Politica 89.8
Το «Εντευκτήριο» της «άλλης» Θεσσαλονίκης
Βρίσκομαι τώρα εδώ ανήμπορος και μόνος.
Έχω από το σώμα μου ό,τι με υπονομεύει.
Εσύ απέναντί μου ίδιος δικός μου ο φόνος.
Έχει καρδιά αντοχή μόνο να σε λατρεύει.
Τον κάλλιστο ενθρόνισαν στίχοι μου εσένα.
Τους αποστράφηκες λες κι ήσαν προσβολές.
Εκθείαζαν το καλός που συγκροτεί για μένα
Τον λόγο που με άστοχες σ’ επιθυμώ βολές.
Έχω μόνο το γήρας μου να αντιπαραθέσω
Στο θάμβος που σκορπά η έκπαγλή σου όψη.
Απέτυχα στη ζωή σου εμένα να προσθέσω.
Ο Χρόνος είχε το μεταξύ μας νήμα κόψει.
Ό,τι από σένα πόθησα πήγε εντελώς χαμένο.
Ο θάνατός μου από μένα σε έχει κερδισμένο.
Είναι το Σονέτο 2 που έγραψε ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης και δημοσιεύεται σε προχωρημένη μορφή στο τρέχον τεύχος του περιοδικού «Εντευκτηρίου», το οποίο συνεχίζει στην «άλλη Θεσσαλονίκη» ο επίμονος Γιώργος Κορδομενίδης. Πρόκειται για ένα από τα συνολικά 154 σονέτα που ο συγγραφέας ξεκίνησε να γράφει το 2016. Αφορμή τότε ήταν μία εκδήλωση στο θέατρο «Λευτέρης Βογιατζής/Νέα Σκηνή» για τα 400 χρόνια από τον θάνατο του Σαίξπηρ (από τα λίγα ονόματα, ομολογουμένως, όπου η απλοποίηση του έψιλον πάσχει). Κάπως έτσι, τα νέα σονέτα, φόρος τιμής στον Βάρδο, έφτασαν σε αριθμό όσα και τα πρωτότυπα (ο συνειρμικός πειρασμός λέει ότι τόσα είναι και τα αναγνωρισμένα ποιήματα του Καβάφη).
Στο τεύχος εντοπίζουμε και έναν ακούσιο «διάλογο», καθώς ύστερα από τα 13 σονέτα του Δημητριάδη ακολουθεί το «Time loops» του Γιάννη Αντιόχου, όπου επίσης διεισδύει το άγχος της φθοράς και του θανάτου:
Γέρασα
Εσύ, δεν υπάρχεις
Χαμηλωμένος στην κοιλιά του γραφείου
υποφέρω κρυφά απ’ όλους
δεν μου φτάνει η γλώσσα μου
και με πονάει που ‘μια εδώ,
στο καταφύγιο του χαρτιού
συνθέτοντας την αμήχανη προσευχή μου:
Κύριε,
Μια βόμβα φωσφόρου
Κατέκαψε την αρχαία φλαμουριά
Γίνεται πόλεμος
δεν ξέρω πολλά για τον πόλεμο-
μα όταν σωπαίνουν τα πουλιά
στα συντρίμμια των λέξεων
φυτεύω νεκρούς στρατιώτες
σβήνοντας ένα ένα
τα ορφανά μου άστρα
Φυγαδεύω τη φυλή μου στο κενό
Κύριε, δεν ήμουν ικανός
Από την υπόλοιπη ύλη σταχυολογούμε τις δύο επιστολές του Νίκου Καχτίτση προς τον Ντίνο Χριστιανόπουλο τον Αύγουστο του 1959, τις οποίες ερανίζει και σχολιάζει ο Χρήστος Καββαδάς. Από εκεί και μία παρατήρηση του πρώτου για διήγημα που έγραφε ο Χριστιανόπουλος: «Το διήγημά σου, ωραία διατυπωμένο, και απαλλαγμένο από περιττά ζιζάνια, αλλά πάσχεις κι εσύ από τη νόσο όλων μας: δεν υπάρχει πλοκή. Εγώ θέλω να έρθει η μέρα που να έχει το διήγημά μας μία «υπόθεση» με αρχή, μέση, τέλος, με καταστάσεις και γεγονότα που να αποτελούν “ιστορία”. Επισημαίνουμε επίσης την υπόμνηση του Γ.Κορδομενίδη για τον πρώτο πυρήνα των «Μακεδονικών ημερών» (1932): δηλαδή τους Στέλιο Ξεφλούδα, Βασίλη Τατάκη, Γιώργο Δέλιο, Γιώργο Θέμελη, Αλκιβιάδη Γιαννόπουλο, Γ.Βαφόπουλο, Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη και Βάσο Βασιλείου.
Στον φόρο τιμής για εκλιπόντες της προηγούμενης περιόδου συμπεριλαμβάνονται τα σημειώματα για την Τζένη Μαστοράκη (Διονύσης Καψάλης, αναδημοσίευση από «ΤΑ ΝΕΑ», 10/8/2024) και τον Πάνο Θεοδωρίδη (Γιώργος Σκαμπαρδώνης, αναδημοσίευση από το protagon.gr), αλλά και τον Γιάννη Μπουτάρη.
