Politica 89.8
Γυναίκες στοιβαγμένες σε φυλακή της Βενεζουέλας – «Περίμεναν σε μια κατάσταση παράλογης αδράνειας»
«Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε μέσα στο κέντρο κράτησης Poli-Valencia, όπου άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει η φυλάκιση για τις γυναίκες στη Βενεζουέλα» γράφει στον Guardian η φωτογράφος Ana María Arévalo Gosen και συνεχίζει:
«Ο χώρος ήταν κάποτε γραφείο ανακρίσεων, το οποίο μετατράπηκε σε κελί μετά την απόφαση των αρχών να μετακινήσουν τις γυναίκες από τον κύριο χώρο, όπου κρατούνταν μαζί με τους άνδρες κρατούμενους».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μια αφίσα του Κολομβιανού τραγουδιστή Maluma
«Όταν επέστρεψα ένα χρόνο αργότερα, ο χώρος είχε μεταμορφωθεί. Οι γυναίκες τον είχαν κάνει δικό τους, καλύπτοντας τους τοίχους με ονόματα, φράσεις και μικρά σχέδια καρδιών, ακόμη και με μια αφίσα του Κολομβιανού τραγουδιστή Maluma» σχολιάζει η Ana María Arévalo Gosen.
«Αυτό που κάποτε ήταν ένα άγονο γραφείο τώρα έφερε τα ίχνη της παρουσίας τους, της προσπάθειάς τους να διατηρήσουν την ταυτότητά τους σε ένα μέρος που είχε ως σκοπό να την εξαλείψει.
»Σε έναν τοίχο, κάποιος είχε χαράξει μια φράση που εξέφραζε ταυτόχρονα ανυπακοή και εξάντληση: “Δεν περιμένω από κανέναν να πιστέψει σε μένα, γιατί εγώ δεν πιστεύω σε κανέναν”».
«Χωρίς αερισμό, χωρίς τρεχούμενο νερό και μέρες που έμοιαζαν όλες ίδιες. Πολλές δεν γνώριζαν τους δικηγόρους τους, δεν ήξεραν πότε θα γινόταν η δίκη τους, δεν λάμβαναν τακτικά φαγητό, νερό ή ιατρική περίθαλψη»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αβεβαιότητα
«Βλέπεις γυναίκες να ξεκουράζονται σε λεπτά στρώματα στο πάτωμα, με τα σώματά τους να είναι αλληλοσυνδεδεμένα, τα πόδια της μιας γυναίκας να χρησιμεύουν ως μαξιλάρι για την άλλη, σαν η σωματική εγγύτητα να ήταν η μόνη ανακούφιση που απέμενε σε εκείνο το αποπνικτικό δωμάτιο» περιγράφει η Ana María Arévalo Gosen.
«Εδώ, για αυτές, σήμαινε αβεβαιότητα: χωρίς αερισμό, χωρίς τρεχούμενο νερό και μέρες που έμοιαζαν όλες ίδιες. Πολλές δεν γνώριζαν τους δικηγόρους τους, δεν ήξεραν πότε θα γινόταν η δίκη τους, δεν λάμβαναν τακτικά φαγητό, νερό ή ιατρική περίθαλψη.
»Περίμεναν σε μια κατάσταση παράλογης αδράνειας για την πιθανότητα μιας επίσκεψης».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σκοτεινή μοίρα
«Δύο γυναίκες στην εικόνα έμειναν μαζί μου πολύ καιρό μετά την έξοδο μου από εκείνο το δωμάτιο. Η Daniela, που φορούσε το ροζ μπλουζάκι, είχε καταδικαστεί πολύ πριν την γνωρίσω. Όταν την φωτογράφισα για πρώτη φορά το 2017, η οικογένειά της δεν γνώριζε πού βρισκόταν. Είχε απλά εξαφανιστεί μέσα στο σύστημα.
»Όταν επέστρεψα ένα χρόνο αργότερα, μου είπε ότι η κόρη της είχε διαγνωστεί με λευχαιμία.
»Η γυναίκα με το κίτρινο είναι η Ροξάνα. Ζούσε στους δρόμους και πάλευε με τον εθισμό, και όταν τη γνώρισα, είχε ένα απόστημα στο συκώτι που προκλήθηκε από τη μακροχρόνια χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ. Ήταν επίσης οροθετική.
»Κάθε εβδομάδα, ο πατέρας της ερχόταν με τα φάρμακά της και το φαγητό της, προσφέροντας τη σταθερή παρουσία κάποιου που αρνείται να τα παρατήσει.
»Για χρόνια μπαινόβγαινε στη φυλακή. Μια φορά, μετά την αποφυλάκισή της, την επισκέφτηκα στο σπίτι της. Ήταν αδύνατη, άρρωστη και εξαντλημένη. Το 2020, μου είπε ότι είχε επιβιώσει από έναν πυροβολισμό στο πόδι.
»Αυτό ήταν το σημείο καμπής, είπε. Σταμάτησε να πίνει και να κάνει χρήση ναρκωτικών, επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα της και άρχισε να σπουδάζει. Σήμερα, είναι εγγεγραμμένη σε πανεπιστήμιο και έχει γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή της» περιγράφει όσα είδε κι έζησε με αυτές τις γυναίκες η Ana María Arévalo Gosen και καταλήγει:
«Αυτή η φωτογραφία είναι μέρος της σειράς μου Días Eternos (Αιώνιες Μέρες). Είναι το σημείο από όπου ξεκίνησε για μένα το πρότζεκτ: ένα δωμάτιο που δεν προοριζόταν για να ζει κανείς, μεταμορφωμένο από γυναίκες που αρνήθηκαν να εξαφανιστούν».
*Η Ana María Arévalo Gosen είναι φωτογράφος από τη Βενεζουέλα που ζει στη Μαδρίτη. Η οπτική της αφήγηση επικεντρώνεται στα δικαιώματα των γυναικών. Ακολουθήστε την στο Instagram.
*Με στοιχεία από theguardian.com
