
Άκουγα χθες το μικρό αφιέρωμα του Politica 89.8 για τα δύο συνδεόμενα ιστορικά γεγονότα που έχουν χαρακτεί ανεξίτηλα στη ζωή της πόλης, ως ένα άλλο τατουάζ: Το Σαμποτάζ του Αεροδρομίου Ηρακλείου και την εκτέλεση των 62 Μαρτύρων. Ένα τατουάζ, όμως που απ’ ότι φαίνεται δεν θέλουμε να φέρουμε πλέον. Τι εννοώ; Θα διαβάσετε παρακάτω,
Άκουγα λοιπόν τον Ιστορικό Μελετητή, Κώστα Μαμαλάκη, με το χαρακτηριστικό, ακριβή τρόπο του να ανατρέχει στα γεγονότα, να τα ζωντανεύει, αλλά και να κάνει τα τεκμηριωμένα σχόλιά του.
Σε κάποια αποστροφή του λόγου του μάλιστα επανέλαβε για άλλη μια φορά αυτό που πολλές φορές έχουμε διαπιστώσει. Ότι ο Έλληνας εύκολα ξεχνά. Ότι δεν ξέρει ποιοι είναι 62 Μάρτυρες (και μάλιστα τα νέα παιδιά νομίζουν ότι είναι “κάποιοι άγιοι”). Ότι δεν δίνουμε τη δέουσα σημασία ως πόλη και δεν τους τιμούμε, όπως θα έπρεπε για τα όσα έχουν προσφέρει στο Ηράκλειο για να είναι ελεύθερο (έως ασύδοτο σε ορισμένες περιπτώσεις) και δημοκρατικό, όπως ευαρεστούμαστε να το αποκαλούμε.
Και δεν πέρασαν 24 ώρες και η απόδειξη ήρθε περίτρανα. Η φωτογραφία του άρθρου είναι από το γνωστό εκκλησάκι των Αγίων Πάντων στην Αμμουδάρα Γαζίου, όπου έχουν θαφτεί οι 62 Μάρτυρες, και δόθηκε στη δημοσιότητα από το Γραφείο Τύπου του Δήμου Ηρακλείου για να συνοδεύσει το σχετικό Δελτίο Τύπου για την παρουσία και ομιλία του Δημάρχου, Αλέξη Καλοκαιρινού.
Την είδα και έμεινα με το στόμα ανοικτό. Αυτοί που απεικονίζονται ήταν οι επίσημοι που παρέστησαν! Πού είναι οι υπόλοιποι; Πού είναι οι ίδιοι οι βουλευτές (γιατί, εκπροσώπους ενδεχομένως να έστειλαν); Πού είναι η σύνοδος των επισήμων των προηγούμενων χρόνων; Πού πήγαν όλοι αυτοί;
Α, ξέχασα. Δεν είναι προεκλογική περίοδος. Κρίμα.
Σε λίγο εκτός από εκδηλώσεις μνήμης, θα έχουμε και εκδηλώσεις λήθης…
Κίμων ο Τελετάρχης