Politica 89.8
Γράφει ο Γιώργος Δ.Παπαδάκης
Πράγματι διάγουμε εποχές αμφισβήτησης (των πάντων) και “αναθεωρητισμού”.
Και όχι με την παραγωγική έννοια της έρευνας. Αλλά με κακόβουλο τρόπο που κρύβει, όπως αποδεικνύεται,ταπεινά ελατήρια.
Η υπόθεση “Ρίχτερ” για παράδειγμα.Η απόπειρα του Γερμανού Καθηγητή να μιλήσει για “δύο αλληλένδετα εγκλήματα” εξισώνοντας νομικά εισβολείς και αμυνομένους ,δεν ήταν τίποτε λιγότερο από την προσπάθεια σίγασης, ακόμη και σε θεωρητικό επίπεδο ,της ελληνικής άποψης περί λεηλασίας της χώρας από τον Γερμανικό στρατό κατά την περίοδο της Κατοχής.
Η προσπάθεια “ακύρωσης ” μίας από τις δύο Ιστορικά κορυφαίες στιγμές στην ιστορία ενός έθνους -της 28ης Οκτωβρίου -και της αντικατάστασης της με μια δήθεν “εορτή απελευθέρωσης” στοχεύει απλά στην εξομοίωση της εθνικής ελληνικής ιστορίας με εκείνη λαών που εορτάζουν ομοίως αυτήν την “επέτειο” παρότι στην διάρκεια του Πολέμου ταυτίστηκαν πλήρως με τον Άξονα και μάλιστα συμπολέμησαν ή “αντιστάθηκαν’ κατ ΄επίφαση.(Βουλγαρία ,Ρουμανία,Βαλτικές χώρες,Κροατία ,Σλοβενία ,Αυστρία, Δανία ,Ουκρανία).
Η ερμηνεία δεν είναι δύσκολη στην εποχή της “παγκοσμιοποίησης” .(Το κακό είναι πως βρίσκει “θαυμαστές” από τον χώρο της Αριστεράς ,ευτυχώς όχι στο σύνολο.)
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται η προσπάθεια ακύρωσης του μεγαλείου της Εθνικής μας Αντίστασης ,ως “διόλου απαραίτητης και αιτία πρόκλησης θυσιών και αιμορραγίας” για το λαό μας.
Ομοίως και η συστηματική απόπειρα μεταχρονολογημένης “αθώωσης ” ή έστω αιτιολόγησης της ύπαρξης των δοσιλογικών κυβερνήσεων στην Κατεχόμενη Ελλάδα ,αρχής γενομένης από τον πρώτο διδάξαντα ,καταδικασμένο σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων ,Στρατηγό Γεώργιο Τσολάκογλου.
Νομικίστικα επιχειρήματα ,παρά το γεγονός της τελεσιδικίας από Τακτικό Δικαστήριο και όχι Έκτακτο Στρατοδικείο,ήδη από το …1946,επανέρχονται. Ομού με το θλιβερό επιχείρημα περί της “σωτηρίας του Στρατού μας ενώπιον υπέρτερου εχθρού” .Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται με το πρόσθετο χαρακτηριστικό της μικροκομματικής εκμετάλλευσης την εποχή ακριβώς που η “ομογενοποίηση” ευνοεί τις κάθε είδους ακραίες φωνές.
Ο χρόνος ατυχώς παρέρχεται και οι πρωταγωνιστές που θα μπορούσαν να απαντούν σε πρώτο χρόνο έχουν απέλθει.
Ευτυχώς έχουν μείνει τα τεκμήρια.
Σχετικά λοιπόν με τον εκ του εσωτερικού προερχόμενο ακραίο αντεθνικό λόγο και την απόπειρα “εξωραϊσμού” καθαρά προδοτικών αντεθνικών μηχανισμών ,ιδού ένα πέραν πάσης αμφισβήτησης τεκμήριο προδοσίας.
Απλό αλλά περίσσια εύγλωττο.
Ειδικά για τα πεπραγμένα του Γεωργίου Τσολάκογλου.Το πρόσωπο του οποίου επανήλθε κατά τραγικό τρόπο ,λόγω της πρόσφατης επετείου.
Πραγματώνοντας το όχι του Εθνικού του Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, ο ελληνικός λαός, συνέχισε από την πρώτη ημέρα της Κατοχής να “κρατά ψηλά στις καρδιές το Πνεύμα του Μετώπου”.
Πριν καν ξεκινήσει η ένοπλη Αντίσταση, υποδεχόταν με ζητωκραυγές στους δρόμους της Αθήνας τους Άγγλους αιχμάλωτους και, κυρίως, έψαλε κατάμουτρα, ειδικά απέναντι στους Ιταλούς, τον Εθνικό μας Ύμνο.
“Απαράδεκτα πράγματα”…
Και σπεύδει ο Τσολάκογλου να διορθώσει :
“Ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος διδάσκεται εις τα σχολεία κατά την ώραν του μαθήματος της Ωδικής, ψαλλόμενος όμως εν τω ενδεδειγμένω τόπω και χρόνω και ουχί κατά την στιγμήν παρελάσεως τμήματος τινός του Στρατού Κατοχής”…
Την κόντυνε πολύ την Ελλάδα ο Τσολάκογλου… Έπαιξε με την Ψυχή της .
Μέτρησε λοιπόν την” σωτηρία του στρατεύματος έναντι του υπέρτερου εχθρού “.
Όπως προφανώς έκανε ο Πλαστήρας στο Σαλιχλί, ο Υψηλάντης στο Δραγατσάνι, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι. Ο Παλαιολόγος στην Πόλη. Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες…
Γι αυτό είναι τούτοι από την μία μπάντα της ιστορίας.
Κι αυτός θα μείνει από την άλλη.
Ναι, δεν έχει ακόμη αποτιμηθεί πλήρως η “προσφορά του εις το Έθνος”
Όταν αποτιμηθεί, θα καταλάβει επάξια την θέση που του πρέπει, ακριβώς δίπλα στον Εφιάλτη.
Κι εδώ δεν χωρούν νομικίστικες τσιριτζάντζουλες και ερμηνευτικά ευφηολογήματα …
***Η φωτογραφία και τα έγγραφα προέρχονται από το πολύτιμο Αρχείο ενός θαυμάσιου Έλληνα. Του Γεώργιου Σιούλα.
