Politica 89.8
Στρόουμπ Τάλμποτ: Ο άνθρωπος που συνέβαλε όσο λίγοι στην πολιτική των Δημοκρατικών απέναντι στη Ρωσία
Ο Στρόουμπ Τάλμποτ δεν είναι από τους πιο γνωστούς διαμορφωτές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Άλλωστε, το υψηλότερο αξίωμα που κατείχε ήταν αυτό του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών επί κυβέρνησης του Μπιλ Κλίντον, ενώ μετά κυρίως έπαιξε σημαντικό ρόλο σε θινκ τανκ. Όμως, στο σύνθετο τοπίο των διαδρόμων της Ουάσιγκτον, όπου τα άτυπα δίκτυα παίζουν συχνά εξίσου μεγάλο ρόλο με τα επίσημα, ο Στρόουμπ Τάλμποτ χαίρει ιδιαίτερου σεβασμού ως ένα άνθρωπος που κατεξοχήν διαμόρφωσε την αμερικανική πολιτική απέναντι στη μετασοβιετική Ρωσία. 
Από τη δημοσιογραφία στη διπλωματία
Ο Τάλμποτ δεν ξεκίνησε από τη διπλωματία. Πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Yale, όπου θα είναι αρχισυντάκτης των Yale Daily News, θα γνωρίσει τον μελλοντικό πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον όταν ήταν και οι δύο υπότροφοι (Rhodes Scholars) στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μάλιστα to 1972 θα ζητήσει από το ζεύγος Κλίντον να βοηθήσουν στην προεκλογική εκστρατεία του Τζορτζ Μακγκόβερν.
Ο Τάλμποτ για εικοσιένα χρόνια θα σταδιοδρομήσει ως δημοσιογράφος του περιοδικού Time και τη δεκαετία του 1980 θα είναι ο βασικός ανταποκριτής του περιοδικού σε θέματα που αφορούσαν τις αμερικανοσοβιετικές σχέσεις. Θα γράψει βιβλία για τον αφοπλισμό και μάλιστα θα είναι ο μεταφραστής των απομνημονευμάτων του Νικήτα Χρουτσώφ στα αγγλικά.
Ο φίλος του Μπιλ Κλίντον θα είναι αυτός που θα τον προσκαλέσει στη διπλωματία. Αρχικά ως πρέσβης και ειδικός σύμβουλος σε ζητήματα που αφορούσαν τις εξελίξεις μετά την αποδιάρθρωση της ΕΣΣΔ και από το 1994 έως το 2001 θα είναι υφυπουργός Εξωτερικών (Deputy Minister of State). Στη συνέχεια θα έχει μια μακρά σταδιοδρομία σε think tank και κυρίως στο Ινστιτούτο Brookings όπου ήταν ο πρόεδρος από το 2002 έως το 2017. 
Άνθρωπος με βαθιά γνώση της Ρωσίας
Ο Τάλμποτ είναι ένας άνθρωπος που έχει βαθιά γνώση των ρωσικών πραγμάτων, έζησε από κοντά τις αμερικανοσοβιετικές σχέσεις και είχε την ευθύνη ουσιαστικά των σχέσεων με την μετακομμουνιστική Ρωσία, κάτι που σήμαινε ότι γνώρισε και τους ηγέτης τα Ρωσίας από τον Γιέλτσιν και μετά.
Ταυτόχρονα, είναι ένας άνθρωπος που από πολύ νωρίς θεώρησε ότι ήταν σημαντικό οι ΗΠΑ να πιέσουν για την επέκταση του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης και της επέκτασης προς τα ανατολικά, σε αντίθεση με τις αρχικές υποσχέσεις που είχαν δοθεί την περίοδο 1989-1991 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς τα ανατολικά.
Ήδη το 1995 σε ένα άρθρο του στη New York Review, με τον εύγλωττο τίτλο «Το ΝΑΤΟ πρέπει να μεγαλώσει» ο Τάλμποτ απαριθμούσε τα θετικά αποτελέσματα που θα είχε η εισδοχή των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ένωσης στη ατλαντική συμμαχία.
Σε αυτό το άρθρο ο Τάλμποτ αναγνώριζε ότι υπήρχαν αντιδράσεις στη Ρωσία για όλα αυτά, όμως επέμεινε ότι έπρεπε να γίνει επέκταση και το ΝΑΤΟ να προετοιμαστεί και για το ενδεχόμενο ότι «η Ρωσία θα εγκαταλείψει τη δημοκρατία και θα επιστρέψει στις απειλητικές μορφές διεθνούς συμπεριφοράς που ορισμένες φορές χαρακτήρισαν την ιστορία της, ιδιαίτερα κατά τη Σοβιετική περίοδο». Παράλληλα, επεσήμανε τον κίνδυνο επιστροφής σε ένα νέο κύμα «Ρωσικού ιμπεριαλισμού» και επέμενε ότι το ΝΑΤΟ δεν μπορούσε να μείνει στα προηγούμενα όριά του, αλλά χρειαζόταν μια διεύρυνσή του με τρόπο που να ενισχύει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Άλλωστε, ο Τάλμποτ και αργότερα θεωρούσε ότι το ΝΑΤΟ έπρεπε να είναι η βασική μορφή άσκησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Για παράδειγμα το 2002 θα είναι εκ των υποστηρικτών της ανάγκης να διεξάγει πόλεμο κατά του Σαντάμ Χουσεΐν το ΝΑΤΟ.
Και μπορεί ο Τάλμποτ να είχε διαφωνήσει με την απόφαση του Μπους να αποσύρει τις ΗΠΑ από την συνθήκη ABM για τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους, εντούτοις οι αναφορές του στον Πούτιν δεν ήταν πάντα θετικές. 
Ο πνευματικός πατέρας της Βικτώρια Νούλαντ
Ο Τάλμποτ τα επόμενα χρόνια θα είναι ιδιαίτερα επιδραστικός εφόσον θα ηγείται ενός σημαντικού θινκ τανκ. Ας μην ξεχνάμε ότι τέτοια ερευνητικά κέντρα, όπου συχνά συνυπάρχουν εν ενεργεία διπλωμάτες και πανεπιστημιακοί ερευνητές, είναι οργανικό τμήμα του «οικοσυστήματος» της αμερικανικής διπλωματίας.
Παράλληλα, τόσο στη θητεία ως υφυπουργός όσο και αργότερα θα έχει έναν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και της επόμενης γενιάς διπλωματών καριέρας. Μια τέτοια περίπτωση θα είναι η Βικτώρια Νούλαντ, που είναι σήμερα υφυπουργός Πολιτικών Υποθέσεων στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών. H Νούλαντ ήταν διευθύντρια του γραφείου του Τάλμποτ όταν αυτός ήταν αναπληρωτής υπουργός. Το 2014 ως βοηθός υπουργός για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές υποθέσεις θα έχει την ευθύνη της αμερικανικής πολιτικής για την Ουκρανία και πολλοί της αποδίδουν την ευθύνη για την εξώθηση της Ουκρανίας σε ρήξη με τη Ρωσία. Ιστορικό θα μείνει το τηλεφώνημά της με τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ, όπου σε σχέση με τις ευρωπαϊκές επιφυλάξεις θα πει το περίφημο “Fuck the EU”.
Όμως και ο ίδιος ο Τάλμποτ θα επιμείνει εκείνη την περίοδο σε μια σκληρή γραμμή απέναντι στον Πούτιν, στον οποίο απέδιδε το 2015 Ρωσικό σωβινισμό και συνιστούσε επιστροφή σε μια πολιτική ανάσχεσης (containment) μέσα από την αναβάθμιση του ΝΑΤΟ, ενώ μετά την εκλογή του Τραμπ ο Τάλμποτ θα τον κατηγορήσει για εσφαλμένη πολιτική απέναντι στη Ρωσία. Επιπλέον, ήδη από το 2014 μιλούσε για μια Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία που έχει ήδη ξεκινήσει. Το τελευταίο διάστημα, από το λογαριασμό του στο twitter υποστηρίζει μια σκληρή και αποφασιστική γραμμή απέναντι στη Ρωσία.
