Politica 89.8
Δαμάζοντας τα κύματα – Τρεις γυναίκες διασχίζουν τον Βόρειο Ατλαντικό με ένα ξύλινο καταμαράν
Το 2016, η Kiana Weltzien πήρε μια απόφαση που θα διαμόρφωνε το υπόλοιπο της ζωής της. Το Women & the Wind, «ένα έργο που στοχεύει να αναζωπυρώσει τη φλόγα της περιέργειας και της περιπέτειας που κρύβεται μέσα σε πολλούς από εμάς», ακολουθεί μια ομάδα εξαιρετικών γυναικών κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στον Βόρειο Ατλαντικό με ένα ξύλινο καταμαράν 50 ετών.
Ορισμένες ιστορίες ιστιοπλοΐας διηγούνται σε ναυτικά μίλια και κόμβους, άλλες χαράζονται με ιδρώτα, ψυχή και πεισματική θέληση. Το Women & the Wind ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ένα ξύλινο καταμαράν με το όνομα Mara Noka
Το 2016, η Weltzien ενώ εργαζόταν στον τομέα ακινήτων στο Μαϊάμι αισθάνθηκε να βρίσκεται σε τέλμα κι αποφάσισε να περάσει ένα χρόνο ταξιδεύοντας. Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, γνώρισε έναν δάσκαλο ιστιοπλοΐας και μετακόμισε στο σκάφος του, ένα αντίγραφο πολυνησιακού διπλού κανό, και συνειδητοποίησε ότι αγαπούσε τον τρόπο ζωής των ναυτικών.
Δύο χρόνια αργότερα, αγόρασε το δικό της σκάφος, ένα ξύλινο καταμαράν με το όνομα Mara Noka.
«Παρά τις περιορισμένες γνώσεις της στην ιστιοπλοΐα, διέσχισε δύσκολες διαδρομές, συχνά πλέοντας μόνη της για να αποφύγει την ευθύνη ενός πληρώματος» εξηγεί η ίδια στον ιστότοπο της ταινίας Women & the Wind.
«Το πρώτο της έτος περιλάμβανε ιστιοπλοΐα σε tandem με τον μέντορά της, αλλά μετά την πρώτη της σόλο διάσχιση του Ατλαντικού το 2019, έπλευσε ανεξάρτητη».
Λίγο μετά, το 2020, γνώρισε τη Lærke Heilmann, μια Δανή καλλιτέχνιδα, σέρφερ και περιβαλλοντολόγο που ζούσε στα Κανάρια Νησιά. Αυτή η τυχαία συνάντηση ήταν που πυροδότησε την ιδέα για το έργο Women & the Wind. Με κοινές ανησυχίες για τη ρύπανση από πλαστικά και μια δίψα για περιπέτεια με σκοπό, οι δύο γυναίκες αποφάσισαν να υλοποιήσουν μια περιβαλλοντική αποστολή με επικεφαλής γυναίκες.
«Οι γυναίκες βρέθηκαν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα της ζωής στη θάλασσα, πάνω σε ένα σκάφος, για 30 ημέρες, χωρίς χώρο μεταξύ τους ή για τον εαυτό τους
Αυτό το άλλο, που συνέβη
Κατά τη διάρκεια των ιστιοπλοϊκών τους περιπετειών, ένα πράγμα ήταν αδύνατο να αγνοηθεί: ο ωκεανός γεμάτος πλαστικά απορρίμματα στον οποίο ταξίδευαν. Το 2022, η Δομινικανή σκηνοθέτις Alizé Jireh ένωσε τις δυνάμεις της μαζί τους και το τρίο ξεκίνησε ένα ταξίδι στον Βόρειο Ατλαντικό, σε μια προσπάθεια να παρακολουθήσει τη ρύπανση από πλαστικά που επέπλεαν στο Ρεύμα του Κόλπου προς την Ευρώπη.
«Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μεγάλα επιπλέοντα σκουπίδια, όπως δίχτυα, κουβάδες, μπουκάλια, πλαστικές σακούλες και νάιλον σχοινιά, ήταν οι μόνιμοι σύντροφοί μας» θα πουν.
Καθώς το ταξίδι προχωρούσε, κάτι συνέβη σιγά-σιγά που άλλαξε την κατεύθυνση της ταινίας. «Οι γυναίκες βρέθηκαν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα της ζωής στη θάλασσα, πάνω σε ένα σκάφος, για 30 ημέρες, χωρίς χώρο μεταξύ τους ή για τον εαυτό τους», εξηγεί η περιγραφή της ταινίας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ήταν ένα ταξίδι με σκοπό την αναζήτηση απαντήσεων, συνδέσεων και αλήθειας, όχι μόνο στις δίνες του Ρύματος του Κόλπου, αλλά και στις ζωές και τα σώματα των τριών γυναικών που το πραγματοποίησαν
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το Ρεύμα του Κόλπου και τα σώματα των γυναικών
«Η ηρεμία και οι καταιγίδες αντανακλούσαν τις εσωτερικές τους διεργασίες, και ένας ολόκληρος κύκλος της σελήνης στον ωκεανό έφερε την θηλυκότητά τους στο προσκήνιο. Βίωσαν την ευθραυστότητα και τη δύναμή τους με μια ένταση που δεν έχει όμοιο, μετατρέποντας αυτή την ταινία σε μια οικεία απεικόνιση των γυναικών και της φύσης» συνεχίζει η περιγραφή.
Το τελικό αποτέλεσμα, μερικώς ντοκιμαντέρ, μερικώς πλωτή διαλογιστική εμπειρία, είναι μια όμορφη και συγκινητική ταινία που εστιάζει όχι μόνο στο πρόβλημα του πλαστικού στον πλανήτη, αλλά και στο πώς εμείς, ως άνθρωποι, έχουμε χάσει μέρος της σύνδεσής μας με τον φυσικό κόσμο στην προσπάθειά μας να κάνουμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν πιο άνετη.
Δεν ήταν αγώνας ιστιοπλοΐας ούτε μεταφορά φορτίου. Ήταν ένα ταξίδι με σκοπό την αναζήτηση απαντήσεων, συνδέσεων και αλήθειας, όχι μόνο στις δίνες του Ρύματος του Κόλπου, αλλά και στις ζωές και τα σώματα των τριών γυναικών που το πραγματοποίησαν.
Με την πάροδο των εβδομάδων, αυτό που ξεκίνησε ως ένα έργο για τη ρύπανση εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο προσωπικό — και πολύ πιο ισχυρό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αυτή η ταινία θα αγγίξει όσους έχουν κοιτάξει τον ορίζοντα και έχουν αναρωτηθεί: «Τι κάνω εδώ;». Μας υπενθυμίζει ότι μερικές φορές το ταξίδι είναι το μήνυμα
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η θάλασσα που ξεφλουδίζει τα πάντα
Ο φακός της Alizé Jireh -η οποία δεν είχε ξανακάνει ιστιοπλοΐα, αλλά ονειρευόταν από καιρό να το κάνει-, είναι καθηλωτικός και οικείος: καταστραμμένα από καταιγίδες καταστρώματα, ανάσες ηρεμίας, ομολογίες στο φως του φεγγαριού και ευρυγώνιες διαλογιστικές εικόνες πάνω στο νερό και τη γυναικεία φύση. Η κάμερα δεν σταματά ποτέ να κινείται, όπως και η θάλασσα. Ο Ατλαντικός γίνεται ένας χαρακτήρας από μόνος του — άλλοτε ήρεμος και άλλοτε οργισμένος, αντανακλώντας το συναισθηματικό ταξίδι του πληρώματος.
Ο τόνος της ταινίας είναι ταυτόχρονα αιθέριος και αταλάντευτος. Η κινηματογραφία της Alizé είναι εννοιολογική αλλά και προσγειωμένη. Αντικατοπτρίζει όχι μόνο τη φυσική εμπειρία της ιστιοπλοΐας στον ωκεανό, αλλά και την ψυχολογική — όταν είσαι περιτριγυρισμένος από νερό, χωρίς ανάπαυλα, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου ή τους συντρόφους σου.
«Υπάρχει κάτι μέσα σε ένα μήνα στη θάλασσα που ξεφλουδίζει τα πάντα» γράφει η Kiana σε ένα στοχαστικό ενημερωτικό δελτίο. «Αντιμετωπίσαμε περισσότερα εμπόδια από όσα μπορώ να μετρήσω — και από πολλές απόψεις, η επιλογή να διανείμουμε μόνοι μας αυτή την ταινία είναι μια ακόμη πράξη πίστης».
Παρά τις καθυστερήσεις στο ναυπηγείο, τις ακυρώσεις μελών του πληρώματος, την απώλεια χρηματοδότησης και τις προκλήσεις της πανδημίας, η ταινία ολοκληρώθηκε χωρίς την υποστήριξη στούντιο και χωρίς εμπορικούς συμβιβασμούς. Πρόκειται για μια ταινία που δημιουργήθηκε από την βάση, με τον πιο αγνό τρόπο — γυρίστηκε, μονταρίστηκε και διανεμήθηκε εκτός του παραδοσιακού συστήματος.
Χωρίς μεσάζοντες από στούντιο, η ομάδα επέλεξε μια κοινοτική διανομή μέσω της Kinema.
Αυτή η ταινία θα αγγίξει όσους έχουν κοιτάξει τον ορίζοντα και έχουν αναρωτηθεί: «Τι κάνω εδώ;». Μας υπενθυμίζει ότι μερικές φορές το ταξίδι είναι το μήνυμα. Και ότι το να είσαι καπετάνιος δεν σημαίνει πάντα να έχεις τις απαντήσεις, αλλά να εμπιστεύεσαι τον πυξίδα σου, ακόμα και όταν τα αστέρια εξαφανίζονται.
Όπως λέει η Kiana: «Φτιάξαμε αυτή την ταινία για εσάς και ελπίζουμε να μας συνοδεύσετε στο ταξίδι».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
*Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Ίδρυμα Women & the Wind, τα συνεχιζόμενα ταξίδια της Mara Noka ή τις επερχόμενες προβολές, επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα τους ή ακολουθήστε τα κανάλια τους στο Instagram.
