυση φόρμουλα επιτυχίας του SQ είναι εδώ για να μείνει με το ερώτημα να παραμένει εκεί, φωτεινό. Μπορούμε άραγε, ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, να επιλέξουμε το φως από το σκοτάδι;
