Politica 89.8
Ήταν η τελευταία προεκλογική δέσμευση του Σύριζα προς το λαό που είχε απομείνει: Η Σεισάχθεια ή έστω μια ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών προς όφελος των πολιτών.Ούτε αυτό όμως το έκανε ο Αλέξης,που τελικά εφάρμοσε κατά γράμμα τις υποδείξεις των Ευρωπαίων και στο θέμα των κόκκινων δανείων.Θα μας εξέπληττε αν είχε συμβεί το αντίθετο. Γράφει ο Σπύρος Αλεξάκης
Σεισάχθεια by Σύριζα
Όλα είναι αλλιώς πια.Μετά από τις συνήθεις πια “σκληρές διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς”, η κυβέρνηση Σύριζα κατάφερε να βγάλει στο σφυρί και τα σπίτια των Ελλήνων.Συγκεκριμένα την πρώτη τους κατοικία.
Μια ακόμα υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα,η περίφημη “Σεισάχθεια”,πάει περίπατο.Έτσι από το σύνθημα: “Κανένα σπίτι στα χέρια Τραπεζίτη”,στην πραγματικότητα του: “Κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη”. Ή σχεδόν κανένα για να μην είμαστε και υπερβολικοί.Κάποιοι θα καταφέρουν να το σώσουν -μέχρι την επόμενη κρίση ίσως- παρότι το ποσοστό ιδιοκατοίκησης θα πέσει αισθητά.Αλλά αυτό ήταν εξάλλου και το ζητούμενο.
Το ιστορικό και οι “κακοπληρωτές”
Τι έχει συμβεί πάνω-κάτω το γνωρίζουμε όλοι σε αυτή τη χώρα,παρότι γίνεται φιλότιμη προσπάθεια από τα μέσα ενημέρωσης ώστε να πεισθούμε ότι ο γάιδαρος πετάει και ότι το να μείνει χωρίς σπίτι ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού,θα δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης στο τόπο.Συν το ότι είναι δήθεν “δίκαιο”.
Γιατί σου λέει ο χ,ψ τηλε-διανοούμενος παύλα πολιτικός αναλυτής:
“Πήρες τα λεφτά της τράπεζας;Γύρισε τα τώρα πίσω”.
Όπως και το επίσης αμίμητο:
“Αν οι τράπεζες δεν πάρουν τα χρήμα τους,αυτό θα βλάψει τους καταθέτες που έχουν εκεί τις οικονομίες τους”.
Δυο λόγια λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα:
Πρώτον:
Φυσικά και όταν κάποιος παίρνει ένα δάνειο (αγοράζει δηλαδή χρήμα) θα πρέπει να το αποπληρώνει και εννοείται ότι αν δεν το κάνει,θα πρέπει να χάνει κάποιο περιουσιακό του στοιχείο αλλιώς αφενός δε θα έχει λόγο να αποπληρώσει το δάνειο,αφετέρου δε θα έχει λόγο και εκείνος που δανείζει να του δώσει χρήμα,με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σε μεγάλη κλίμακα για την οικονομία.
Δηλαδή έλλειψη δανεισμού άρα καθήλωση της οικονομίας,κοινωνία που δεν εξελίσσεται κτλ
Τι έχει συμβεί όμως πραγματικά στη χώρα μας;
Είχαμε μια κρίση που που μείωσε δραματικά το ΑΕΠ και τον όγκο του χρήματος στην αγορά.
Άλλοι μιλάνε για 25% άλλοι ακόμη και για 50…
Δηλαδή αν εσύ είχες 100 ευρώ στην τσέπη σου πριν δέκα χρόνια,σήμερα μπορεί να έχεις 75 ή και 50 ανάλογα το πώς μετράνε το χρήμα που κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά.Πάντως το πιο πιθανό είναι εσύ σαν άτομο να έχεις πολύ λιγότερα.Αφού είχαμε συσσώρευση κεφαλαίου αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια,με αυτούς που έχουν χάσει να είναι πολλοί και τους (πολύ) λίγους να έχουν κερδίσει πάρα πολλά.Αυτή είναι η πραγματικότητα άσχετα το πώς μπορεί αυτή να αποτυπώνεται σαν εικόνα μέσω του ποσοστού μείωσης του ΑΕΠ και των άλλων δεικτών της οικονομίας.
Το θέμα λοιπόν είναι ότι δεν μπορείς να έχεις πάρει ένα δάνειο την εποχή που το χρήμα που κυκλοφορούσε στην αγορά να ήταν α και να πρέπει να αποπληρώσεις το δάνειο αυτό σε μια άλλη εποχή κρίσης που το χρήμα που κυκλοφορεί είναι το μισό του α. Πού θα βρεις το ρευστό για να είσαι συνεπής προς τις τράπεζες με μια τόσο τραγική μείωση της ρευστότητας και με τις τράπεζες να έχουν αδειάσει από κεφάλαια που έφυγαν στο εξωτερικό;
Δεύτερον:
Ο Καπιταλισμός δουλεύει με κάποιους κανόνες,όπου οι τράπεζες κόβουν και δημιουργούν καινούργιο χρήμα,η αγορά το δανείζεται,πληρώνει το κεφάλαιο αλλά και τους τόκους οι οποίοι πρέπει να προκύψουν από την ανάπτυξη.
Αν δεν υπάρχει ανάπτυξη δεν μπορούν να αποπληρωθούν τα δάνεια γιατί εσύ παίρνεις δέκα ευρώ και πρέπει να επιστρέψεις δώδεκα,ας πούμε,άρα πρέπει το όλο σύστημα να αναπτύσσεται συνεχώςπροκειμένου να αποπληρώνονται οι παλιές οφειλές,να δημιουργείται νέο χρήμα και το όλο πράγμα να γυρίζει σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.
Άσχετα αν κάποια στιγμή το καλοκουρδισμένο ρολόι απορρυθμίζεται,για πολλούς και διάφορους λόγους,είτε γιατί κόπηκε πολύ περισσότερο χρήμα απ’όσο χρειαζόταν,είτε γιατί περιμέναμε μεγαλύτερη ανάπτυξη από αυτήν που ήρθε,είτε γιατί μεγάλες ποσότητες χρήματος δεν επενδύθηκαν σωστά ή δεν επενδύθηκαν καθόλου κτλ
Για διάφορους λόγους απορρυθμίζεται το σύστημα και αυτό έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία,αφού ο ίδιος ο καπιταλισμός εξελίσσεται με αυτό τον τρόπο.
Ανάπτυξη-ευμάρεια-κρίση και πάλι από την αρχή.
Δεν είναι κάτι το καινούργιου,ούτε ελληνικό παρότι έτσι όπως μας το παρουσίασαν έμοιαζε σαν να δημιουργήσαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα τις κρίσεις του Καπιταλισμού.
Τρίτον:
Όταν μπαίνεις στην κρίση το χρήμα ελαττώνεται,τα πάντα “πέφτουν”,τα μεροκάματα δηλαδή η αξία της εργασίας,η αξία των ακινήτων,τα προϊόντα και οι υπηρεσίες χάνουν την αξία τους και ο καθένας προσπαθεί πια να πάρει ή να διασώσει ό,τι περισσότερο μπορεί από ένα σύστημα που καταρρέει.
Εκεί λοιπόν έρχεται η τράπεζα και σου ζητάει να της αποπληρώσεις ένα ποσό χρημάτων που αντιστοιχεί σε μια άλλη εποχή,προ κρίσης,όπου το χρήμα ήταν πολύ περισσότερο στην αγορά απ’ότι είναι τώρα.
Εσύ τι κάνεις ή μάλλον τι μπορείς να κάνεις;
Αρκετοί εκ των πραγμάτων αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους και οι τράπεζες τους εκποιούν την περιουσία.Μοιάζει σαν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες.Όταν η μουσική σταματήσει κάποιοι θα μείνουν χωρίς καρέκλα αφού οι καρέκλες είναι λιγότερες από τους παίκτες που γυρίζουν γύρω τους.
Φυσιολογικά λοιπόν τα πράγματα γίνονται έτσι εκτός και αν υπάρξει μια κάποια κρατική παρέμβαση.
Ας πούμε για την προστασία της πρώτης κατοικίας.
Χάνεις όλα τα υπόλοιπα,γλιτώνεις το σπίτι που μένεις.Αυτός ήταν ο νόμος Κατσέλη,τον οποίο άλλαξε σχεδόν αμέσως ο Σύριζα όταν έγινε κυβέρνηση,αφαιρώντας την προστασία της πρώτης κατοικίας για τους… “στρατηγικούς κακοπληρωτές”,που ποτέ δε μας είπε όμως ποιους και με ποια κριτήρια θεωρούσε τέτοιους,δηλαδή “μπαταχτσήδες”.
Ποιο είναι το ποσοστό δηλαδή των Ελλήνων που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το δάνειο του και δεν το έκανε διακινδυνεύοντας να χάσει το σπίτι του;
Μιλάμε σοβαρά ότι υπάρχει Έλληνας που θα μπορούσε να σώσει το σπίτι του και δεν το έκανε;
Κάπως έτσι λοιπόν στο παλμαρέ του Σύριζα μετά τη δημόσια περιουσία την οποία είτε ξεπούλησε για ένα κομμάτι ψωμί (πχ ΟΣΕ),είτε έβαλε στο Υπερταμείο για τις επόμενες δεκαετίες,μπαίνει και το ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων,αφού η κυβέρνηση της “Αριστεράς” έδωσε τη δυνατότητα στις Τράπεζες να παίρνουν ακόμη και την πρώτη κατοικία των πολιτών,βάζοντας κάποια κριτήρια για την προστασία της τα οποία όμως καλύπτουν μόνο ένα μικρό ποσοστό των υπερχρεωμένων πολιτών,που υπερχρεώθηκε σε μια εποχή που -ξαναλέμε- το χρήμα ήταν πολύ περισσότερο στην αγορά,ενώ φυσικά όλος αυτός ο κόσμος δεν το πήρε ληστεύοντας τις τράπεζες αλλά ήταν οι ίδιες που του το έδωσαν,χωρίς απ’ότι φαίνεται να ήταν πρόθυμες να αναλάβουν και το όποιο ρίσκο.
Ίσως γιατί υπάρχουν κυβερνήσεις προθύμων που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ρίξουν το ρίσκο αυτό, όπως και τη χασούρα τελικά, στις πλάτες των πολιτών που θεωρητικά θα έπρεπε να εκπροσωπούν.
