Τα δέντρα που πληγώναμε... (Κάτι σαν παραμύθι με λυπηρό τέλος)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο, που φυτεύτηκε με δόξες και τιμές από τους τοπικούς άρχοντες σε μια πλατεία καταπληκτική, μιας φανταστικής πόλης και το ονόμασαν το “Δέντρο της Ειρήνης” κι όλοι έβγαζαν φωτογραφίες δίπλα του και για μέρες “έπαιζε” στις εφημερίδες και στα κανάλια το μεγάλο γεγονός!!

Μέσα από τα τσιμέντα που “κοσμούσαν” κάθε τετραγωνικό της φανταστικής πόλης κάπου – κάπου τσουπ και ξεφύτρωνε μια μικρή ομάδα δέντρων που την έλεγαν παρκάκι γιατί για δάσος ούτε λόγος.

Το τιμημένο από τις αρχές δεντράκι με τα χρόνια μεγάλωσε, πήρε τα αξιώματα που του “φόρτωσαν” και ξεκίνησε ένα ταξίδι γνωριμίας με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια του που βρισκόταν φυτεμένα όπου μπορούσε να φανταστεί κανείς, άναρχα χωρίς σχέδιο με τα πληγωμένα “πόδια” τους χωμένα πρόχειρα κάτω από πλάκες κι άλλα είχαν κάτι φθαρμένα παγκάκια δίπλα, “δήθεν” για ξεκούραση των περαστικών που λόγω της άσκημης κατάστασης δεν τα προτιμούσαν ποτέ.

“Γεια σου Πεύκο” – “γεια σου Λεύκα”-”γεια σου Ευκάλυπτε”, χαιρετήθηκαν τα δέντρα μόλις συναντήθηκαν κι άρχισαν να μιλούν για τους “συγγενείς” τους που μεγάλωναν χωρίς φροντίδες και με πολλά -πολλά προβλήματα υγείας.

Αλλα να γέρνουν και να σπάζουν τραυματίζοντας και σκοτώνοντας ανθρώπους, άλλα να γίνονται αιτίες για να διχάζονται οι γείτονες κι άλλα τα πιο τυχερά, μακριά από την φανταστική πόλη να απολαμβάνουν την απόλυτη φύση και την ησυχία τους.

Κι όταν τα προβλήματα, που έτσι κι αλλιώς ήταν πολλά και διάφορα απαιτούσαν γενναίες αποφάσεις από τους δημοτικούς άρχοντες και ομόνοια προς όφελος των πολιτών, τότε ακόμα και τα δέντρα ένιωσαν την απόλυτη απογοήτευση γι αυτούς τους χειρισμούς των αρχόντων.

Κάτω απ’ τα δέντρα που γεννήθηκαν έρωτες, κάτω απ’ τα δέντρα που έπαιξαν παιδιά, κάτω απ’ τα δέντρα που στήθηκαν τρικούβερτα γλέντια, τώρα το “δέντρο της Ειρήνης” έβλεπε μόνο εγκατάλειψη.

“Πάμε να φύγουμε απ’ αυτή την πόλη που μας πληγώνει;” πρότεινε το “δέντρο της Ειρήνης” στο Πεύκο, στον Ευκάλυπτο και την Λεύκα.

Σας αφιερώνω το καταπληκτικό τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου και τους στίχους του που αναφέρουν:

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

Ο άνεμος κάνει τα δέντρα σαρκοφάγα
γι’ αυτό όλες οι πληγές μας φτιάχνουν έναν κήπο.
Να μεγαλώνεις δέντρα, αυτό είναι το θαύμα
το θαύμα είναι να ραγίζεις σ’ ένα μύθο.

Το δέντρο είναι ένας λαός κι όχι ένας μόνος
σφηνώνεται με πείσμα σε μια γη.
Στα κρυφά ριζώνει, βγάζει φύλλα
μόνο αν αντέξει γίνεται κορμί.

Τότε η γη το δέχεται και το σηκώνει
πολύ ψηλά ώσπου να γίνει ουρανός
όπως σπρώχνει τις ηπείρους να τρακάρουν
να φέρουν τις κορφές απ’ το βυθό στο φως.

Τυλίγεται γύρω απ’ τις ρίζες με μανία
ανέμους για να κάνει τα παιδιά του τα κλαδιά.
Μια έρημος είναι και η γη μια μάνα σκόνη
που σκορπάει την άμμο σαν μωρό ψηλά.

Κι η σκόνη γίνεται πανί, μεταναστεύει
καβάλα πάνω σε μια θάλασσα βαθιά
τη φέρνει ο Σιρόκος από το Μαρόκο
μ’ όλα τα μπαχαρικά απ’ την αγορά.

Και νοστιμίζει τη βροχή, μάστορα κόσμε
και νοστιμίζει τα κρυφά μας μυστικά.
Τα βότανα, τις παπαρούνες να προσέχεις
που έχουν γίνει όλα φίλτρα μαγικά.

Τα δέντρα θέλουνε μια ουσία μες στο χώμα
κι απέραντη έξω στον αέρα ομορφιά.
Μια τόσο ικανή κι απόλυτη συνθήκη
γιατί είναι πλάσματα σκληρά με αρχοντιά.

Η ομορφιά που έχουν ανάγκη τους ταιριάζει
φως, μυρμήγκια, γρύλοι, γύρη και πουλιά
και μια μεγάλη αγκαλιά απ’ τους πλανήτες
μια τρυφερή από το φεγγάρι αγκαλιά.Θα μάθουν τα παιδιά κλαδιά να ζουν κι εκείνα
να σπέρνουνε χυμούς μες στα τριαντάφυλλα
να ‘ρθουν ο πλάτανος και η λεύκα σ’ άγρια στύση
για ν ‘αντισταθούνε στη βαρύτητα…

Το δέντρο αντέχει αυτή τη θύελλα του ήλιου
όσο και των τζιτζικιών τον πυρετό
θα ‘ναι τώρα και για πάντα η συμμαχία
η συμμαχία του διπλανού με το άπειρο.