Politica 89.8
Για τους Ταλιμπάν έγραψε πριν από 20 χρόνια το πρώτο του βιβλίο που έγινε διεθνές μπεστ-σέλερ.
«Ενα μεγάλο σφάλμα εκτίμησης από τους Αμερικανούς που θα οδηγήσει σε γιγάντια ανθρωπιστική κρίση, με την πιθανότητα εκατομμύρια άνθρωποι να ζητήσουν άσυλο στις χώρες που συνορεύουν με το Πακιστάν αλλά και στην Ευρώπη». Ο Αχμέντ Ρασίντ, πακιστανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωρίζει πολύ καλά πώς λειτουργούν οι Ταλιμπάν τους οποίους παρακολουθεί στενά τα τελευταία 30 χρόνια και γι’ αυτό δικαιούται να κρούει των κώδωνα του κινδύνου.
Για τους Ταλιμπάν έγραψε πριν από 20 χρόνια το πρώτο του βιβλίο που έγινε διεθνές μπεστ-σέλερ. Εγραψε και πολλά άλλα κείμενα και αναλύσεις που δημοσιεύθηκαν στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Σε συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα «La Reppublica» ο Ρασίντ προσπαθεί να εξηγήσει πώς κατέλαβαν τόσο γρήγορα οι Ταλιμπάν το Αφγανιστάν. «Οι Αμερικανοί έκαναν εντελώς λάθος στις εκτιμήσεις τους. Στις συνομιλίες της Ντόχα παραχώρησαν πολλά στους Ταλιμπάν και δέχτηκαν πολλές από τις απαιτήσεις τους: με αυτό τον τρόπο έχασαν όλα τα μέσα που διέθεταν για να ασκούν πίεση. Και δεν ήταν έτοιμοι για αποχώρηση: από τη στιγμή που ανακοίνωσαν την ημερομηνία αποχώρησή τους, ήταν ανίκανοι να αντιδράσουν στην επιτάχυνση των γεγονότων. Δεν διέθεταν σχέδιο Β. Την ίδια ώρα η διεθνής κοινότητα και τα Ηνωμένα Εθνη κοιμούνταν».
Οι άλλες χώρες, άραγε, έχουν τα μέσα να πιέσουν τους Ταλιμπάν; «Θέλετε ειλικρινή απάντηση; Κανείς. Το Πακιστάν σίγουρα θα παίξει ρόλο, επειδή αυτό συμβαίνει πάντα σε σχέση με το Αφγανιστάν και ιδιαίτερα με τους Ταλιμπάν. Ομως δεν θα μιλούσα για μέσα πίεσης. Οι Ταλιμπάν είναι οικονομικά ανεξάρτητοι: κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια από το εμπόριο όπιου, την εκμετάλλευση ορυχείων και τους φόρους που έχουν επιβάλει στην καλλιέργεια τροφίμων και όπιου. Δεν χρειάζονται χρήματα από τον υπόλοιπο κόσμο για να επιβιώσουν». Τα χρειάζονται όμως για να επιβιώσει ο αφγανικός πληθυσμός. «Φυσικά, και αυτό αποτελεί μεγάλη πρόκληση. Ο πληθυσμός χρειάζεται τρόφιμα, εγκαταστάσεις, φάρμακα – όλα αυτά που μέχρι τώρα παρείχαν μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Τώρα αυτές οι οργανώσεις δεν μπορούν και δεν θα στηριχθούν στους Ταλιμπάν για τη διανομή βοήθειας και έτσι θα σταματήσουν να δρουν στη χώρα. Ποιος θα εμπιστευόταν τους Ταλιμπάν για να μοιράσουν ανθρωπιστική βοήθεια;».
Αρα, τι θα γίνει; «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, με εκατομμύρια άτομα να εγκαταλείπουν το Αφγανιστάν προς τις γειτονικές χώρες και ίσως την Ευρώπη. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις θα είναι απούσες, επειδή χωρίς μια αξιόπιστη κυβέρνηση που δίνει πραγματικές εγγυήσεις δεν θα επιστρέψουν στη χώρα». Πώς θα ήταν μια αξιόπιστη κυβέρνηση; «Εκείνη στην οποία θα συμμετείχαν εκπρόσωποι από όλες τις πλευρές και γυναίκες. Είναι έτοιμοι οι Ταλιμπάν για κάτι τέτοιο; Βρίσκονται υπό πίεση αυτή τη στιγμή και θα μπορούσαν να οδηγηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Τα πρώτα λόγια τους για τις γυναίκες είναι ενθαρρυντικά. Ομως πίσω από αυτό το κίνημα υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία που δείχνει ότι δεν γίνεται να τους έχουμε εμπιστοσύνη».
Τι θα έπρεπε να ευχηθεί η Ευρώπη; «Να λειτουργήσουν επαγγελματικά οι Ταλιμπάν. Να φτιάξουν καταυλισμούς ώστε να διανέμεται νερό και τρόφιμα, να ενθαρρύνουν τις μη κυβερνητικές οργανώσεις να συνεργασθούν μαζί τους. Δυστυχώς, μέχρι τώρα δεν έχουν κάνει κάτι τέτοιο – αντίθετα, έχουν δηλώσει ότι δεν τους νοιάζει». Κι αν η κυβέρνησή τους αναγνωρισθεί από τη διεθνή κοινότητα; Θα αλλάξει κάτι; «Μάλλον είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε για αναγνώριση».
