Politica 89.8
Όσο ο Νετανιάχου αισθάνεται ότι έχει ασυλία από τη διεθνή κοινότητα, ο πόλεμος θα συνεχίζεται
Το Ισραήλ προχώρησε τελικά στη χερσαία στρατιωτική επιχείρηση στην πόλη της Γάζας.
Δηλαδή, αποφάσισε να κλιμακώσει μια πολεμική επιχείρηση που όπως και οι διεθνείς οργανισμοί, αλλά ακόμη και κριτικές φωνές από το ίδιο το Ισραήλ, αναγνωρίζουν, ότι έχει πια τα χαρακτηριστικά γενοκτονίας.
Αυτή τη φορά, όντως, υπήρξαν αντιδράσεις από τη διεθνή κοινότητα. Μέχρι και αναστολή της εμπορικής συμφωνίας με το Ισραήλ ανακοίνωσε η ΕΕ.
Όμως, η επιχείρηση προχώρησε κανονικά.
Και ο λόγος είναι ότι πάρα πολύ απλά η κυβέρνηση του Ισραήλ γνωρίζει ότι επί της ουσίας απολαμβάνει ασυλίας από τη διεθνή κοινότητα, με τις αντιδράσεις να περιορίζονται σε καταδίκη των στρατιωτικών επιχειρήσεων και απειλές.
Στις ΗΠΑ ο Τραμπ και το πολιτικό ρεύμα που εκπροσωπεί είναι εδώ και πολλά χρόνια υποστηρικτές του Ισραήλ και του ίδιου του Νετανιάχου. Και τώρα εξακολουθούν να στηρίζουν το Ισραήλ και την πολεμική του μηχανή, όπως έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση.
Στην Ευρώπη, οι περισσότερες κυβερνήσεις τοποθετήθηκαν ανοιχτά υπέρ του Ισραήλ, σε ορισμένες χώρες όπως η Γερμανία η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη σχεδόν ποινικοποιήθηκε και μόνο το τελευταίο διάστημα ξεκίνησε η συζήτηση για κάποιες κυρώσεις, την ώρα που αρκετές χώρες θέλουν να αναβαθμίσουν τις οικονομικές σχέσεις.
Αλλά και πέρα από τη Δύση μπορεί χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα να έχουν κρατήσει τοποθέτηση πιο υποστηρικτική προς την Παλαιστίνη, αλλά δεν έχουν ασκήσει πραγματική πίεση στο Ισραήλ.
Όμως, ακόμη και οι επιλογές που συζητιούνται όπως η σκέψη στην Ευρώπη για την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, αφορούν κινήσεις με αναμφισβήτητα πολύ ισχυρό συμβολισμό που όμως δεν αναμετριούνται με το ότι αυτή τη στιγμή το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία και καταστρέφει μεγάλο μέρος της υλικής υποδομής για να υπάρξει Παλαιστινιακό κράτος, από τη μια καταλαμβάνοντας τη Γάζα και από την άλλη επιμένοντας στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη.
Όσο, όμως, το Ισραήλ είναι αντιμέτωπο με πρωτίστως συμβολικές κινήσεις χωρίς άμεσο υλικό αντίκτυπο, πολύ δύσκολα θα αλλάξει στάση.
Μόνο εάν είχε να αντιμετωπίσει πραγματικές κυρώσεις, εάν αισθανόταν ότι κόβεται η στρατιωτική βοήθεια, ότι διακόπτονται σχέδια για επενδύσεις, ότι ο Νετανιάχου και οι υπουργοί του αντιμετωπίζονται όντως ως κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου και ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος απομόνωσης και οικονομικού αποκλεισμού θα μπορούσε -πιο σωστά θα αναγκαζόταν- να αλλάξει στάση.
Διαφορετικά, οι μελλοντικές γενιές το πιο πιθανό είναι να μιλούν δικαίως για υποκρισία και συνενοχή σε γενοκτονία.
