Politica 89.8
Είμαι υπέρ των συγχωνεύσεων. Γενικά, τις θεωρώ μια διαδικασία από την οποία μπορούν να βγουν κερδισμένες όλες οι πλευρές που συμμετέχουν. Βέβαια, όπως κάθε δράση προκαλεί και αντίδραση, έτσι συμβαίνει και με τις συγχωνεύσεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συγχώνευση της Παγκρήτιας Τράπεζας με την Attica Bank. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε αντιδράσεις – κάτι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο – από τους μετόχους της Παγκρήτιας, αφού είδαν την αξία των μερίδων τους να υποτιμάται και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να εκμηδενίζεται.
Ωστόσο, από μια συγχώνευση περιμένεις πάντα κάτι καλύτερο· γι’ αυτό και μένεις με την ελπίδα πως η νέα πορεία θα είναι πιο σταθερή και αποδοτική.
Το ερώτημα όμως είναι: τι γίνεται όταν αυτό το «καλύτερο» δεν φαίνεται ούτε στα μικρά πράγματα, που θα έπρεπε να σε κάνουν να σκεφτείς θετικά για τα μεγαλύτερα που υπόσχεται η νέα τράπεζα;
Την περασμένη Παρασκευή ήθελα να ρωτήσω κάτι και κάλεσα στον ίδιο αριθμό που χρησιμοποιούσα και πριν τη συγχώνευση. Μου απάντησε ο αυτόματος τηλεφωνητής, όπως παλιά, και οδηγήθηκα στο σημείο της αναμονής.
Πριν από τη συγχώνευση, λάμβανα συνεχώς ενημέρωση για το πόση ώρα θα περιμένω και σε ποια σειρά βρισκόμουν. Σε λίγα λεπτά είχα εξυπηρετηθεί. Την Παρασκευή όμως, τίποτα. Απλώς περίμενα, ακούγοντας το γνωστό «όλοι οι εκπρόσωποι είναι απασχολημένοι». Κι άντεξα να περιμένω περίπου 26 λεπτά!
Ένιωσα ότι ζημιώθηκα στηριζόμενος στην τράπεζά μου, αφού – ως γνωστόν – ο χρόνος είναι χρήμα.
Η Παγκρήτια συγχωνεύθηκε, αλλά φαίνεται να έχασε την παλιά της γοητεία. Μήπως, λοιπόν, όσοι διοικούν τη νέα τράπεζα πρέπει να ξεκινήσουν το έργο τους από τα μικρά και καθημερινά, δείχνοντας ενδιαφέρον για τους εξυπηρετούμενούς της, που αποτελούν και τα θεμέλιά της;
Εκτός κι αν ο στόχος είναι να μετατραπεί σε μια καθαρά μεγαλο-επενδυτική τράπεζα, αφήνοντας πίσω τον παραδοσιακό της ρόλο.
Κίμων, ο Εξυπηρετούμενος
