Politica 89.8
Εμπειρία: «Επιβίωσα από δυστύχημα με τρένο – Γέμισα ενοχές επειδή ζούσα»
«Επτά χρόνια αργότερα, έχω συμφιλιωθεί με τις ενοχές της επιζήσασας. Νιώθω ευγνωμοσύνη και ευτυχία που είμαι ζωντανή – αλλά εξακολουθώ να μην κάθομαι στο μπροστινό μέρος ενός τρένου» γράφει η Amy Nelson στην εφημερίδα The Guardian.
Ήταν ένα πολύ ζεστό απόγευμα τον Ιούνιο του 2005, και η φίλη μου η Λία κι εγώ περιμέναμε το τρένο της ώρας αιχμής από το Τελ Αβίβ. Ήμασταν κουρασμένες μετά από μια μέρα εκπαίδευσης δασκάλων και ανυπομονούσαμε να επιστρέψουμε στην Be’er Sheva όπου ζούσαμε.
Όταν έφτασε το τρένο, μπήκαμε στο δεύτερο βαγόνι από μπροστά- ήταν γεμάτο και γινόταν όλο και πιο γεμάτο σε κάθε στάση. Ο κλιματισμός δεν λειτουργούσε στο πίσω μέρος, οπότε το μπροστινό μέρος ήταν ιδιαίτερα ασφυκτικό εκείνη τη μέρα. Κάθισα δίπλα στο παράθυρο και θαύμαζα το τοπίο που άλλαζε, από την πόλη σε αγροτικές εκτάσεις. Θυμάμαι ότι μιλούσα στη Λία για την ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, λέγοντάς της ότι ήταν το πιο συναρπαστικό πράγμα που είχα κάνει ποτέ.
Ξαφνικά αισθανθήκαμε μια τεράστια πίεση που μας έσπρωχνε προς τα πίσω στις θέσεις μας. Τα παράθυρα έσπασαν σε μικροσκοπικά κομμάτια και η σκόνη πετούσε βίαια γύρω μας. Με το ζόρι μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Το μόνο που άκουγα ήταν ο βαρύς ήχος του μετάλλου πάνω στο μέταλλο και η σιωπή των επιβατών.
«Ήμουν 24 ετών, πολύ νέα για να πεθάνω»
Το τρένο συγκρουόταν, και δεν ένιωθα ότι επρόκειτο να σταματήσει. Όταν σταμάτησε, σκέφτηκα ότι ήμουν νεκρή. Σκέφτηκα τον φίλο μου, τον Γκάι, και ότι θα μάθαινε πρώτος τα νέα. Πέρασα από το μυαλό μου κάθε μέλος της οικογένειας και κάθε φίλο, αναρωτιόμουν πώς θα αντιμετώπιζε ο καθένας το θάνατό μου και σκεφτόμουν πόσο πολύ τους αγαπούσα. Μετά σκέφτηκα τον εαυτό μου – ήμουν 24 ετών, πολύ νέα για να πεθάνω.
Φωνές άρχισαν να διαπερνούν τις σκέψεις μου. «Τι συμβαίνει;» είπαν και, «Ω, Θεέ μου!». Περιέργως, ήμουν εντελώς ήρεμη. Δεν πανικοβλήθηκα- η καρδιά μου δεν χτυπούσε καν γρήγορα.
«Έξω άκουγα ουρλιαχτά»
Όταν το τρένο τελικά σταμάτησε, σηκωθήκαμε αργά, σπρώχνοντας το τραπέζι που είχε πέσει πάνω μας- άλλοι έμειναν στις θέσεις τους και πολλοί ήταν γεμάτοι αίμα. Η σκόνη είχε αρχίσει να κατακάθεται, αλλά υπήρχαν παντού γυαλιά. Οι γύρω άνθρωποι ήταν σιωπηλοί, αλλά έξω άκουγα ουρλιαχτά. Ένας στρατιώτης έσπρωξε την κατακρεουργημένη πόρτα για να ξεφύγουμε και μας κράτησε τα χέρια καθώς πηδήξαμε από το τρένο. Έξω βρήκαμε περισσότερους αιμόφυρτους ανθρώπους, που έκλαιγαν, πανικοβάλλονταν, μιλούσαν στα τηλέφωνά τους ή απλώς έδειχναν ζαλισμένοι.
Το βαγόνι μας είχε εκτροχιαστεί, αλλά το μπροστινό είχε δεχτεί την κύρια πρόσκρουση – είχε συνθλιβεί και γυρίσει στο πλάι με αντίθετη κατεύθυνση. Βρισκόμασταν στα μισά του δρόμου μεταξύ Τελ Αβίβ και της πατρίδας μας, περιτριγυρισμένοι από χωράφια με ηλιοτρόπια.
«Η Λία είχε κόψει το χέρι της»
Είχαμε κηλίδες αίματος πάνω μας και θυμάμαι ότι έψαχνα το σώμα μου για πληγές, αλλά δεν βρήκα καμία. Τα γόνατά μου πονούσαν και οι γοφοί μου είχαν μώλωπες, και η Λία είχε κόψει το χέρι της πηδώντας από το τρένο, αλλά αυτό ήταν όλο. Τηλεφώνησα στον Γκάι, ο οποίος ήταν πολύ ήρεμος και είπε ότι θα έρθει να μας πάρει. Σκέφτηκα, εντάξει, τελείωσε, πάμε σπίτι – τέλος.
Ελικόπτερα προσγειώθηκαν και είδαμε τρομαγμένους στρατιώτες να τρέχουν έξω με φορεία. Γύρω μας υπήρχαν ασθενοφόρα, γιλέκα υψηλής προστασίας και άνθρωποι πεσμένοι στο έδαφος. Όλοι φώναζαν για βοήθεια. Ένας άντρας ήταν πεσμένος στο ανάχωμα, με το πρόσωπο προς τα πάνω και με κενή έκφραση. Όταν γύρισα να τον κοιτάξω, κάποιος κάλυπτε το πρόσωπό του.
«Γιατί δεν είχα τραυματιστεί; Γιατί επέζησα;»
Είχε σχεδόν νυχτώσει όταν βρήκαμε τον Γκάι και μας οδήγησε στο σπίτι. Τότε ξέσπασα σε λυγμούς καθώς συνειδητοποιούσα τι είχαμε μόλις περάσει. Ο πατέρας μου έφτασε με την επόμενη πτήση από το Λονδίνο και με βρήκε ανίκανη να φάω, να κοιμηθώ ή να μιλήσω, σε μια ζαλάδα σύγχυσης, να παρακολουθώ τα κανάλια ειδήσεων, προσπαθώντας να μάθω τι είχε συμβεί. Γιατί δεν είχα τραυματιστεί; Γιατί επέζησα; Νομίζω ότι ήταν ένα μείγμα τύχης σε συνδυασμό με τις θέσεις που καθόμασταν.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, ήμουν σίγουρη ότι είχα εσωτερική αιμορραγία. Πήγα στο νοσοκομείο, αλλά ήμουν καλά: Νομίζω ότι ήταν απλώς μέρος του συναισθηματικού τραύματος που ένιωθα.
«Κανείς δεν ξέρει γιατί συνέβη»
Είχα επιβιώσει από ένα από τα χειρότερα σιδηροδρομικά δυστυχήματα στο Ισραήλ – οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και τουλάχιστον 200 τραυματίστηκαν. Το τρένο είχε συγκρουστεί με ένα φορτηγό με κάρβουνο 25 μίλια νότια του Τελ Αβίβ. Ταξίδευε με ταχύτητα άνω των 70 χλμ/ώρα κατά τη σύγκρουση και συνέχισε να κινείται στη γραμμή για τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα. Ακόμα και τώρα, κανείς δεν ξέρει γιατί συνέβη.
Για εβδομάδες ήμουν ένα ράκος, υποφέροντας από παραισθήσεις και ενοχές. Αλλά σιγά σιγά άρχισα να βλέπω το δυστύχημα ως καταλύτη για αλλαγή. Μετακόμισα πίσω στη Βρετανία για να ξεκινήσω το πανεπιστήμιο και τώρα έχω μια δουλειά που αγαπώ, προωθώντας τα οφέλη της καλλιέργειας τροφίμων στην πόλη.
Επτά χρόνια αργότερα, έχω συμφιλιωθεί με τις ενοχές της επιζήσασας. Νιώθω ευγνωμοσύνη και ευτυχία που είμαι ζωντανή – αλλά εξακολουθώ να μην κάθομαι στο μπροστινό μέρος ενός τρένου.
*Η ιστορία δημοσιεύθηκε στην theguardian.com το 2012
