Politica 89.8
Τελικά, υπάρχουν όντως εξωγήινοι; – Ντοκιμαντέρ υποστηρίζει διεθνή συγκάλυψη 80 ετών
Βρίσκεται, άραγε, «η αλήθεια εκεί έξω»; Ο Νταν Φάρα μεγάλωσε σε μια εποχή όπου οι εξωγήινοι δεν ήταν περιθώριο αλλά mainstream: ο E.T., το Close Encounters και αργότερα οι υποθέσεις του X-Files διαμόρφωσαν μια ολόκληρη γενιά που αναρωτήθηκε σοβαρά αν είμαστε μόνοι στο σύμπαν.
Για τον Φάρα, αυτή η παιδική περιέργεια δεν έσβησε ποτέ. Σήμερα μετατρέπεται σε ντοκιμαντέρ: The Age of Disclosure, ένα φιλόδοξο εγχείρημα που υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες κρατούν απόρρητες πληροφορίες για τα UAP (άγνωστης ταυτότητας ανώμαλα φαινόμενα) τη νέα ονομασία που επιχειρεί να αποτινάξει το στιγματισμένο «UFO».
Στο κέντρο της ταινίας βρίσκεται ο Λουίς Ελιζόντο, πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου και βασικό στέλεχος του Advanced Aerospace Threat Identification Program (AATIP).
Ο Ελιζόντο, που εμφανίζεται ως «η φωνή από μέσα», παραιτήθηκε το 2017 υποστηρίζοντας ότι υπήρξε συστηματική συγκάλυψη και οργανωμένη εκστρατεία παραπληροφόρησης για να απαξιωθεί η δουλειά του.
Η παρουσία του δεν είναι απλώς αφηγηματική∙ λειτουργεί ως εγγύηση ότι η υπόθεση δεν στηρίζεται σε θεωρίες διαδικτύου αλλά σε ανθρώπους με πραγματική πρόσβαση σε πληροφορίες υψηλής διαβάθμισης.
«Μη ανθρώπινα σκάφη και μη ανθρώπινες μορφές»
Ο Φάρα επέλεξε να δουλέψει ανεξάρτητα, χωρίς στούντιο ή πλατφόρμα, ώστε οι συμμετέχοντες να αισθανθούν ασφαλείς και να μη θεωρήσουν ότι η μαρτυρία τους θα παρουσιαστεί ως τηλεοπτικό θέαμα.
Τα ονόματα όσων μιλούν δεν αποκαλύφθηκαν μεταξύ τους μέχρι την ολοκλήρωση της παραγωγής. Αυτή η μυστικότητα απέδωσε: συνολικά 34 άτομα με θητεία σε θέσεις εθνικής ασφάλειας, στρατιωτικές υπηρεσίες και νομοθετικά σώματα μιλούν δημόσια.
Ανάμεσά τους ο Τζέι Στράτον, στέλεχος του AATIP, ο οποίος δηλώνει ότι έχει δει «μη ανθρώπινα σκάφη και μη ανθρώπινες μορφές», ο νυν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάρκο Ρούμπιο και ο πρώην διευθυντής των εθνικών μυστικών υπηρεσιών επί Ομπάμα, στρατηγός Τζιμ Κλάπερ.
Οι μαρτυρίες καταλήγουν σε μια κοινή υπόθεση: η τεχνολογία που παρατηρείται στα UAP ξεπερνά κάθε γνωστή ανθρώπινη δυνατότητα. Μιλάμε για κινήσεις χωρίς φαινόμενα ώσης, μεταβάσεις αέρα-νερού-διαστήματος, επιτάχυνση χωρίς ανιχνεύσιμη κατανάλωση ενέργειας.
Για κάποιους ειδικούς, αυτό δεν σημαίνει απλώς εξωγήινη παρουσία αλλά ανεξήγητη τεχνολογία που, αν αποκωδικοποιηθεί, θα μπορούσε να φέρει ανατροπές σε τομείς όπως η άμυνα και η ενέργεια.
Η συγκάλυψη ως στρατηγική
Το ντοκιμαντέρ υποστηρίζει ότι η μυστικότητα γύρω από τα UAP δεν έχει σκοπό να «προστατεύσει το κοινό από το σοκ», αλλά να αποτρέψει έναν νέο ανταγωνισμό υπεροπλίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η γνώση είναι ισχύς: αν πράγματι υπάρχουν μη ανθρώπινα συστήματα πρόωσης ή υλικά με άγνωστες ιδιότητες, το κράτος που θα τα κατανοήσει πρώτο θα αποκτήσει πλεονέκτημα ανάλογο με την πυρηνική τεχνολογία στις δεκαετίες του ’40 και ’50.
Η ταινία συνδέει αυτή τη λογική με την απαρχή του μύθου: το Ρόσγουελ.
Τι συνέβη στο Ρόσγουελ – το ιστορικό πλαίσιο πίσω από τον μύθο
Το 1947, κοντά στο Ρόσγουελ του Νέου Μεξικού, εντοπίστηκαν συντρίμμια σε ένα ράντσο. Η πρώτη επίσημη ανακοίνωση από την αεροπορική βάση μίλησε για «ιπτάμενο δίσκο» — μια δήλωση που ανακλήθηκε μόλις λίγες ώρες μετά, με το Πεντάγωνο να υποστηρίζει ότι ήταν απλώς μετεωρολογικό μπαλόνι.
Δεκαετίες αργότερα, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα έδειξαν ότι επρόκειτο για το Project Mogul, ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα που χρησιμοποιούσε μπαλόνια μεγάλου ύψους για να ανιχνεύει ακουστικά κύματα από σοβιετικές πυρηνικές δοκιμές. Επειδή το πρόγραμμα ήταν τόσο μυστικό, ακόμη και οι αξιωματικοί στους οποίους ανατέθηκε η πρώτη επικοινωνία δεν γνώριζαν τι είχαν μπροστά τους — εξού και η αρχική ανακοίνωση.
Αυτή η σύγχυση δημιούργησε το ιδανικό περιβάλλον για την εξάπλωση θεωριών περί σωμάτων εξωγήινων και μυστικών επιστημονικών αναλύσεων. Στις αφηγήσεις που εμφανίστηκαν δεκαετίες μετά, αυτά τα «σώματα» συχνά συγχέονται με ανδρείκελα δοκιμών πρόσκρουσης της δεκαετίας του ’50.
Από το Ρόσγουελ στον σημερινό γεωπολιτικό ανταγωνισμό
Για τον Φάρα, το Ρόσγουελ δεν είναι απλώς «απόδειξη» ότι υπάρχουν εξωγήινοι αλλά και μάθημα ιστορίας: η κυβέρνηση μιας νικήτριας υπερδύναμης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπορούσε να παραδεχτεί την ύπαρξη απειλής που δεν κατανοεί. Από εκεί, η μυστικότητα μετατράπηκε σε δόγμα — ενισχυμένο από τον Ψυχρό Πόλεμο και από τον φόβο ότι ανταγωνιστές όπως η Ρωσία ή η Κίνα μπορεί να αποκτήσουν πρόσβαση σε προηγμένη τεχνολογία πρώτοι.
Έτσι, η συζήτηση για το αν υπάρχουν εξωγήινοι γίνεται λιγότερο φιλοσοφική και περισσότερο στρατηγική: ό,τι κι αν συμβαίνει με τα UAP, ισχύει η φράση που επαναλαμβάνει ο Στράτον στο ντοκιμαντέρ: «Δεν μπορείς να το πεις στους φίλους σου χωρίς να το μάθουν και οι εχθροί σου.»
Και πού οδηγεί όλο αυτό;
Ο Φάρα πιστεύει ότι η διαδικασία αποκάλυψης είναι αναπόφευκτη: όσο περισσότεροι αξιωματούχοι μιλούν δημόσια, τόσο δυσκολότερο θα γίνεται να διατηρηθεί η σιωπή.
Δεν θεωρεί ότι το κοινό χρειάζεται βίντεο — πιστεύει ότι η πραγματική απόδειξη είναι οι άνθρωποι που ρισκάρουν καριέρες, διαβαθμίσεις και κοινωνικό κύρος για να μιλήσουν.
Και καταλήγει με μια πρόβλεψη: Κάποια στιγμή, ένας εν ενεργεία πρόεδρος των ΗΠΑ θα παραδεχτεί δημόσια ότι δεν είμαστε μόνοι — και ότι ξεκινά μια νέα εποχή διαφάνειας.
Μήπως, τελικά, να υπάρχουν όντως εξωγήινοι;
