Politica 89.8
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον Ozzy από τη σκηνή του Release Athens και τους Dream Theater
Δεν χρειάστηκε να ειπωθεί τίποτα. Το “Changes” του Ozzy έπαιξε πριν ανέβει κανείς στη σκηνή. Το λογότυπό του εμφανίστηκε στις οθόνες. Κι εκεί, μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, η σιωπή ήταν ο πιο ηχηρός φόρος τιμής.
Δύο μέρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, το Release Athens Festival αφιέρωσε τη βραδιά σε εκείνον που έδωσε σχήμα και όνομα στο heavy metal. Όχι με λόγια αλλά φυσικά με μουσική.
Οι Haken άνοιξαν την τελετή με ακρίβεια και συναίσθημα
Πρώτοι στη σκηνή, οι Βρετανοί progsters Haken δεν έπαιξαν απλώς τον ρόλο του ζεστάματος. Η τεχνική τους αρτιότητα, το εκρηκτικό παίξιμο και η σκηνική τους αυτοπεποίθηση έστησαν ένα σετ που έδειχνε μπάντα με άποψη και όχι «support». Όταν δε διασκεύασαν το “Iron Man” των Black Sabbath, το κοινό κατάλαβε ότι η βραδιά θα ήταν κάτι περισσότερο από μια κανονική εμφάνιση.
Οι Mastodon τίμησαν με όγκο και ωμότητα
Με τους Mastodon, το Release βούτηξε πιο βαθιά στα βαριά. Το “Blood and Thunder” έβαλε μπροστά τις μηχανές, το “Motherload” και το “Mother Puncher” τις απογείωσαν. Και μέσα σ’ όλη αυτή την ένταση, ήρθε μια στιγμή καθαρής, σχεδόν συγκινητικής σύνδεσης: μια απρόσμενα σφιχτοδεμένη και ειλικρινής διασκευή στο “Supernaut” των Sabbath. Το είπαν, το τίμησαν και το άφησαν να μιλήσει μόνο του.
Οι Dream Theater τίμησαν, συγκίνησαν και απογείωσαν
Κι έπειτα, η στιγμή που περίμεναν πολλοί: οι Dream Theater στη σκηνή, με τον Mike Portnoy πίσω από τα τύμπανα για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια. Ο ήχος τους, ήδη τεχνικά ασύλληπτος, είχε τώρα το νεύρο και τη χημεία μιας εποχής που όλοι είχαν νοσταλγήσει.
Συναυλία των Mastodon και των Dream Theater στο Release Athens Festival 2025 , στην Αθήνα , στις 23 Ιουλίου , 2025
Με το “Panic Attack” να ρίχνει την πρώτη σπίθα και το “The Dark Eternal Night” να ανατινάζει το κοινό, η βραδιά πήρε φωτιά. Η τεχνική αρτιότητα, δεδομένη. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν η ευαισθησία.
Στο “Peruvian Skies”, το riff του “Black Sabbath”, ένα σκοτεινό κομμάτι, που από πολλούς θεωρείται το πρώτο doom, κόπηκε και ράφτηκε με χειρουργική ακρίβεια. Κι ύστερα, το encore: το “The Spirit Carries On”, αφιερωμένο στον «Πρίγκιπα του Σκότους».
Σιωπή, φώτα χαμηλά, και μια μελωδία που ταξίδεψε μακριά, εκεί που πάνε οι μεγάλοι όταν φεύγουν. Το “Pull Me Under” έκλεισε τη βραδιά όπως έπρεπε με θόρυβο, δέος και αποθέωση.
Το 2026, το Release Athens γιορτάζει τα πρώτα του δέκα χρόνια. Και αν κρίνουμε από όσα ζήσαμε φέτος, ο πήχης έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια. Ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε σαν στοίχημα, έχει γίνει θεσμός. Κι η προσμονή για τις επόμενες ανακοινώσεις μοιάζει ήδη με countdown για έναν εορτασμό δεκαετίας που δεν θα είναι απλώς δυνατός, αλλά εκρηκτικός.
