Επιστολή καταπέλτης: Μια αλλιώτικη ιστορία bullying: όταν η παρέα βαφτίζεται συμμορία

Το Politica.gr φέρνει στο φως μια απίστευτη ιστορία ενός αλλιώτικου ενδοσχολικού εκφοβισμού που σύμφωνα με τα όσα καταγγέλλουν οι γονείς μαθητή ,ο οποίος μέχρι πέρυσι φοιτούσε σε γυμνάσιο της πόλης του Ηρακλείου,  δεν έχει προηγούμενο ,ούτε σε ότι αφορά τους θύτες ούτε σε ότι αφορά τα θύματα. Για την υπόθεση έχει ενημερωθεί μέχρι και η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη Διοικητική έρευνα που δεν έχει τελεσφορήσει εδώ και μήνες.

Οι γονείς του μαθητή παραθέτουν τα γεγονότα από την πλευρά τους μέσω της επιστολής που …αναγκάζονται να δημοσιοποιήσουν με ένα και μόνο σκοπό όπως εξηγούν ,να δικαιωθεί το παιδί τους αλλά και όσα παιδιά πλήττονται από αντίστοιχες πρακτικές:

“Πριν ένα χρόνο ακριβώς η οικογένεια μου ήρθε αντιμέτωπη με μια άλλη μορφή εκπαίδευσης. Ο γιος μου τότε μαθητής στην Γ Γυμνασίου γνωστού σχολείου του κέντρου με πολύ καλό «όνομα». Η διευθύντρια με ενημέρωσε τηλεφωνικά ότι γονιός συμμαθητή του κατηγορεί αυτόν και ακόμα 3  συμμαθητές για περιστατικό σχολικού εκφοβισμού εν ώρα διαλείμματος σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Το γεγονός μου φάνηκε ακραίο γιατί ποτέ ο γιος μου δεν είχε δείξει δείγματα τέτοια,  ίσα ίσα το αντίθετο και επιπλέον ποτέ δεν είχα ενημερωθεί στα 2 χρόνια που φοιτούσε εκεί για τέτοιου είδους συμπεριφορά. Ένα μόνο τηλέφωνο, για να μας ζητήσουν να σταματήσει να βοηθάει συμμαθήτρια του με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα γιατί παρά τις καλές προθέσεις του δεν εξυπηρετούσε τις αυξημένες ανάγκες του κοριτσιού για ψυχολογική στήριξη. Παρόλα αυτά ζήτησα χρόνο να μιλήσω μαζί του και να ακούσω και τη δική του σκοπιά όπως και έγινε.

Η δική του θέση και των συμμαθητών δεν χωρούσε συζήτηση. Το περιστατικό δεν το επιβεβαίωσε ποτέ κανείς τους και η επόμενη κίνηση ήταν με πρωτοβουλία των γονιών να επισκεφθούμε το σχολείο την επόμενη μέρα. Η διευθύντρια και η σύμβουλος σχολικής ζωής μας διαβεβαίωσαν ότι τα παιδιά το παραδέχτηκαν μπροστά τους προκαλώντας την έντονη αντίδραση των παιδιών που χωρίς να το γνωρίζουμε ήταν έξω από το γραφείο και κρυφάκουγαν. Και οι 3 μπροστά σε όλους επανέλαβαν ότι ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά μάταια. Η απόφαση είχε παρθεί από τότε χωρίς να το γνωρίζουμε. Φύγαμε με τη διαβεβαίωση από τη διευθύντρια ότι θα το διερευνήσει και θα επανέλθει. Σχεδόν μία εβδομάδα μετά ο γιος μου έρχεται σε κακή ψυχολογική κατάσταση στο σπίτι για να μας πει ότι τον απέβαλαν και μετά από Σύλλογο τα εμπλεκόμενα παιδιά άλλαξαν τμήμα. Καμία ενημέρωση για την αποβολή από το σχολείο, καμία ενημέρωση για την αλλαγή. Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει μια τεράστια προσπάθεια να μάθουμε την αλήθεια για να δούμε αν και με ποιο τρόπο πρέπει να το διαχειριστούμε και αν όντως ο γιος μας είχε τέτοια χαρακτηριστικά να τον βοηθήσουμε. Το πιο απλό ήταν να μάθουμε την αλήθεια από έγκυρη και αντικειμενική πηγή δηλαδή τους εφημερεύοντες, όπως και κάναμε. Αν τα παιδιά μπορούσαν να κοροϊδέψουν εμάς για ένα περιστατικό που συνέβη στην κεντρική αυλή την ώρα του διαλείμματος σύμφωνα με την καταγγελία, εκείνοι θα γνώριζαν.

Και έτσι κάπως ξεκινούν τα mails, οι πρωτοκολλημένες αναφορές στη Β/βάθμια διεύθυνση αφού το σχολείο μας αγνοούσε επιδεικτικά. Καμία συνάντηση ποτέ και με κανέναν, καμία απόδειξη για την αλήθεια της καταγγελίας παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις μας. Ποτέ δεν μας κάλεσε καμία ψυχολόγος ή κοινωνική λειτουργός αν και υπήρχαν, για να συνεργαστούμε και να βοηθήσουμε αυτή την «συμμορία», όπως η διευθύντρια αποκαλούσε τα παιδιά. Τα ραντεβού που εμείς επιδιώξαμε και κάναμε με τη Β/βάθμια διεύθυνση δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα και το ερώτημα παρέμενε. Γιατί τιμωρήθηκαν αυτά τα παιδιά αφού ακόμα και το «θύμα» πήρε πίσω τις καταγγελίες του και αφού κανείς εκπαιδευτικός δεν είδε ποτέ τίποτα;

Μη μπορώντας να δώσουν πειστική απάντηση το αφήγημα άλλαξε. Τώρα, η αλλαγή τμήματος έγινε γιατί την προηγούμενη χρονιά τα παιδιά αυτά μιλούσαν και για παιδαγωγικούς λόγους και για την εύρυθμη λειτουργία του τμήματος κρίθηκε αναγκαία η αναδρομική «τιμωρία» τους και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη του Συλλόγου που στο σύνολο του αποτελείται από αναπληρωτές που δεν ήταν πέρσι στο σχολείο αλλά υπέγραψαν μια καθόλα παράνομη ενέργεια. Και τα mails  συνεχίζονταν και προς το σχολείο και προς τη Β/βάθμια και ως ύστατη προσπάθεια να μάθουμε επιτέλους τι πραγματικά συνέβη, προς το Υπουργείο που ως όφειλε, ζήτησε από την ΠΔΕ την διευρεύνηση του ζητήματος. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο Μάιο όπου αφού όλα τα μέσα είχαν εξαντληθεί, τα παιδιά είχαν περάσει μια χρονιά σε άλλα τμήματα από τις πρώτες μέρες του σχολικού έτους με όλους τους συμμαθητές τους στο πλευρό τους και εμάς να ζούμε την απόλυτη απαξίωση και τον εμπαιγμό, καταλήξαμε και στο εξώδικο ζητώντας απλώς μια συγγνώμη για τη λάθος εκτίμηση. Και πως το ξέρεις ότι είναι λάθος; επειδή το λένε τα παιδιά; Ναι, επειδή το λένε τα παιδιά, επειδή όλο το σχολείο τους στήριξε και κυρίως επειδή σε μια από τις συζητήσεις κατ ιδίαν με τη σύμβουλο σχολική ζωής ( την ίδια που επιβεβαίωνε στα πρακτικά του Συλλόγου ότι το περιστατικό είχε συμβεί) παραδέχτηκε τελικά ότι ο γιος μου ήταν κοντά στο περιστατικό που ωστόσο κανείς δεν είχε δει αλλά με κάποιο τρόπο ήταν σίγουροι ότι είχε γίνει.

Η συγγνώμη αυτή δεν ήρθε ποτέ. Ήταν πολύ δύσκολο από τη διευθύντρια να παραδεχθεί το λάθος της σε έναν μαθητή της. Ήταν πολύ δύσκολο σε έναν ολόκληρο Σύλλογο να παραδεχθεί ότι δεν έχει δική του κρίση αλλά υιοθετεί γνώμες άλλων. Τους ήταν πιο απλό και σίγουρα πιο παιδαγωγικά σωστό, να τον διδάξουν ότι αν δεν είσαι γιος κάποιου, μάλλον δεν έχεις καμιά ελπίδα να δικαιωθείς. Τους ήταν εύκολο να στιγματίσουν μια παρέα 15χρονων σε εκφοβιστές. Ζούμε στην εποχή του εκφοβισμού μόνο που σε αυτή την περίπτωση το bullying το νοιώσαμε εμείς και τα παιδιά μας από το ίδιο το σχολείο. Αυτή την περίοδο έχει διαταχθεί ΕΔΕ για το συγκεκριμένο Γυμνάσιο και εμείς περιμένουμε την απόφαση για τις επόμενές μας κινήσεις.

Η παρέα του γιού μου ποτέ δεν έσπασε ευτυχώς. Έσπασε η εμπιστοσύνη τους στο σχολείο και στους «μεγάλους». Η περιπέτεια τους ήταν ένα πρώτο χαστούκι για την κοινωνία που τους έχουμε φτιάξει με την ανοχή και τη σιωπή μας. Με την αναλγησία μας. «Που να μπλέξω τώρα», «μια χρονιά είναι και θα φύγει» και άλλα τέτοια είναι η κρυψώνα μας απέναντι σε ένα τέρας που έχει γεννηθεί στα τόσα χρόνια ωχαδερφισμού. Ο γιος μου θα μάθει να παλεύει για το δίκιο του ως το τέλος όταν δεν φταίει και να δέχεται τις συνέπειες των πράξεων του στην αντίθετη περίπτωση. Οι καθηγητές θα μάθουν να παίρνουν τη δική τους θέση όταν υπογράφουν και η διευθύντρια ότι οι εποχές που το σχολείο ήταν τσιφλίκι της έχουν περάσει ανεπιστρεπτή καλώς ή κακώς.

Κάποιοι γονείς αντιδρούν στην ασυδοσία. Εμείς θα μάθουμε ότι η δικαιοσύνη παίρνει χρόνο και απαιτεί τεράστια αποθέματα ψυχολογικής δύναμης αλλά αλίμονο αν πάψουμε να πιστεύουμε σε αυτήν και στην αλήθεια. Τα ανώτερα εκπαιδευτικά όργανα πρέπει επιτέλουν να πάψουν να καλύπτουν τέτοιες συμπεριφορές που εκθέτουν τον κλάδο τους και με θάρρος να τις καταγγείλουν. Όλοι εσείς που αφιερώσατε χρόνο για να διαβάσετε την περιπέτεια μας ίσως την επόμενη φορά που εύκολα χαρακτηρίσετε συμπεριφορές,  βγάλετε συμπεράσματα που δεν στηρίζονται στη δική σας κρίση ή προτιμήσετε να μην αντιδράσετε στην αδικία απ’ όπου κι αν προέρχεται, ίσως προβληματιστείτε. Οι άνθρωποι που σας περιγράφω που τόσο εύκολα αδικούν, μεροληπτούν, καταδικάζουν και εμμένουν στις αποδεδειγμένα λάθος αποφάσεις τους για να μην πληγεί το εγώ τους είναι πολλοί και οι πρακτικές τους ευδοκιμούν και γιγαντώνονται με τη δική μας ανοχή και κάποια στιγμή δεν θα πλήξουν μόνο το διπλανό μας, θα φτάσουν και σε μας.

Το μόνο που μας παρηγορεί ως γονείς και μας ανακουφίζει για τις επόμενες γενιές μαθητών του συγκεκριμένου σχολείου(μιας και ο γιος μας έχει αποφοιτήσει) είναι το γεγονός ότι η «αμετανόητη» διευθύντρια από αυτή τη σχολική χρονιά βρίσκεται σπίτι της. Όχι φυσικά γιατί τιμωρήθηκε αφού δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα αλλά γιατί έφτασε το πλήρωμα το χρόνου για να συνταξιοδοτηθεί”.