Politica 89.8
Η σύλληψη ενός σκάφους, με ξένη σημαία, στα διεθνή ύδατα και η βίαιη μεταφορά των επιβαινουσών και επιβαινόντων σε αυτό με προοπτική την απέλαση είναι στην πραγματικότητα ο ορισμός της πειρατείας. Και αυτό ακριβώς έκανε το κράτος του Ισραήλ σε σχέση με το Madleen.
Μόνο ένας μιθριδατισμός στη βαναυσότητα θα μπορούσε να θεωρήσει αυτή την πρακτική αυτονόητη, όσο και εάν φαντάζει η απόλυτα «λογική» επιλογή για ένα κράτος που τη στιγμή της δημιουργίας δεν δέχτηκε να περιοριστεί στα σύνορα που όριζε το αρχικό σχέδιο του ΟΗΕ, εξεδίωξε βίαια εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους οδηγώντας τους στην προσφυγιά, κατέχει από το 1967 παράνομα εκτάσεις, προχωράει διαρκώς σε παράνομους εποικισμούς, υπονόμευσε τις συμφωνίες τις οποίες το ίδιο είχε υπογράψει, επέβαλε πολυετή αποκλεισμό της Γάζας, κάνοντάς την, όπως πολλές φορές έχει γραφτεί, τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο, και εδώ και μήνες συνεχίζει μια πολεμική επιχείρηση που έχει στοιχίσει 54.000 ζωές, επιτείνει μια ανθρωπιστική καταστροφή και κινείται με σαφή γενοκτονική πρόθεση, όπως και οι διεθνείς οργανισμοί και ανθρωπιστικές οργανώσεις αναγνωρίζουν.
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι αυτά συμβαίνουν. Αλλά πρωτίστως ότι αυτά έχουν πλέον θεμιτοποιηθεί. Το Ισραήλ δεν απολαμβάνει μόνο ασυλία για αυτά που κάνει αλλά και ανοιχτή υποστήριξη από δυτικές κυβερνήσεις. Η χώρα μας το θεωρεί βασικό σύμμαχο στην περιοχή, παρότι αυτή η σύγκρουση τη φέρνει σε ρήξη με το κοινό αίσθημα των ανθρώπων στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Όχι μόνο δεν είναι αντιμέτωπο με κυρώσεις, όπως θα περίμενε κανένας με βάση την κλίμακα των παραβιάσεων της διεθνούς δικαίου, αλλά υπάρχουν χώρες που στιγματίζουν όσα κινήματα προτείνουν κυρώσεις.
Και εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι όσο δεν αισθάνεται η κυβέρνηση του Ισραήλ οποιαδήποτε πίεση από τις δυτικές κυβερνήσεις, όσο δεν τίθεται θέμα κυρώσεων, όσο η υπεράσπιση του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην κρατική υπόσταση – όταν και στο βαθμό που το θυμάται η δυτική διπλωματία – είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων ρητορική ενώ η υποστήριξη στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ πολύ πραγματική, η τραγωδία θα συνεχίζεται.
Με αυτή την έννοια ένα βαθύ ηθικό χάσμα χωρίζει αυτές και αυτούς που επιμένουν να αγωνίζονται, επιμένουν στην αλληλεγγύη, επιμένουν να υπερασπίζονται στοιχειώδεις αρχές και αξίες, που υποτίθεται ότι είναι στα θεμέλια των κοινωνιών μας, και όσες και όσους κυνικά ανέχονται τη βαναυσότητα ή ακόμη χειρότερα την υποστηρίζουν και την νομιμοποιούν. Και αυτό το χάσμα δεν αφορά μόνο την Παλαιστίνη. Αφορά τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας.
