Politica 89.8
Παιχνίδια τρόμου:Τα παιδιά με τους φακούς στην πόλη που έχει συμβιβαστεί να ζει στο σκοτάδι (Βίντεο-Εικόνες)
Η ώρα είναι 20:40. Τέλη Αυγούστου.Ο ήλιος έχει ήδη χαθεί πίσω από τις πολυκατοικίες και το σκοτάδι απλώνεται στην πόλη. Τα φώτα στους δρόμους θα έπρεπε να έχουν ήδη ανάψει, να γεμίσουν τις γειτονιές με ασφάλεια και ζωή. Μόνο που… δεν ανάβουν.
Στη συμβολή των οδών Μυρτιάς και Κασταλίας, δίπλα στο 37ο Δημοτικό Σχολείο, στην περιοχή των Μεσαμπελιών, βρίσκεται μια παιδική χαρά. Ένας χώρος που υποτίθεται πως είναι φτιαγμένος για γέλια, τρέξιμο, ανεμελιά. Όμως όταν πέσει η νύχτα, η παιδική χαρά βυθίζεται σε μια σιωπηλή απειλή.
Τα παιδιά δεν σταματούν να παίζουν. Δεν ξέρουν από δικαιολογίες, δεν καταλαβαίνουν από «γραφειοκρατικά προβλήματα». Σκαρφαλώνουν, τρέχουν στο κυνηγητό, χοροπηδούν στο τραμπολίνο,Αναρριχώνται σε παιχνίδια-δίχτυα με ύψος 2,5 μέτρων(Φωτ. με το παιδί σε κόκκινη σήμανση).Μόνο που όλα αυτά τα κάνουν κρατώντας φακούς απο τα κινητά των γονιών τους. Με το ένα χέρι προσπαθούν να ισορροπήσουν, με το άλλο να φωτίσουν το σκοτάδι. Ένα παιχνίδι που θυμίζει περισσότερο δοκιμασία επιβίωσης παρά παιδική ξεγνοιασιά.
Οι φωτογραφίες και τα βίντεο μιλούν από μόνα τους: παιδικά χαμόγελα μισοσβησμένα, πρόσωπα φωτισμένα μόνο από το τεχνητό φως ενός φακού, φιγούρες που χάνονται μέσα στη νύχτα.
Κι όμως, αυτή η εικόνα δεν είναι εξαίρεση. Είναι η «κανονικότητα» στο Ηράκλειο. Σκοτεινές γειτονιές, σκοτεινοί δρόμοι, σκοτεινές παιδικές χαρές. Και μια Δημοτική Αρχή που απαντά μονότονα ότι «ψάχνει λύση». Σαν να μην μιλάμε για ένα αυτονόητο δικαίωμα, αλλά για έναν πολυτελή στόχο.
Απο τις Τεχνικές Υπηρεσίες του Δήμου Ηρακλείου υποστηρίζουν οτι προσπαθούν να βρούν λύση για το πρόβλημα της ηλεκτροδότησης και του φωτισμού της παιδικής χαράς σε συνεργασία με τον ΔΕΔΔΗΕ. αλλα προς το παρόν δεν έχει καταστεί εφικτό.
Κάπως έτσι τα παιδιά σε αυτη την ηλικία αντιλαμβάνονται οτι το σκοτάδι ειναι μια κανονικότητα σε αυτήν την πόλη.Έτσι μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά στο Ηράκλειο: μαθαίνοντας να παίζουν στο σκοτάδι. Και αύριο, ως ενήλικες, θα θεωρούν φυσιολογικό να περπατούν σε δρόμους δίχως φως. Γιατί; Γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε συμβιβαστεί με αυτό.
Και αυτή είναι η πιο μεγάλη ήττα: όχι το σκοτάδι, αλλά ότι το αποδεχτήκαμε ως κομμάτι της ζωής μας.
