Όταν είσαι μάνα μέσα σε γενοκτονία μάχεσαι, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο: Η Γιορτή της Μητέρας στη Γάζα

Η 21η Μαρτίου σηματοδοτεί τόσο την αρχή της άνοιξης όσο και τη Γιορτή της Μητέρας στην Παλαιστίνη. Μια μέρα γιορτής, ελπίδας, αλλά μας είναι δύσκολο να σκεφτούμε την ελπίδα τώρα.

Ο 12χρονος γιος μου μου ζήτησε συγγνώμη γιατί δεν μπορούσε να μου αγοράσει ένα δώρο για την Ημέρα της Μητέρας. Τον αγκάλιασα και του είπα ότι η επιβίωσή τους – προς το παρόν – είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μου έχει δώσει ο Θεός, δεν θέλω τίποτα περισσότερο.

Ζω στη Μπέιτ Λάχια. Εξακολουθούμε να καθαρίζουμε τα ερείπια, προσπαθώντας να αποκαταστήσουμε το κατεστραμμένο σπίτι μας, να το κάνουμε κατοικήσιμο, περισσότερο από ένα μήνα μετά την επιστροφή μας στο βορρά.

Τα πάντα εδώ είναι ένας αγώνας: το να είσαι μητέρα κατά τη διάρκεια μιας γενοκτονίας είναι να μάχεσαι, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο για να κρατήσεις ζωντανή την οικογένειά σου όταν τίποτα δεν είναι διαθέσιμο.

Η πρόσβαση σε πόσιμο νερό είναι μια μάχη· η εξασφάλιση τροφής είναι μια μάχη· η απόκτηση φρέσκων λαχανικών ή φρούτων είναι ένα όνειρο, αλλά είμαι μια τυχερή μητέρα γιατί τα παιδιά μου είναι ακόμα ζωντανά.

Κοιτάζω τα παιδιά μου και νιώθω ενοχές γιατί τους έχει στερηθεί η παιδική τους ηλικία, εξαναγκάστηκαν να εκτεθούν στον σκληρό κόσμο της ενηλικίωσης, του πολέμου: χωρίς σχολεία, χωρίς παιδικές χαρές, χωρίς καθημερινούς περιπάτους δίπλα στη θάλασσα.

Ακούω βόμβες και εύχομαι να μπορούσα να τα τυλίξω με το ίδιο μου το σώμα. Εύχομαι η αγάπη μου, μεγαλύτερη από το σύμπαν, να μπορούσε να τα προστατεύσει, να τα στεγάσει.

Μισή ώρα πριν από το τέλος της νηστείας μας, την Ημέρα της Μητέρας, στο Ραμαζάνι, είδαμε ότι ο ισραηλινός στρατός διέταξε εκκένωση της περιοχής μας , αλλά πού να πάμε;

Έχουμε κουραστεί από τον εκτοπισμό, από το να κουβαλάμε μια ολόκληρη ζωή στους ώμους μας και να φεύγουμε ξανά και ξανά, ξεκινώντας τα πάντα από την αρχή· προσπαθούμε να ανοικοδομήσουμε τα απομεινάρια της ζωής μας. Ελπίζαμε να το κάνουμε αυτό χωρίς να φοβόμαστε τις ασταμάτητες βόμβες που έπεφταν πάνω μας.

Ήταν αυτό κάτι υπερβολικό να ζητήσει κανείς;

Δεν έχεις επιλογή σε καθεστώς γενοκτονίας. Παίζεις με τον θάνατο, τον παρακαλάς να μείνει μακριά από τα παιδιά σου· είχαμε ήδη εκτοπιστεί εννέα φορές για να μείνουμε ζωντανοί. Προσπαθούμε να τον εξαπατήσουμε, αλλά τελικά συνειδητοποιείς ότι είμαστε όλοι ανυπεράσπιστοι απέναντι σε αυτό.

Δεν ξέρω αν θα επιβιώσουμε από αυτόν τον γύρο βομβαρδισμών, δεν ξέρω αν ο κόσμος θα θυμάται ότι κάποτε άνθρωποι ζούσαν σε ένα μικρό μέρος που ονομαζόταν Γάζα, το οποίο είχε την πιο όμορφη ακτογραμμή στον κόσμο.

Εδώ ζούσαν άνθρωποι που ήθελαν να ζήσουν, είχαν τόσα πολλά όνειρα, ήθελαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους υπό κανονικές συνθήκες αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να το κάνουν.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν δεν τα καταφέρουμε, θα φύγουμε γνωρίζοντας ότι κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν και πέρα από αυτό για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας.

Η Μπέιτ Λάχια είναι η πρωτεύουσα των φραουλών και των λουλουδιών· τώρα είναι μια πόλη γεμάτη ερείπια, καπνούς και δυσωδία θανάτου.

Αλλά σας παρακαλώ, ας μας θυμάστε από τις φράουλες και τις παπαρούνες μας και να θυμάστε τα ονόματα και τα πρόσωπα των παιδιών μας που έγιναν μάρτυρες, που δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να δώσουν στις μητέρες τους ένα δώρο για τη Γιορτή της Μητέρας.

Το όνομα της συγγραφέως έχει παραλειφθεί για λόγους ασφαλείας. Η μαρτυρία εδώ.