Politica 89.8
Ο «Έλληνας» Μάουρο Μπερούτο επιστρέφει στους πάγκους για την Παλαιστίνη
Το άθλημα ως γέφυρα ενότητας και ειρήνης. Αυτή είναι η φιλοσοφία που καθοδηγεί τον Μάουρο Μπερούτο, πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό της εθνικής ομάδας βόλεϊ της Ιταλίας και νυν βουλευτή του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), ο οποίος αποδέχτηκε την πρόσκληση του Παλαιστινιακού Ολυμπιακού Επιτροπείου και της Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης της Παλαιστίνης να ηγηθεί ενός προγράμματος προπονήσεων με την εθνική ομάδα της χώρας.
Ο Μπερούτο, που είχε οδηγήσει τους «ατζούρι» στο χάλκινο μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012, επιστρέφει σε έναν χώρο που είχε εγκαταλείψει εδώ και μια δεκαετία. «Είχαν περάσει δέκα χρόνια από τότε που μπήκα τελευταία φορά σε γυμναστήριο. Ίσως από επιλογή, ίσως από σεβασμό σε ένα κομμάτι του εαυτού μου που είχε ολοκληρώσει έναν τέλειο κύκλο», έγραψε στο Instagram. «Πέρασα 25 χρόνια προπονώντας, είχα την τιμή να καθοδηγήσω την εθνική ομάδα της Ιταλίας ως το βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν πίστευα πως θα μπορούσα να ζήσω κάτι μεγαλύτερο. Και όμως, δέκα χρόνια μετά, θα συμβεί ξανά».
Ο πρώην τεχνικός επιστρέφει αυτή τη φορά όχι για δόξα ή τίτλους, αλλά για ένα μήνυμα ειρήνης και ελπίδας. «Θα το κάνω στο πιο συμβολικό και εύθραυστο μέρος που μπορεί κανείς να φανταστεί: την Παλαιστίνη», δηλώνει. «Με τιμά βαθιά το γεγονός ότι θα γίνω, έστω για λίγες μέρες, ο προπονητής της εθνικής ομάδας βόλεϊ ανδρών της Παλαιστίνης. Θα διεξαγάγω προπονήσεις, σεμινάρια για προπονητές και αθλητές, και θα συμμετάσχω σε θεσμικές συναντήσεις για την ανάπτυξη του αθλητισμού και τη λεγόμενη “αθλητική διπλωματία”».
Για τον Μπερούτο, η επιστροφή στους πάγκους έχει βαθύτερο νόημα: «Το να προπονείς μια εθνική ομάδα, όπου κι αν βρίσκεσαι, είναι πάντα προνόμιο. Το να προπονείς όμως την παλαιστινιακή, σήμερα, είναι κάτι μεγαλύτερο: είναι μια πράξη πίστης στη δύναμη του αθλητισμού ως αναπνοή ελευθερίας».
Με τη συμβολική αυτή κίνηση, ο 56χρονος Ιταλός επιχειρεί να δείξει ότι ο αθλητισμός μπορεί να λειτουργήσει ως χώρος συνύπαρξης και αξιοπρέπειας, ακόμη και μέσα σε συνθήκες σύγκρουσης και αβεβαιότητας. «Επιστρέφω στο γήπεδο ύστερα από δέκα χρόνια για να επιστρέψω ένα μέρος του δώρου που μου χάρισε το άθλημα σε όλη μου τη ζωή: τη δυνατότητα να πιστεύω ότι ακόμα και στους πιο δύσκολους τόπους, ένα γήπεδο μπορεί να γίνει τόπος θάρρους και ελπίδας για το μέλλον», καταλήγει συγκινητικά.
Η απόφασή του να ταξιδέψει στην Παλαιστίνη, σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής και ανθρωπιστικής κρίσης, υπερβαίνει τα όρια του αθλητισμού. Είναι μια πράξη ανθρωπιάς και συμβολισμού, μια υπενθύμιση ότι το άθλημα μπορεί να μιλήσει εκεί όπου τα λόγια σιωπούν. Ο Μάουρο Μπερούτο επιστρέφει όχι για να κυνηγήσει μετάλλια, αλλά για να σπείρει ελπίδα — εκεί όπου αυτή μοιάζει να έχει χαθεί.
