Politica 89.8
Γράφει ο Γιώργος Δ.Παπαδάκης
Αδύνατη .Τα μαλλιά πιασμένα πίσω .Μεγάλα μάτια ,που δεν σκύβουν .
Ιχνος μακιγιάζ στο πρόσωπο που θα το έλεγες όμορφο ,αν δεν το είχε σημαδέψει η δύσκολη ,ολόκληρης της ζωής της ,καθημερινότητα.
Ενα παλιό ταγέρ τριμμένο μα καλά σιδερωμένο.
Περπατά στην σκλαβωμένη λεωφόρο Πατησίων με το βήμα σταθερό και το κορμί ίσιο.
Κρατά μιά τσάντα για τρόφιμα .
Γνώριμο εξάρτημα επιβίωσης κείνες τις κατεχόμενες μέρες.
Μια γυναικεία φιγούρα συνηθισμένη,μιά συνηθισμένη σκλαβωμένη Κυριακή του 42.
Κοντεύει 12 το μεσημέρι κι όλα πρέπει να γίνουν πριν τις 12 μεσημέρι.
Η τσάντα είναι ξέχειλη από το μόνο είδος “εν επαρκεία”.
Άγρια χόρτα για να συμπληρωθούν ,αν γίνεται ,με λίγο χρυσοπληρωμένο λάδι στο τραπέζι.
Και κάτω από τα άγρια χόρτα ,δέκα οκάδες άγριος θάνατος…
Είναι Κυριακή ,20 του Σεπτεμβρίου του1942 .Η δωδεκάτη μεσημβρινή έχει παρέλθει .
Οχι πολύ όμως .
Οι λεπτοδείκτες δείχνουν μόλις το τρίτο λεπτό μετά τις 12…
Μια τρομακτική έκρηξη θρυματίζει την έπαρση του νικητή και τη θλίψη των σκλαβωμένων.
Ενας παπάς ,που περαστικός στην Γλάδστωνος τραυματίζεται από τα θραύσματα ,όταν μαθαίνει την αιτία λέει”χαλάλι”…
Το κέντρο της Αθήνας συγκλονίζεται .
Οι δέκα οκάδες δυναμίτιδας που μετέφερε η Ιουλία Μπίμπα στην πλατεία Κάνιγγος έχουν τοποθετηθεί στο σημείο που έπρεπε ,από τους δύο επιτήδιους “τεχνίτες”της ομάδας …
Και έχουν πυροδοτηθεί.
Κάτω από τα πόδια μιας ύδρας που κόντευε να γίνει Λερναία.
Αλλά δεν πρόλαβε γιατί η φωτιά από την βόμβα, έκαψε όλα τα κεφάλια της ταυτόχρονα…
Στις 12 και τρία πρώτα λεπτά ,το μεσημέρι της 20ης Σεπτεμβρίου του 1942 ,η πιο επικίνδυνη ελληνική ναζιστική οργάνωση ,η “Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση”του γιατρού Σπύρου Στεροδήμου έπαψε να υπάρχει.
Μαζί μ αυτήν κι ο κίνδυνος να ακολουθήσει η Ελλάδα την συλλογική ντροπή των άλλων κατεχομένων χωρών,να στείλει παιδιά της “γερμανοντυμένα “ να πολεμήσουν για τον Αδόλφο στο Ανατολικό Μέτωπο.
Μα η Ελλάδα δεν είναι σαν τις άλλες κατεχόμενες χώρες.
Εχει παλαίψει πιό πολύ από όλες!
Εχει ματώσει ήδη περισσότερο από όλες.
Εχει νικήσει,έχει ηττηθεί ,έχει πεθάνει ήδη από την Πείνα .
Αλλά δεν έχει κατακτηθεί.
Κι ένας λαός που αν και ηττημένος στο πεδίο της μάχης νοιώθει νικητής, γεννά πιτσιρίκια που στις πρώτες νύχτες του υποδέχονται τον κομιστή τους κατεβάζοντας του τη σημαία από την Ακρόπολη:
“Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41. Δεν μάθαμε ακόμα τ’ όνομά τους. Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, εκείνο το σούρουπο, ανέβηκα πάνω στου Φιλοπάππου και κοίταζα τον βράχο απέναντι. Κοίταζα τον Παρθενώνα και σκεφτόμουνα «Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κι εγώ κάτι?”
Σημείωμα της Ιουλίας Μπίμπα ,γραμμένο σε ένα κομμάτι χαρτί τουαλέτας ,από την φυλακή ,στη φίλη της Άννα.
Η Ιουλία Μπίμπα είναι η βομβίστρια της ΕΣΠΟ*.
Τέλειωσε τη σύντομη ζωής της λίγους μήνες μετά ,σε μια καραμανιόλα στη Βιέννη,καταδικασμένη σε “θάνατο δια πελέκεως “από το Γερμανικό Στρατοδικείο.
Μεγάλη τιμή για μια επαρχιωτοπούλα ,που είχε έρθει από τη Σάμο στην Αθήνα ,για μια “καλύτερη τύχη”.
Δεν την βρήκε.
Βρήκε την αγωνία για την καθημερινή επιβίωση.
Παντρεμένη συνειδητά με έναν εκ γενετής τυφλό,δούλευε παραδουλεύτρα στα πλουσιόσπιτα.
Και τις Κυριακές βοηθούσε τον παπά της ενορίας στο Κουκάκι,στο Κατηχητικό.
Γι αυτό ο Περρίκος και οι άλλοι της ΠΕΑΝ ,την φώναζαν η “δασκαλίτσα” μας…
Πιασμένη μετά την προδοσία του πανταχού και πάντοτε παρώντος Εφιάλτη*** .
Για τα συνήθη της κατηγορίας αυτής των χαμερπών,“τριάκοντα αργύρια”.
Για την ακρίβεια στην περίπτωση ,τρία .
Τρεις χρυσές λίρες για το κεφάλι καθενός ,της μικρής μα φονικής ΠΕΑΝ.
Κι έτσι το κεφάλι που δεν έσκυψε ,κόπηκε…
Τετοιες μέρες ,Φεβρουάριο του ΄43.
Κοντά δυό μήνες την περιέφεραν στα Βαλκάνια οι Τεύτονες για να μείνουν τυπικοί ως το ΄χουν συνήθειο ,στις επιταγές του Στρατοδικείου τους ,αλλά λαιμητόμο δεν εύρισκαν.
Οι Βαλκάνιοι δεν κόβουν κεφάλια με “πολιτισμένους “ τρόπους…
Και την πήγαν στη Βιέννη.
Εκεί ,σε έναν ομαδικό τάφο μ άλλους εκτελεσμένους ,είναι θαμμένη.
Η μαθητριούλα από τη Σάμο.
Η παραδουλεύτρα από το Κουκάκι.
Η “δασκαλίτσα” της “Πανελληνίας Ενώσεως Αγωνιζομένων Νέων”
Η βομβίστρια της ΕΣΠΟ**
Που δεν την ξέρει κανείς Ελληνας .
Ενώ θά πρεπε στα Λύκεια ,να είναι πρώτο μάθημα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Μια “συνηθισμένη” γυναίκα .
Που μια μέρα μετά την υφαρπαγή της γερμανικής σημαίας,κοίταζε στον Ιερό Βράχο και σκεφτόταν:
“Αραγε θα μπορέσω να κάνω κι εγώ κάτι;”
Κι έκανε το Απίθανο.
Η μαθητριούλα από τη Σάμο.
Η παραδουλεύτρα από το Κουκάκι.
Η “δασκαλίτσα” της ΠΕΑΝ
Η βομβίστρια της ΕΣΠΟ
*Η ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ ,στη συμβολή της Λεωφόρου Πατησίων με την οδό Γλάστδωνος,που επέφερε τον θάνατο 26 μελών της Ναζιστικής Οοργάνωσης και του ίδιου του αρχηγού της ,αλλά και σημαντικού αριθμού Γερμανών στρατιωτικών,είναι ενέργεια κατ΄απόλυτο τρόπο συγκρίσιμη με το Μεγαλείο του Γοργοπόταμου,αν και με διαφορετική σημειολογία.
Και οι δύο αποτελούν τις κατεξοχήν κορυφαίες πράξεις Αντίστασης στην Κατεχόμενη Ελλάδα και σηματοδοτούν ,ομοίως, το έναυσμα για την γενίκευση του Αντάρτικου στις πόλεις και στην ύπαιθρο .
Με τον Γοργοπόταμο να σηματοδοτεί την ενιαία βούληση του Εθνους για Αγώνα και την προσήλωση στον κοινό συμμαχικό σκοπό για την εξόντωση του Ναζισμού ,αλλά και να αποτυπώνει τη δυνατότητα του έθνους να παρατάξει στρατό και να δώσει μάχες σε ανοιχτό πεδίο,εντός της κατεχόμενης επικράτειας.
Και την Ανατίναξη της ΕΣΠΟ να προσθέτει κάτι ουσιώδες:
Η έμπνευση,ο σχεδιασμός και η εκτέλεση του σαμποτάζ υπήρξαν καθαρά ελληνική υπόθεση χωρίς την συνδρομή ή παρότρυνση τρίτης δύναμης.
Πράγμα που σημαίνει πως ,με ή χωρίς τους Αγγλους,πάλι θα υπήρχαν “Γοργοπόταμοι”
Και τα δύο γεγονότα θα έπρεπε να τιμώνται ταυτόχρονα και με την ίδια ένταση.
Οντας σε Ευρωπαικό επίπεδο,συγκρίσμα και τα δύο, μόνο με τον φόνο του Ράιχαρντ Χάιντριχ ,του Γκαουλάιτερ της Τσεχίας και ενορχηστρωτή του Ολοκαυτώματος,από Τσέχους εκπαιδευμένους στη Βρετανία κομμάντος,στο κέντρο της Πράγας.
Και τα δύο σαμποτάζ,και η ΕΣΠΟ και ο Γοργοπόταμος, δικαίως ,προπαγανδίστικαν σφόδρα από τον συμμαχικό Τύπο και απασχόλησαν μέρες τις εκπομπές του BBC και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Μόσχας προς τις κατεχόμενες από τον Αξονα χώρες.
Αυτή η δέυτερη παράμετρος υπήρξε καταφανώς και η αιτία που το ήδη κραταιό ΕΑΜ,στάθηκε μικρόψυχα έναντι της μικρής ΠΕΑΝ καταδικάζοντας την ενέργεια της ως “προβοκάτσια”, αλλά έσπευσε κατόπιν στην έκδοση “πεπραγμένων¨του στο Λονδίνο το 1943 ,να την χαρακτηρίσει ως δικό του έργο…
Για την ακρίβεια η Μπίμπα ήταν κομμίστρια της βόμβας .Στο ταπεινό της σπίτι στο Κουκάκι ο Αντώνης Μυτιληναίος ,ο Σπύρος Γαλάτης κι ο Τάκης Μιχαηλίδης έφτιαξαν την φονική συσκευή .
Εκεί ο αρχηγός, ο Κώστας Περρίκος οργάνωσε το χτύπημα.
Η Ιουλία ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στην Οργάνωση.
Ποιά Οργάνωση;
Δεν ήταν Οργάνωση.Ηταν ομάδα Αντάρτικου Πόλης, που ίδρυσε μη αντέχοντας την “απλή”κατασκοπεία ο Περρίκος ,μέλος ήδη του “΄Ομηρου”.
Βενιζελικός αξιωματικός της Αεροπορίας.Απότακτος από το 35. Επανήλθε στην Αεροπορία το 40 και μετά την κατάρρευση ξεκινησε τον “δικό του πόλεμο” .Με την ΠΕΑΝ.Την “Πανελλήνια Ενωση Αγωνιζομένων Νέων”.
**Την ΠΕΑΝ κατέδωσε στους Γερμανούς ένας υπενομωτάρχης μέλος της,που ατίμασε την στολή του με αντάλλαγμα όντως χρυσές λίρες.Τον έλεγαν Πολύκαρπο Νταλιάνη.Λίγες μέρες μετά την προδοσία των παγίδευσαν μέλη του “Ομηρου”(από τον οποίο προήλθε η ΠΕΑΝ).Τον εκτέλεσαν χτυπώντας τον στο κεφάλι απανωτά με σφυρί.Και πέταξαν το σώμα του σ ένα φρεάτιο στον Πειραιά.Το τραγικό είναι πως μέχρι πρόσφατα οι συγγενείς του τον θεωρούσαν ήρωα,εκτελεσμένο από τους Γερμανούς.
Από τα μέλη της ΠΕΑΝ που συνελλήφθησαν ,μετά την προδοσία,τον Νοέμβριο του 42,καταδικάστηκαν σε θάνατο ο Κώστας Περρίκος,ο Σπύρος Γαλάτης και η Ιουλία Πίμπα.Ο άνθρωπος που πυροδότησε την βόμβα ο Αντώνης Μυτιληναίος κατάφερε να δραπετεύσει και να ενταχθεί στο Στρατό της Μέσης Ανατολής.Η Αικατερίνη Μπέση ,καταδικάστηκε σε ισόβια .Ο Γαλάτης γλύτωσε την εκτέλεση καθώς η οικογένεια του δωροδόκησε (το χρήμα ουδείς εμίσησε) Γερμανούς αξιωματούχους.Σταλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης .Επιβίωσε και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1945.Η 17χρονη εβραιοπούλα Στάμω Μπατίνου καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών και στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.Ως “ποινική” διέλαθε του τέλους των ομοθρήσκων της και επέστρεψε ομοίως στην Ελλάδα το 1945.Το 1951 έφυγε στην Αμερική.
Ο Κώστας Περρίκος τουφεκίστηκε στην Καισαριανή στις 4 Φεβρουαρίου του 1943.Αντιμετώπισε με τέτοια αξιοπρέπεια το εκτελεστικό απόσπασμα ,ώστε υποχρέωσε τον επικεφαλής αξιωματικό να γράψει στην αναφορά :
”Πέθανε ως ήρωας”.
Με τη στάση του είχε υποχρεώσει τους παριστάμενους Γερμανούς αξιωματικούς,πριν το παράγγελμα “πυρ”,να τον χαιρετίσουν στρατιωτικά…
# τα σημειώματα από την φυλακή της Ιουλίας Μπίμπα ,αξίζει να διαβαστούν σε ένα εξαιρετικό κέιμενο που δημοσίευσε στην Huffington Post ,στην επέτειο των 74 χρόνων από το σαμποτάζ ,η Τέτη Σώλου.
