Politica 89.8
Πρώτα το “χρυσοσυντήρησαν” και μετά το πέταξαν στα σκουπίδια! Το χορτάρι (περιουσία) του Παγκρητίου χάθηκε λόγω ανικανότητας
Σε μια πρωτοφανή διαχείριση δημόσιας περιουσίας , η οποία τείνει να λάβει σκανδαλώδη χαρακτηριστικά από τη στιγμή που χάνονται περιουσιακά στοιχεία, εξελίσσεται η υπόθεση της απόρριψης του παλιού χλοοτάπητα του Παγκρητίου Σταδίου.
Χόρτο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες του νέου γηπέδου εντός της έκτασης που Παγκρητίου που εξήγγειλε ότι θα υλοποιήσει η Δημοτική αρχή για να αποσυμφορήσει το Στάδιο, είτε σε άλλα γήπεδα της πόλης είτε ακόμη και σε παρτέρια και κοινόχρηστους χώρους πρασίνου, κατέληξε… στα σκουπίδια!
Κι όλα αυτά γιατί ο ανάδοχος του έργου , σύμφωνα με πληροφορίες, δήλωσε αδυναμία να αφαιρέσει το χόρτο με τον σωστό τρόπο και με τα κατάλληλα μηχανήματα, καθώς όπως ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο θα απαιτούσε περισσότερο χρόνο, ενώ ο ΟΦΗ πίεζε για άμεση έναρξη της επισποράς για τη νέα σεζόν. Έτσι, σε ένα πρωτοφανές “deal προχειρότητας”, επιλέχθηκε να πεταχτεί στα σκουπίδια περιουσιακό στοιχείο του Παγκρητίου, που αποτελεί πάγιο της εταιρίας Ανάπτυξης Αθλητισμού του Δήμου Ηρακλείου και έχει κοστίσει αρκετές χιλιάδες ευρώ όχι μόνο για την απόκτηση του αλλά κυρίως για την ετήσια συντήρηση του.
Το γεγονός αυτό αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα αν αναλογιστεί κανείς ότι μόλις πριν από έναν μήνα περίπου, σύμφωνα με επίσημη αλληλογραφία, η ΕΠΟ δήλωνε ότι είχε χρηματοδοτήσει, μεταξύ άλλων, με 10.000 ευρώ την εξυγίανση του συγκεκριμένου χλοοτάπητα, – αυτού που τελικά πετάχτηκε -,για να μπορέσουν να διεξαχθούν τα φιλικά της Εθνικής Ελλάδας στο Ηράκλειο. Δηλαδή, ενώ υπήρξε πρόσθετη επένδυση (επιπλέον του κόστους της ετήσιας συντήρησης ) για τον χλοοτάπητα, ελάχιστες εβδομάδες αργότερα κατέληξε στα απορρίμματα, χωρίς καμία αξιοποίηση, χωρίς εναλλακτική πρόταση επαναχρησιμοποίησης και χωρίς να τηρηθεί κανένας στοιχειώδης κανόνας διαχείρισης δημόσιας περιουσίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Παγκρήτιο Στάδιο διατηρεί ενεργή σύμβαση με τον ίδιο ανάδοχο για τη συντήρηση του χλοοτάπητα.
Συνεπώς, προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος ανάδοχος να συντηρεί το χόρτο ως πάγιο για λογαριασμό του Δήμου και παράλληλα να δηλώνει ότι αδυνατεί να το αφαιρέσει ορθά για να διατηρηθεί ή να επαναχρησιμοποιηθεί;
Κι ακόμη: Ποιος έδωσε το «πράσινο φως» για να μετατραπεί σε σκουπίδι μια περιουσία που ανήκει σε όλους τους Ηρακλειώτες;
Το χορτάρι αυτό θα μπορούσε να έχει δοθεί σε άλλα δημοτικά γήπεδα, σε κοινόχρηστα σημεία της πόλης, ακόμη και στις ίδιες τις υπηρεσίες πρασίνου του Δήμου για να καλυφθούν ανάγκες που χρονίζουν. Αντί γι’ αυτό, οδηγήθηκε απλώς σε απόρριψη με διαδικασίες που θυμίζουν περισσότερο «ξεπέτα» εργολαβίας παρά υπεύθυνη δημοτική διαχείριση.
Το ζήτημα δεν είναι απλώς τεχνικό. Είναι απολύτως πολιτικό. Η απώλεια αυτού του χλοοτάπητα δεν είναι απλώς «υλικό». Είναι -ήταν δηλαδή μιας και χάθηκε- δημόσια περιουσία. Είναι χρήματα των δημοτών. Και χάθηκαν όχι γιατί δεν υπήρχε λύση, αλλά γιατί κάποιοι απλώς δεν μπήκαν στον κόπο να την αναζητήσουν.
Η ευθύνη βαρύνει όλους όσοι είχαν γνώση και αποδέχτηκαν μια τέτοια απόφαση. Από τον εργολάβο και όσους διαχειρίζονται σήμερα το Παγκρήτιο Στάδιο, μέχρι τον Δήμο Ηρακλείου.
Και οφείλουν πειστικές εξηγήσεις.
