Politica 89.8
«Να μη φοβάσαι τη ζωή. Προχώρα!»: Η Ζωή Λάσκαρη με δικά της λόγια
Η Ζωή Λάσκαρη που έφυγε σαν σήμερα, το 2017, σε ηλικία 73 ετών ήταν μια γενναιόδωρη γυναίκα. Προικισμένη με τόλμη και λόγο που ήταν απογυμνωμένος από φτιασιδώματα, η Ζωή Λάσκαρη που έγινε συνώνυμο αναμνήσεων μιας άλλης, λουσμένης στο φως Ελλάδας, ήταν μια ντίβα σμιλεμένη με κομψότητα και οπλισμένη με μυαλό που όταν ήθελε, έκοβε ως νυστέρι.
Η Ζωή Κουρούκλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 12 Δεκεμβρίου 1944, φοίτησε στη σχολή Βαλαγιάννη, στη σχολή καλογραιών Καλαμαρί και στη σχολή του Πέλλου Κατσέλη και το 1959, σε ηλικία μόλις δεκαπέντε χρονών, στέφθηκε σταρ Ελλάς.
Το 1961 ο Φιλοποίμην Φίνος την επιλέγει για πρωταγωνίστρια στον Κατήφορο και υπογράφει μαζί του αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας. Η ταινία είναι εισπρακτικά η εμπορικότερη της σεζόν 1961-1962, καθιερώνοντας τη Ζωή Λάσκαρη ως μόνιμη πρωταγωνίστρια και ως μια από τις πιο λαμπρές σταρ της «χρυσής» εποχής του κινηματογράφου. Τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα για μια ζωή γεμάτη κατακτήσεις, γκλίτερ και φως.
Ακολουθεί ένας μικρός αποχαιρετισμός στη Ζωή Λάσκαρη μέσα από δικά της, άφθαρτα στο χρόνο, λόγια.
Η Ζωή Λάσκαρη, σταρ Ελλάς το 1959. Πηγή: @Facebook
«Δεν με ενδιαφέρει τι έκανε ο άλλος. Με ενδιαφέρει τι έκανα εγώ. Αν δεν έχεις ερωτευτεί, την έχεις χάσει τη ζωή. Η ζωή περνά και χάνεται. Πολλοί φοβούνται να εκτεθούν. Γιατί; Ερωτεύτηκα; Ναι. Έπεσα με τα μπούνια; Ναι. Είχε κόστος; Ναι. Αλλά την έζησα τη ζωή. Αλίμονο σ’ όποιον δεν τολμάει να καεί».
«Παρακαλώ τους συντάκτες των μπλόγκ να σταματήσουν το τζάμπα μέτρημα των πλαστικών μου επεμβάσεων. Τους καθησυχάζω τώρα αποκαλύπτοντας πως έχω και εγώ (όπως η Τζόαν) συνάψει συμφωνία και μόλις πεθάνω το σαρκίο μου θα δωριστεί εξ’ ολοκλήρου στην Τάπεργουερ».
«Εγώ έκανα απλώς μια δουλειά που αγαπούσα πάρα πολύ, με έναν άνθρωπο που λάτρευα, τον Φίνο, και από εκεί και πέρα η ζωή, οι παρέες μου, ήταν έξω από όλα αυτά. Δεν έκανα θυσίες, όπως για παράδειγμα η Αλίκη. Και ξενυχτούσα, και πολλές φορές πήγαινα κατευθείαν στο γύρισμα. Ευτυχώς χάρηκα όλες τις ηλικίες μου».
View this post on Instagram
«Έλα, αγάπη μου. Να τελειώνουμε με τις ετικέτες αυτές. Τι είναι σταρ, πες μου τι είναι σταρ, έχεις ορισμό; Να σου πω εγώ. Γεννιέσαι με αυτό, δεν γίνεσαι. Υπάρχουν πολλοί σταρ που δεν τους ξέρει κανένας. Εκπέμπουν κάτι, έχουν ένα χάρισμα, μαγνητίζουν τους πάντες. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ομορφιά, αλλά με κάτι άλλο, κάτι ανεξήγητο. Τώρα, αν συνοδεύεται και με καλή εξωτερική εμφάνιση, είναι ταυτόχρονα και πλεονέκτημα, και βάρος. Αν είσαι γυναίκα, και δη ηθοποιός, θα πούνε: είναι η σταρ, η ωραία, η γκόμενα, η σέξι. Έλεος πια! Αν και δεν με πείραξε ποτέ. Την πορεία μου την έκανα, την κάνω, και ο καθένας έχει τη δική του γνώμη».
View this post on Instagram
«Χαμπάρι δεν έπαιρνα, έτσι κι αλλιώς [είχε σχολιάσει για το αντικείμενο του πόθου που ήταν]. Κάθε φορά ήμουν με κάποιον που τον γουστάριζα τρελά. Δεν με αφορούσαν οι υπόλοιποι. Το ζητούμενο είναι ποιον γουστάρω εγώ. Αυτό με γεμίζει εμένα. Υγιέστατη στάση νομίζω. Βέβαια, για αυτό με κάνανε όλοι ό,τι θέλανε. Πάντα, σε όλες τις περιπτώσεις. Και να σου πω και κάτι; Πέρασα πολύ καλά. Και βέβαια έκλαψα, και γονάτισα, και παρακάλεσα. Σκέψου να ήμουν καμιά τρελή, καμιά ψωνισμένη! Δεν θα είχε κανένα νόημα».
«Από τους παρτενέρ μου ξεχωρίζω ασυζητητί τον Αλέκο τον Αλεξανδράκη. Είναι το μάλαμα. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Για να μη σου πω ξανά τον Αλέκο τον Αλεξανδράκη και εκεί και πέρα όλοι οι άλλοι. Η συνεργασία μαζί του μου είναι αλησμόνητη».
View this post on Instagram
«Είμαι ευτυχής γιατί ξέρω πως αγαπήθηκα πολύ από τους άνδρες μου. Ο Τόλης έγραφε τραγούδια για μένα! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό για μια γυναίκα; Ένα βράδυ, ενώ είχαμε χωρίσει το μεσημέρι για να έρθω εγώ στην Αθήνα και να παίξω κι αυτός να μείνει στη Θεσσαλονίκη όπου εμφανιζόταν σε ένα κέντρο, ναύλωσε αεροπλάνο και έτρεξε να με συναντήσει. Μαγευτικά πράγματα. Δεν νομίζω πως αυτό που λέω μπορεί να ενοχλήσει τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο ή τη Μαρινέλλα (σ.σ σύζυγο τότε του Τόλη Βοσκόπουλου), καθόλου. Ο άντρας μου κάνει μαγευτικά πράγματα για μένα κάθε μέρα. Όσο για τη Μαρινέλλα είναι φίλη μου. Ποτέ δεν είδα στα μάτια της κάτι που να με παγώνει. Και δεν πιστεύω ότι το παίζει. Αν το παίζει μπράβο της».
«Τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο τον ερωτεύτηκα γιατί ένοιωσα άνετα μαζί του. Είχαμε έναν ελεύθερο διάλογο. Ισότιμα. Κι ένιωθα όταν μιλούσαμε πως αυτά που του εμπιστευόμουν ποτέ δεν θα τα χρησιμοποιούσε εναντίον μου. Ναι τον ερωτεύτηκα. Και ο έρωτας για μένα είναι το πιο άγιο, το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο».
«Είμαι ευτυχής που τα έζησα όλα έντονα, εν τη γενέσει τους. Ήταν όντως μια τρομερή εποχή. Οι Beatles, οι Stones, ο Μάης του ’68, η Άνοιξη της Πράγας. Υπήρχε ενθουσιασμός, τα νιάτα βρίσκονταν στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής. Υπήρχαν ιδανικά, ινδάλματα, σπουδαίες πολιτικές φυσιογνωμίες. Είχα νοικιάσει διαμέρισμα στο Λονδίνο, έπειτα στη Ρώμη. Η Νέα Υόρκη ήταν παράδεισος: καταπληκτικοί άνθρωποι, Studio 54, ωραίες συζητήσεις. Αυτή η δεκαετία στιγμάτισε και την επόμενη, από το ’80 και μετά όμως άρχισε η decadenza».
«Ήμουν πάντα πουριτανή με την καλή έννοια, χωρίς υστερίες. Έτσι έμαθα από το σπίτι μου. Πάντα δοσμένη 100% στον άνθρωπο με τον οποίο ήμουν μαζί. Ποτό ήπια πρώτη μου φορά στα 26, ουίσκι. Το ροκ το λάτρευα. Στη Θεσσαλονίκη, το ’σκαγα από το σπίτι για να βγω να χορέψω, σε πείσμα του παππού μου, ο οποίος με κυνηγούσε. Όπως και να ’χει όμως, όλα ήταν ευχάριστα τότε. Ευτυχισμένα χρόνια, με πλάκες. Ακόμα και μέσα στις δυσκολίες, υπήρχε χαλαρότητα, ήταν όλα χα-λα-ρά, που λένε και στη Θεσσαλονίκη».
«Δεν υπάρχει χρόνος, δεν πιστεύω σ’ αυτόν. Είναι ένας μύθος».
«Είμαστε αυτό που πιστεύει ο κόσμος για εμάς. Πάλεψα να είμαι αυτό που θέλω, είτε άρεσε είτε δεν άρεσε»
View this post on Instagram
«Eίμαι κανονικός άνθρωπος. Θα σηκωθώ το πρωί, θα σκουπίσω, θα μαγειρέψω. Δεν παριστάνω τη Νόρμα Ντέσμοντ στη Λεωφόρο της Δύσης. Δεν υπήρξα ποτέ έτσι. Τι βαρετό Χριστέ μου!»
«Έχασα τους γονείς μου νωρίς και ωρίμασα πολύ γρήγορα… Φαίνεται ότι είναι μια απώλεια που δεν αναπληρώνεται. Με τίποτα. Σκέψου να μην έχεις φωνάξει ποτέ ‘μπαμπά’, ήμουν 8 μηνών όταν πέθανε, και ‘μαμά’. Είχα ανάγκη να προφέρω τις λέξεις. Έλεγα στους γονείς της μητέρας μου, που με μεγάλωναν, να με υιοθετήσουν για να μπορώ να πω ‘μαμά και μπαμπά’. Μετά ήθελα να δώσω στις κόρες μου την αγάπη που δεν ένιωσα από γονείς».
«Έλα, αγάπη μου. Να τελειώνουμε με τις ετικέτες αυτές. Τι είναι σταρ, πες μου τι είναι σταρ, έχεις ορισμό; Να σου πω εγώ. Γεννιέσαι με αυτό, δεν γίνεσαι»
«Με μεγάλωσαν με μια λανθασμένη υπερπροστασία. Στα δεκατέσσερα μου τους άκουσα να λένε, ‘είναι άτακτη’. Δεν ήξεραν γιατί ήμουν άτακτη. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Κάτι μου έλειπε. Κάπου υπήρχε ένα κενό. Και όταν τους άκουσα να λένε ‘να βρούμε ένα παιδί να την παντρέψουμε’, τρελάθηκα. Και είπα, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Με μεγάλωσαν με παροιμίες, η γιαγιά μου δεν με άφηνε να μπω στην κουζίνα, δεν με άφηνε να ράψω… Ήθελε να τα κάνει αυτή για μένα. Αλλά εγώ τα έμαθα όλα, γιατί ήθελα να είμαι αυτόνομη. Επίσης μου είπαν ψέματα για τον θάνατο της μάνας μου, ενώ την είδα νεκρή στο σπίτι. Ότι, δήθεν, έφυγε για την Ιταλία. Επί ένα χρόνο μου έστελναν ψεύτικα γράμματα. Κάποια στιγμή, στο σχολείο, μου είπαν, ‘ποια μάνα σου στην Ιταλία, η μάνα σου πέθανε’. Και έτρεξα και πήγα και λες ένα χέρι με πήρε και με έβαλε μπροστά από τον τάφο της και είδα τη φωτογραφία της. Γύρισα σπίτι και σπάραζα. ‘Γιατί μου το κάνατε αυτό;’ Δεν το έκαναν για κακό. Για να με προστατέψουν. Αλλά με λάθος τρόπο. Είναι σαν να μεγαλώνεις ένα άτομο μέσα σε γυάλα. Μόλις έρθει σε επαφή με το περιβάλλον, το πρώτο μικρόβιο θα το σκοτώσει».
«Απέκτησα την παιδεία μόνη μου. Είμαι μαθήτρια της ζωής».
View this post on Instagram
«Aν δεν έχει σφραγίδες δεν έχει αξία. Πολλές σφραγίδες, να είναι ταξιδεμένο το διαβατήριο».
«Έβλεπα την Ελλάδα της πλαστής ευμάρειας και ανατρίχιαζα. Δεν μπορούσα να το πω δημόσια, θύμωνε ο άντρας μου… Εντάξει, λοιπόν, να μην τα πω δημόσια, τα έλεγα σπίτι μου, τσακωνόμουν με την τηλεόραση. Έβλεπα τον εσμό που εμφανιζόταν ως καλή κοινωνία…»
«Ο Καραμανλής αγαπούσε την Ελλάδα πάρα πολύ. Όταν τον ρώτησα πώς μπαίνουμε έτσι απροετοίμαστοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μου απάντησε ότι αν περιμένουμε να ετοιμαστούμε δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ».
«Όταν γνώρισα τον Ανδρέα, είδα έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφερόταν για τα χρήματα, για όλα αυτά που του καταλόγιζαν. Θυμάμαι, ο Τάσος Μπιρσίμ μού είχε πει ότι στο νοσοκομείο έκανε πρόβα με ποιον τρόπο θα έκανε το νεύμα στη Δήμητρα, όταν κατέβαινε από το αεροπλάνο. Τον λάτρεψα για αυτό. Με μια κίνηση έριξε χειροβομβίδα στην ψευτιά και στην υποκρισία των παντρεμένων που πηγαίνουν σε μια γκαρσονιέρα με μια γυναίκα δύο ώρες και μετά γυρίζουν στη γυναίκα τους».
«Είχα πάει στο 1o συνέδριο του ΚΚΕ Eσωτερικού γιατί αγαπούσα πολύ τον Λεωνίδα Κύρκο. Οταν μας ζήτησαν να κάνουμε ενός λεπτού σιγή για αυτούς που είχαν πέσει θύματα, εγώ σπάραζα από το κλάμα. Σκεφτόμουν ότι μπορεί εκείνη τη στιγμή να έκανα ενός λεπτού σιγή για εκείνους που σκότωσαν τον πατέρα μου. Ολο αυτό ήταν μια κάθαρση, έφυγε το δηλητήριο από μέσα μου. Ενα πράγμα μόνο με στενοχωρεί, ότι πάντα τιμούν τη μία πλευρά και ποτέ την άλλη, γιατί και η άλλη πλευρά είχε θύματα που μπορεί να πικραίνονται».
«Εκείνο που με προβληματίζει με την εποχή μας είναι η απαξίωση του πολιτικού κόσμου – και δεν ξέρουμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό. Περάσαμε ένα αλισβερίσι πολιτικών και πολιτών: διόρισέ με να σε ψηφίσω. Νομίζω ότι αυτήν τη στιγμή γίνεται ξεκαθάρισμα. Τελειώνει αυτή η ιστορία. Αλλά, αν απαξιώνουμε τον πολιτικό κόσμο, ποιον θα βάλουμε; Τι δημοκρατία θα έχουμε;»
«Η κοσμική ζωή δε μου πάει, καθόλου. Δεν περνάω καλά. Προτιμώ να πάω σε ένα ταβερνάκι με τις φίλες μου, να πιω ένα κρασάκι. Δεν έχω τι να πω σε τέτοιες εκδηλώσεις. Νιώθω ηλίθια. Και κάνω προσπάθεια, μη νομίζετε. Και γελάω, και είμαι κανονική, γιατί δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν. Αλλά φεύγω άδεια. Προτιμώ να είμαι σπίτι μου, να ράβω, να φτιάχνω τα σκουλαρίκια μου».
«Τον Θεό τον έχω μέσα μου. Εμείς είμαστε η Εκκλησία. Δεν υπάρχει η εκκλησία ως κτίριο. Πιστεύω βαθύτατα, κοινωνώ, έχω πνευματικό εδώ και 35 χρόνια.(…) Πολλοί λένε: Γιατί σε εμένα, Θεέ μου; Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Είναι σαν να Τον αμφισβητείς. Kαι δεν είμαι καμιά θεούσα. Υπάρχει, φυσικά, η άποψη ότι αν πιστεύεις στον Θεό δεν είσαι καλλιεργημένος. Πόσο πλανεμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αλήθεια»
«Οι διανοούμενοι δεν με ενδιαφέρουν! Oι renomé με κουράζουν, είναι σε τετραγωνάκια. Δεν με αφορούν. Εμένα με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν ζήσει καταστάσεις, έχουν διαβάσει, ξέρουν πράγματα, έχουν να σου πουν κάτι. Τι να τον κάνω τον διανοούμενο; Να μου πει αυτά που μπορώ να διαβάσω;»
«Μας άξιζε μια κρισούλα, μπας και ταρακουνηθούμε. Είχαμε τρελαθεί κάποια στιγμή. Μπροστά στην Κατοχή αυτή η κρίση δεν είναι τίποτα (…) Καταλαβαίνουν οι εξωφρενικά πλούσιοι τις ανάγκες του απλού ανθρώπου; Τι λέτε; Δεν νομίζω ότι τον καταλαβαίνουν. Δεν τους αφορά. Κι αυτό είναι κάτι που με θυμώνει πολύ».
«Να βουτάς με τα μούτρα και να μη φοβάσαι, γιατί τότε η ζωή είναι χαμένη. Σαν να μην έζησες, σαν να ήσουν περαστικός κι έφυγες. Θέλει πολλή τόλμη. Στο κάτω κάτω, γιατί ζούμε; Γιατί να φοβόμαστε μην πονέσουμε; Δεν πονάμε πιο πολύ όταν δεν ζούμε τα πράγματα; Να μη φοβάσαι τη ζωή, προχώρα»
View this post on Instagram
«Φοβάμαι τη μοναξιά την απογοήτευση, το θάνατο. Αγαπώ τη ζωή. Μου αρέσει να δουλεύω να κουράζομαι να αναπνέω, να διασκεδάζω. Φοβάμαι να μείνω χωρίς συντροφιά. Θα πέθαινα αν με υποχρέωναν να ζήσω μόνη μου σε κάποιο έρημο νησί. Μου αρέσει να έχω ανθρώπους δίπλα μου. Μου έλειψαν η ξέγνοιαστη ηλικία και το αίσθημα της ασφάλειας. Θέλω να με αγαπούν για να αισθάνομαι ασφαλής. Έχω ανάγκη από τους ανθρώπους. Γεννήθηκα μέσα σε ένα σπίτι όπου όλοι μου μιλούσαν για το βασιλιά. Ο πατέρας μου που δεν τον γνώρισα ήταν βαφτισιμιός του βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο πατέρας μου, αξιωματικός σκοτώθηκε σε ένα ξενοδοχείο από κομμουνιστές το 1944. Ήμουν βρέφος τότε, λίγων μηνών».
«Δεν μπορώ να κάνω κάτι αν δεν μου κάνει κέφι. Μου είναι αδύνατον. Δεν μπορώ να επιβληθώ στον εαυτό μου και πω τώρα θα το κάνεις γιατί πρέπει να το κάνεις. Δεν μπορώ… Μου είναι αδιανόητο να κάνω πράγματα που δεν μου πάνε. Όταν όμως κάτι μου κάνει κέφι, τότε πετάω, είμαι ακούραστη».
«Τον χαρακτήρα μου να τον χαλάσω σε αυτό το χώρο που λέγεται κινηματογράφος ή θέατρο αποκλείεται. Αυτή θα είμαι, αυθόρμητη, αληθινή, και όσοι με καταλαβαίνουν».
«Είμαι πολυδάπανη. Μου αρέσουν και οι γούνες και τα κοσμήματα και τα κέντρα και τα ταξίδια. Πίστεψε με όμως ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά. Νομίζω ότι ο Αλέξανδρος εγκατέλειψε την πολιτική για την δικηγορία γιατί έτσι έκρινε πως έπρεπε να κάνει. Και άλλωστε εγώ με τη δουλειά μου κερδίζω πολλά χρήματα που μου επιτρέπουν να ικανοποιώ τις καταναλωτικές επιθυμίες μου. Κέρδιζα πάντα πολλά. Αλλά δεν έχω φράγκο! Τα έτρωγα όλα για να περνάω όμορφα. Αυτός πιστεύω ότι είναι ο προορισμός του χρήματος».
«Τα παιδιά δεν πρέπει να τα βάζεις σε μια γυάλα, γιατί όταν τα βγάλεις, θα αρπάξουν το πρώτο μικρόβιο που θα βρουν μπροστά τους. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να τρώει και τα μούτρα του. Αλλιώς δεν προχωράει. Αν φοβάσαι συνέχεια, δεν μπορείς να αγαπήσεις. Γιατί φοβάσαι μην απογοητευθείς. Ε, δεν είναι ζωή αυτή».
«Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει μετανιώνω για πράγματα που δεν έχω κάνει, επειδή είχα διάφορες αναστολές. Δεν κοιτάζω ποτέ πίσω μου. Το θεωρώ γρουσουζιά, δειλία. Κάνω όνειρα για το μέλλον. Είναι τόσο όμορφο να μπορείς να κάνεις όνειρα».
«Δεν με τρομάζουν τα γηρατειά παρά μόνο ο θάνατος. Θα ήθελα να πεθάνω πάρα πολύ γριά. Τόσο γριά που να με έχει κουράσει η ζωή και να μη μου φαίνεται τρομερός ο θάνατος»
«[Δεν με απασχολεί η υστεροφημία] Καθόλου. Τι ακριβώς να με ενδιαφέρει; Το πώς θα μείνω στην ανάμνηση του κόσμου; Δεν με αφορά καθόλου. Ο κόσμος θα με θυμάται, θα με αγαπάει, θα με ξεχάσει. Αυτή είναι η ιστορία. Τέλος».
Ίσως, εδώ, σε αυτό το «Τέλος» η Λάσκαρη ήταν λάθος.
View this post on Instagram
