Politica 89.8
Αντώνης Πουλάκης: “Δεν θα αφήσουμε να κλείσει το Aλκοολογικό Iατρείο, θα ξεσηκωθούμε”
«Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται θεραπεία για να έχουν, πρώτα απ’ όλα, ζωή. Κι εμείς τους λέμε να πάνε… και βρίσκουν κλειστή την πόρτα». Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Αντώνης Πουλάκης την κατάσταση στο Αλκοολογικό Ιατρείο Κρήτης στο Πανεοιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ), το μοναδικό δημόσιο ιατρείο στη χώρα με εξειδίκευση στην αντιμετώπιση του αλκοολισμού.
Ο κύριος Πουλάκης είναι Υπεύθυνος Ανοικτής Γραμμής του Συλλόγου Στήριξης Ατόμων Εξαρτημένων από το Αλκοόλ, “Η Επιστροφή”, Εξυπηρετούμενος από το Αλκοολογικό Ιατρείο και εδώ και περίπου 16 χρόνια σε αποχή από το αλκοόλ. Ο ίδιος μίλησε στην εκπομπή “Όμορφη Μέρα” με τον Νίκο Αγγελάκη και επισημαίνει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα το Ιατρείο και το οποίο πρόβλημα έχει αντίκτυπο στους εξυπηρετούμενους. Αυτό είναι ότι η μοναδική Γαστρεντερολόγος που ήταν επικεφαλής του Αλκοολογικού Ιατρείου μετατέθηκε από το ΠΑΓΝΗ στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο και έτσι έχει δημιουργηθεί εξής κατάσταση: “Τα ραντεβού ακυρώνονται, όχι επειδή λείπουν ασθενείς, αλλά επειδή δεν υπάρχει γιατρός”, επισημαίνει και προσθέτει: “Οι οικογένειες –από τη Μεσαρά, τη Σητεία, ακόμα και τα Χανιά– φτάνουν στην πόρτα της ελπίδας και τη βρίσκουν κλειστή. Δεν υπάρχει ραντεβού 10 ή 20 λεπτών. Το ραντεβού τελειώνει όταν τελειώσει ο ωφελούμενος. Και τώρα τους λένε “δεν γίνεται”. Δεν υπάρχουν γιατροί”
Μιλά για ανθρώπους με σοβαρά ηπατικά ή καρδιολογικά προβλήματα, για οικογένειες που χρειάζονται καθοδήγηση και στήριξη, για μια κοινότητα που, όπως λέει, «στηρίζεται στους εθελοντές και σε μια γραμμή επικοινωνίας που την έστησα το 2013 και την κρατάμε ακόμα όρθια».
Και καταθέτει την προσωπική του ιστορία: «Είμαι αλκοολικός σε αποχή. Δεν είμαι περήφανος που είμαι αλκοολικός, είμαι όμως περήφανος που είμαι σε αποχή. Και κάθε μέρα προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος».
Δώδεκα χρόνια εθελοντής, δεκαπέντε χρόνια ωφελούμενος. Ένας από εκείνους που γνώρισαν τη δύναμη της υποτροπής αλλά και την αξία της αλληλεγγύης: «Εκεί βρήκα αγάπη, φιλία, κατανόηση. Δεν με συμβούλεψαν, με άκουσαν».
Μιλά για το στίγμα, την άρνηση, τον αγώνα των οικογενειών: «Εγώ δεν είχα πρόβλημα, οι άλλοι είχαν. Έτσι νόμιζα. Όμως η οικογένειά μου έκλαιγε».
Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά, δεν χάνει την πίστη του: «Δεν θα το αφήσουμε έτσι. Θα ξεσηκωθούμε. Γιατί αυτό το ιατρείο, το χρειάζεται όλη η Ελλάδα».
Ας ακούσουμε τα όσα συγκλονιστικά αναφέρει:
