Politica 89.8
H εκκλησία επέδειξε ανυπακοή, η κυβέρνηση ανοχή και η χώρα εικόνα ανομίας αλά… USA
Το ότι η εκκλησία εμφανίστηκε κατώτερη των περιστάσεων δεν είναι μια διαπίστωση με την οποία κανείς κομίζει γλαύκας εις τας Αθήνας. Ακόμη και οι νουνεχείς πιστοί βαθιά μέσα τους το γνωρίζουν. Ειδάλλως θα είχαμε κοσμοπλημμύρα στους χιλιάδες ναούς ανά την επικράτεια. Εξίσου ανάλογη εικόνα εμφάνισε και η κυβέρνηση κατώτερη απέναντι σε αυτό που υποτίθεται οφείλει να εκπροσωπεί. Δηλαδή τη συντεταγμένη πολιτεία. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Στο πρόσφατο παρελθόν επέδειξε την ίδια προκλητική-απέναντι σε κάθε ευνομούμενο πολίτη- συμπεριφορά, όπως για παράδειγμα στη συγκέντρωση χιλιάδων διαδηλωτών έξω απο το εφετείο ανήμερα της έκδοσης της απόφασης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Γράφει ο Χρήστος Κώνστας στο Politica.gr
Η εκκλησιαστική “επανάσταση” του ανόητου πήρε τη θέση του αυτονόητου που αφορά στην διασφάλιση της δημόσιας υγείας.Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι αυτή η κίνηση δεν ήταν προϊόν κάποιων εμμονικών, περιθωριακών ή εν πάσει περιπτώσει μειοψηφικών τάσεων ανάμεσα στις τάξεις των κατά τ’ άλλα πεφωτισμένων ιεραρχών. Υπήρχε αρχηγός δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών(στην δική μας περίπτωση στην Κρήτη, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης).Υπήρχαν υπαρχηγοί, δηλαδή οι 81 ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας(Αντιστοίχως οι 8 Μητροπολίτες της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου στο νησί μας).Και υπήρχαν και τα εκτελεστικά όργανα. Δηλαδή οι 8.700 ιερείς σε όλην επικράτεια. Η εντολή ήταν σαφής. Χωρίς υπεκφυγές και αστερίσκους.<<Καμία συμμόρφωση προς τις υποδείξεις της πολιτείας>>.
Συντονισμένο πλέον το εκκλησιαστικό ορθόδοξο σώμα υπάκουσε στην εντολή και την εκτέλεσε κατά γράμμα
Στην άλλη… υποτιθέμενη πλευρά είχαμε μια κυβέρνηση, η οποία μεταξύ άλλων έχει εκλεχθεί στο πλαίσιο της συνταγματικής πρόνοιας για ισονομία και ισοπολιτεία απέναντι σε όλους τους πολίτες. Χωρίς εξαιρέσεις. Χωρίς διακρίσεις. Αντ’ αυτού όχι απλώς κατέστη θεατής, αυτό άλλωστε θα ήταν το λιγότερο αφού συμβαίνει διαχρονικά με όλες τις κυβερνήσεις, αλλά έγινε μαριονέτα κάτω από τα ιερά ράσα που βρήκαν τα οποία γεμάτα εξουσιαστικό εγωισμό βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν αυτό που πραγματικά πιστεύουν. Το ότι και νιώθουν και είναι εν τοις πράγμασι κράτος εν κράτει.
Σχεδόν ταυτόχρονα, λόγω και της διαφοράς ώρας, δυτικά του ατλαντικού συνέβαινε ένα εξίσου αδιανόητο για δημοκρατικά φιλελεύθερη χώρα του σύγχρονου κόσμου, γεγονός. Και εκεί ,μερικές χιλιάδες αμετανόητοι αρνητές αποφάσισαν όπως και στη χώρα μας να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επιβάλουν αυτό που εκείνοι θεωρούν σωστό. Αποφάσισαν να επιβάλουν τον φασισμό της μειοψηφίας. Τον δικό τους νόμο για τα δικά τους πιστεύω.
Πολλές ομοιότητες παρά την διαφορετική αφετηρία ανάμεσα στα δύο γεγονότα. Ωστόσο η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στους κερασφόρους του Καπιτωλίου και τους ρασοφόρους των μητροπόλεων είναι ότι οι μεν πρώτοι μέσα σε τέσσερις ώρες κατάφεραν να δημιουργήσουν για πρώτη φορά ένα ιστορικό γεγονός για τις Η.Π.Α. Οι μεν δεύτεροι ,απλά συνέχισαν την ιστορία στη χώρα μας. Αυτή που γράφεται από τις μειοψηφίες που εξουσιάζουν την καθημερινότητα μας , αδιαφορώντας για το τι σημαίνει συντεταγμένη πολιτεία. Υπακοή στους νόμους. Και πάνω απ’ όλα σεβασμός στον άνθρωπο. Κι αν στις Η.Π.Α κατέλαβαν το Καπιτώλιο για λίγες ώρες ,στην Ελλάδα έχει καταληφθεί η κοινή λογική εδώ και χρόνια.
