
Μερικές φορές συμβαίνει σε ένα τόπο κάτι νομοτελειακό, σε μια πραγματικά κρίσιμη καμπή του και αλλάζει τα δεδομένα προς τα καλύτερο, αναπάντεχα. Η Κάλυμνος, νησί των σφουγγαράδων με ιστορία στη σπογγαλιεία πάνω από δυο αιώνες και με δύναμη στη δεκαετία του ογδόντα 600 πλεούμενα και περισσότερους 4.600 σφουγγαράδες, δέχτηκε ένα απρόσμενο χτύπημα με τη νόσο των σφουγγαριών που ξεκίνησε το 1986 και νέκρωσε τα σφουγγάρια του βυθού της Ανατολικής Μεσογείου, αφήνοντας εκατοντάδες οικογένειες σε μια δύσκολη κατάσταση, στα όρια της απόγνωσης. Το φονικό βακτήριο επανεμφανίστηκε το 2000 και τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής που επηρεάζουν τον βυθό της λεκάνης της Μεσογείου με καταστροφικό τρόπο ανάγκασαν τους κατοίκους της Καλύμνου να αναζητήσουν νέες ασχολίες. Ως μάνα εξ ουρανού, έφτασαν στο μικρό διαμάντι της Δωδεκανήσου στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα ομάδες αναρριχητών από διάφορες περιοχές του κόσμου έχοντας πληροφορηθεί, χωρίς στην πραγματικότητα κανείς τότε να μην έχει διαφημίσει τη γεωμορφολογία του νησιού την ύπαρξη των βραχωδών ορέων, ιδανικών για αναρρίχηση..