
Μπαίνω προχθές στο σπίτι μου και τι να δω; Στην αυλή μου, πεταμένος ο λογαριασμός της ΔΕΥΑΗ. Έτσι παραλαμβάνω, πλέον, τον λογαριασμό του νερού.
Βλέπετε, το σπίτι μου είναι σε οικισμό εκτός Ηρακλείου και δεν έχω δικό μου γραμματοκιβώτιο, διότι όλες οι οικογένειες του οικισμού χρησιμοποιούμε ένα κοινό σημείο με γραμματοκιβώτια — έναν ταχυδρομικό οικίσκο, όπου βρίσκονται όλα συγκεντρωμένα. Εκεί πηγαίνει ο ταχυδρόμος, τοποθετεί την αλληλογραφία σε κάθε κουτί, κι εμείς παραλαμβάνουμε ο καθένας τη δική του.
Όμως, τα τελευταία χρόνια η ΔΕΥΑΗ έχει σταματήσει να δίνει τους λογαριασμούς στα ΕΛΤΑ — τα οποία, προφανώς, έχουν δηλώσει αδυναμία να μοιράζουν τόσες χιλιάδες λογαριασμούς — και έχει μισθώσει ιδιωτική ταχυδρομική εταιρεία που τους διανέμει πόρτα-πόρτα. Μόνο που, λόγω της αδυναμίας και των δύο (ΔΕΥΑΗ και ιδιωτικής εταιρείας) να έχουν πλήρη και ακριβή στοιχεία διεύθυνσης — κυρίως η ΔΕΥΑΗ — ζητούν, στην πράξη, από τους πολίτες να αναλάβουν χρέη διανομέα.
Τι εννοώ; Μπαίνοντας στην αυλή μου, σήκωσα από κάτω τον δικό μου λογαριασμό. Όμως, προς έκπληξή μου, ήταν δεμένος με λαστιχάκι μαζί με άλλους δύο φακέλους, οι οποίοι περιείχαν λογαριασμούς δύο άλλων κατοίκων (φωτογραφία). Σύμφωνα με τη διεύθυνση στους φακέλους, έμεναν στην ίδια οδό με εμένα, αλλά δεν αναγραφόταν αριθμός. Οπότε, σκέφτηκε ο διανομέας: “Αφού εδώ έχω αριθμό, ας τους αφήσω όλους μαζί. Ο ιδιοκτήτης θα τους παραδώσει”.
Ευχαρίστως θα το έκανα, αν ήξερα ποιοι είναι. Δεν γνωρίζω, όμως, ούτε τον έναν ούτε τον άλλον. Τι έκανα, λοιπόν; Τους πήγα στον ταχυδρομικό οικίσκο του οικισμού μας, πιστεύοντας (ή ελπίζοντας) ότι εκεί υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να φτάσουν οι λογαριασμοί στους παραλήπτες τους.
Άλλη μια περίπτωση χαρακτηριστική του πόσο “οργανωμένες” είναι οι υπηρεσίες αυτής της χώρας. Και καλά, ο πολίτης δεν δηλώνει ακριβή διεύθυνση όταν εγγράφεται στην υπηρεσία — ίσως για να αποφύγει για λίγο καιρό τους λογαριασμούς, μέχρι να έρθει η μέρα που θα βρεθεί να χρωστάει ένα ασήκωτο ποσό. Ο υπάλληλος, όμως, γιατί δεν απαιτεί πλήρη στοιχεία; Από αδιαφορία; Από βαρεμάρα;
Εν ολίγοις: έχουμε φτάσει στο σημείο να γυρνούν οι λογαριασμοί δεμένοι με λαστιχάκι από αυλή σε αυλή, γιατί κανείς δεν μπήκε στον κόπο να κάνει σωστά τη δουλειά του.
Σωτήρης ο Κούριερ