Politica 89.8
«Η διπλανή πόρτα είναι πολλές φορές η δική μας»-Η Μαίρη Παχιαδάκη μιλάει για την αύξηση στα περιστατικά κακοποίησης παιδιών
Η Πρόεδρος του Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και Νομού Ηρακλείου, Μαίρη Παχιαδάκη, μέσα από την πολυετή της εμπειρία στον χώρο της προστασίας ανηλίκων και κακοποιημένων γυναικών, μιλάει στην εκπομπή “Όμορφη Μέρα” με τον Νίκο Αγγελάκη και σκιαγραφεί με ευθύτητα και αγωνία μια πραγματικότητα που δύσκολα χωρά στο μυαλό: την αόρατη, μα συστηματική κακοποίηση παιδιών και γυναικών – ακόμα και δίπλα μας.
Η συζήτηση γίνεται με αφορμή την 4η Έκθεση του «Παρατηρητηρίου για τη Βία κατά των Γυναικών στην Κρήτη – Women Watch». Την Έκθεση έδωσε στη δημοσιότητα ο Σύνδεσμος και σύμφωνα με αυτήν, το ποσοστό αύξησης των καταγγελιών κακοποίησης παιδιών (0-18 ετών) κατά 76%, όπως καταγράφηκε το πρώτο τρίμηνο του 2025 (101), υπερδιπλάσιο σε σχέση με το 2024 (30) και το 2023 (48), με επικέντρωση στις ηλικίες 0-13 ετών. Επίσης, αναφέρει ότι στο διάστημα Ιανουάριος-Μάρτιος 2025 οι καταγγελίες προς την ΕΛΑΣ είχαν ίση κατανομή ανά φύλο (κορίτσια και αγόρια)
«Τα παιδιά είναι αόρατα. Ζουν μέσα σε μια ζωή που κάθε άλλο ενισχύει την παιδικότητα τους», λέει η κυρία Παχιαδάκη, επισημαίνοντας πως η βία δεν κάνει διακρίσεις: «Είτε από πλούσιες είτε από φτωχές οικογένειες, τα παιδιά κινδυνεύουν».
Μιλά για την αύξηση των καταγγελιών, όχι απαραίτητα ως ένδειξη έξαρσης, αλλά ως πιθανή απόδειξη ότι «ο κόσμος άρχισε να σπάει τη σιωπή του». Και προσθέτει: «Η σιωπή πάντα προστάτευε τους θύτες και όχι τα θύματα».
Παραδέχεται τις ελλείψεις, καταγγέλλει την απουσία ολοκληρωμένων δομών και φέρνει συγκεκριμένα παραδείγματα: «Δεν μπορείς να βάζεις ένα παιδί απέναντι από έναν αστυνομικό και να του ζητάς να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τη βία που έχει ζήσει».
Μιλώντας με ρεαλισμό αλλά και ελπίδα, καταλήγει: «Πρέπει όλοι να αποφασίσουμε. Η κοινωνία των πολιτών πρέπει να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά της. Γιατί η διπλανή πόρτα… είναι πολλές φορές η δική μας».
Ακούστε παρακάτω ολόκληρη τη συζήτηση, μια ηχηρή υπενθύμιση ότι η κακοποίηση δεν είναι στατιστικό στοιχείο, είναι καθημερινότητα. Και χρειάζεται φωνή.
