Politica 89.8
The Yogurt Shop Murders – Η άκαρδη δολοφονία τεσσάρων έφηβων κοριτσιών και η ηδονοβλεψία του εγκλήματος
Τέσσερα έφηβα κορίτσια δολοφονήθηκαν άγρια το 1991, και τα σώματά τους αφέθηκαν να καούν σε μια πυρκαγιά -μαζί με τόσα πολλά στοιχεία- που κατέκαψε το κατάστημα γιαουρτιών στο Όστιν, όπου εργάζονταν δύο από αυτές.
Οι αναμνήσεις γύρω από αυτή την υπόθεση μπορεί να είναι έντονες και ζωντανές για όποιον ζούσε στην περιοχή εκείνη την εποχή, όχι μόνο λόγω της φύσης του εγκλήματος, αλλά και του σεισμικού τρόπου με τον οποίο η κοινότητα συσπειρώθηκε γύρω από τις οικογένειες των θυμάτων. Διαδήλωναν και κρατούσαν πινακίδες, έβαζαν διαφημιστικές πινακίδες και έφτιαχναν κουμπιά και κούπες καφέ, όλα τα σύνεργα που έθεταν το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο μέχρι σήμερα: «Ποιος σκότωσε αυτά τα κορίτσια;».
Όλα μια ευκαιρία μάρκετινγκ
Καθώς πρόκειται για το Όστιν, οι τοπικοί καλλιτέχνες σκέφτηκαν ακόμη και ένα τραγούδι: We Will Not Forget. «Οι Αμερικανοί, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη θλίψη», παρατηρεί η Μπάρμπαρα Έιερς Γουίλσον, μητέρα δύο εκ των θυμάτων, «έπρεπε να τα κάνουμε όλα μια ευκαιρία μάρκετινγκ».
Η Έιερς Γουίλσον κάνει αυτά τα σχόλια σε παλιό υλικό που εμφανίζεται στο The Yogurt Shop Murders, βλέποντας κατά κάποιο τρόπο την ειρωνεία της μεγάλης εικόνας από απόσταση, ενώ βρίσκεται ακόμα στη δίνη της αγωνίας της. Το τετραμερές ντοκιμαντέρ της Μάργκαρετ Μπράουν ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό το παράδειγμά της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι πολιτιστικές ειρωνείες των ΗΠΑ
Το The Yogurt Shop Murders είναι τόσο έντονο και σκληρό όσο το είδος του αληθινού εγκλήματος, ειδικά καθώς ξεκινά με το τραύμα που υπέστησαν τα θύματα, οι οικογένειές τους και άλλοι που βρίσκονται σε τροχιά πολύ κοντά στην τραγωδία.
Αλλά η σειρά κάνει επίσης τακτικά βήματα πίσω, παρατηρώντας τις πολιτιστικές ειρωνείες και τα φαινόμενα που περιβάλλει αυτή η υπόθεση και λαμβάνοντας ένα μέτρο των ευρύτερων συνεπειών της, όχι μόνο όσον αφορά τις αδυναμίες ενός συστήματος δικαιοσύνης που μπορεί να εξαναγκάσει σε ψευδείς ομολογίες -δημιουργώντας ένα εντελώς άλλο υποσύνολο θυμάτων- αλλά και την ίδια τη φύση της αφήγησης αληθινών εγκλημάτων στην οποία συμμετέχει το The Yogurt Shop Murders.
Η ηδονοβλεψία του εγκλήματος
Η Μπράουν ουσιαστικά δημιούργησε ένα πολυεπίπεδο και πολύπλοκο αριστούργημα αληθινών εγκλημάτων, κυρίως προσεγγίζοντας το θέμα με τόση αντίσταση σε ό,τι τυπικά συνεπάγεται αυτό το είδος – για παράδειγμα, την ηδονοβλεψία και τη σχεδόν ληστρική εμμονή στις ανατρεπτικές λεπτομέρειες.
«Δεν με ενδιέφερε πραγματικά αυτό το θέμα εξαιτίας του αληθινού εγκλήματος», λέει η Μπράουν στον Guardian, αναπολώντας την αρχική της αντίδραση στο πρότζεκτ όταν της το έφεραν οι εκτελεστικοί παραγωγοί Ντέιβ ΜακΚάρι και η βραβευμένη με Όσκαρ σύζυγός του, η ηθοποιός Έμα Στόουν.
«Το Όστιν ήταν πάντα αυτό το μέρος όπου υπάρχει μια κολεγιακή πόλη, αλλά είναι επίσης σαν ένα μέρος για καουμπόηδες» λέει η Μπράουν, η οποία άλλαξε την προσέγγισή της στο υλικό γρήγορα, αφού η πρώτη συνέντευξη με τις οικογένειες των θυμάτων την άφησε να νιώσει συγκλονισμένη
«Είναι μέρος του ιστού αυτής της πόλης»
Η Μπράουν, είναι μια σκηνοθέτις με ενσυναίσθηση που υιοθέτησε μια προσέγγιση «πρώτα η κοινότητα» στο περίφημο ντοκιμαντέρ της για το δουλεμπορικό πλοίο Clotilda* λέει ότι παρόλα αυτά την τράβηξε αυτή η ιστορία επειδή είναι κυριολεκτικά δίπλα στην πόρτα της.
(*Η Clotilda ήταν το τελευταίο γνωστό πλοίο δούλων που έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταφέροντας σκλάβους από την Αφρική, το 1860. Το πλοίο ανακαλύφθηκε στον ποταμό Μόμπιλ στην Αλαμπάμα).
«Είναι μέρος του ιστού αυτής της πόλης», λέει η κινηματογραφίστρια με έδρα το Όστιν (με καταγωγή από το Μόμπιλ της Αλαμπάμα, όπου διαδραματίζεται η ταινία Descendant για το Chotilda).
Στην ομάδα μαζορετών
Τα θύματα – οι 17χρονες Ελάιζα Τόμας και Τζένιφερ Χάρμπισον- η 15χρονη αδελφή της τελευταίας, Σάρα, και η 13χρονη φίλη της Έιμι Έιερς – ήταν μόλις λίγα χρόνια μικρότερες από την Μπράουν κατά τη στιγμή της δολοφονίας τους. Έχει φίλους που πήγαιναν στο σχολείο με τα κορίτσια, τις γνώριζαν ή ήταν στην ομάδα μαζορετών μαζί τους.
Η τραγωδία είναι ευρεία στους κύκλους της. Είδε επίσης έναν τρόπο να μπει στην ιστορία όταν παρατηρούσε το αρχειακό υλικό και εντόπισε αυτό που περιγράφει ως μια ατμόσφαιρα Ντέιβιντ Λιντς.
Ο Λιντς είχε πάντα εμμονή με το σκοτάδι που κρύβεται κάτω από ευχάριστες επιφάνειες και τις διαχωριστικές γραμμές μέσα σε μια τοποθεσία (είτε πρόκειται για το Lumberton του Μπλε Βελούδου, στη Βόρεια Καρολίνα, είτε για το Mulholland Drive, που πλαισιώνεται από το Χόλιγουντ και την κοιλάδα του Σαν Φερνάντο).
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι «τύποι της επαρχίας και οι άνθρωποι της αντικουλτούρας»
Στις ταινίες του Λιντς, οι άνθρωποι που ζουν σε εναλλακτικούς κόσμους συγκρούονται βίαια. Οπότε το «λιντσικό» είναι ένα ταιριαστό επίθετο για την περίπτωση αυτή, αν σκεφτεί κανείς πώς ξεσπά ο τρόμος σε ένα μαγαζί frozen yogurt, διαρρηγνύοντας την αθωότητα ενός δημοφιλούς στεκιού για τους εφήβους- ή τον τρόπο με τον οποίο οι παρείσακτοι, συγκεκριμένα οι goth τύποι και όσοι σύχναζαν στις κρυφές χαραμάδες του Όστιν, μαζεύονταν ως ύποπτοι, αποκαλύπτοντας τις κοινωνικές και ταξικές διαιρέσεις που διαπερνούσαν όλη την πόλη- και το γενικότερο πολιτιστικό περιβάλλον της αμερικανικής αυτής πόλης στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου, όπως λέει η σκηνοθέτιδα, συνυπάρχουν οι «τύποι της επαρχίας και οι άνθρωποι της αντικουλτούρας».
Η αντιμετώπιση της απώλειας
«Το Όστιν ήταν πάντα αυτό το μέρος όπου υπάρχει μια κολεγιακή πόλη, αλλά είναι επίσης σαν ένα μέρος για καουμπόηδες» λέει η Μπράουν, η οποία άλλαξε την προσέγγισή της στο υλικό γρήγορα, αφού η πρώτη συνέντευξη με τις οικογένειες των θυμάτων την άφησε να νιώσει συγκλονισμένη.
«Ένιωσα τόσο βαθιά τον πόνο τους» λέει. «Ο Σιν, ο μεγαλύτερος αδελφός της Έιμι Έιερς ανησυχούσε τόσο πολύ για το ότι η μνήμη της αδελφής του ξεθωριάζει. Ήταν τόσο σπαρακτικός ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για το ότι δεν μπορούσε να την αισθανθεί πια επειδή οι εικόνες έφευγαν από το μυαλό του- η φωνή της και τα πάντα.
»»Εντάξει, λοιπόν, δεν μπορώ να τα σκατώσω, σκέφτηκα. «Ενδιαφέρθηκα περισσότερο για το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την απώλεια. Αυτό είναι το καθολικό πράγμα με το οποίο όλοι μπορούν να συσχετιστούν. Επίσης, η ιστορία ήταν τόσο σκοτεινή. Νομίζω ότι για να ζήσω πραγματικά μέσα στο σκοτάδι της, χρειαζόμουν κάποιου είδους λύτρωση για να το ξεπεράσω»» εξηγεί η Μπράουν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Παρέχει επίσης μια διέξοδο στα θύματα»
Η μικρότερη αδελφή της Ελάιζα Τόμας, η Σονόρα – η οποία, όπως εξηγεί η Μπράουν, πέρασε τη ζωή της νιώθοντας απομονωμένη, επειδή οι άνθρωποι μπορεί να είναι επιφυλακτικοί στο να την πλησιάσουν με την τραγωδία να ελλοχεύει πάντα – προσφέρει ακόμη και μια απροσδόκητη επιβεβαίωση για το ίδιο το είδος του αληθινού εγκλήματος στο οποίο η σκηνοθέτις αντιστεκόταν.
«Αυτό το παράξενο είδος των εγκληματολογικών σειρών δεν προσφέρει απλώς τροφή για τους περίεργους» λέει η Τόμας στην κάμερα. «Παρέχει επίσης μια διέξοδο στα θύματα να πουν μια ιστορία που κανείς άλλος δεν θέλει να ακούσει».
Η αποτυχημένη απόπειρα μιας άλλης κινηματογραφίστριας
Ως μια ακόμη διάσταση στην αφήγηση της ιστορίας γύρω από την υπόθεση, η Μπράουν αναφέρει τους ντετέκτιβ που διαγνώστηκαν με μετατραυματικό στρες μετά την άκαρπη προσπάθειά τους και την Κλαιρ Χιου, μια κάποτε επίδοξη κινηματογραφίστρια που προσπάθησε να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από αυτή την ιστορία πριν από μια δεκαετία, η σοβαρότητα του οποίου την έκανε να εγκαταλείψει τόσο την ταινία όσο και τις επαγγελματικές της φιλοδοξίες.
Έτσι, πολλά από τα εγκαταλελειμμένα πλάνα της Χιου εμφανίζονται στο The Yogurt Shop Murders, συμπεριλαμβανομένων συνεντεύξεων με τις οικογένειες, τους ντετέκτιβ και τον Ρόμπερτ Σπρίνγκστιν, έναν από τους άνδρες που κάθονταν στην πτέρυγα των θανατοποινιτών για το έγκλημα.
Ο Σπρίνγκστιν, ο οποίος δεν συμμετέχει στη σειρά της Μπράουν, καταδικάστηκε με βάση μια ομολογία που δεν άντεξε στην έφεση. Όσον αφορά την υπόθεση αυτή, η επιθετική τακτική των ανακριτών οδήγησε σε πολλαπλές ψευδείς ομολογίες.
*Το The Yogurt Shop Murders ξεκινά στις 3 Αυγούστου στο HBO και θα είναι διαθέσιμο για streaming στο Max.
*Με στοιχεία από theguardian.com
