Politica 89.8
Από την Τουρκία στη Λιβύη μετατοπίστηκε ο δρόμος των σύγχρονων δουλεμπόρων. Καραβιές ολόκληρες ανθρώπων που πληρώνουν όσο- όσο για να φτάσουν στην Ευρώπη. Σκάφη ξέχειλα από ταλαιπωρημένες ψυχές που το μόνο που επιθυμούν είναι ένα καλύτερο αύριο.
3.500 ευρώ. Τόσο κοστίζει το όνειρο…
Και θα κάνουν τα πάντα για να φτάσουν στον προορισμό τους (που παρά τα όσα φανταζόμαστε και εικάζουμε δεν είναι η χώρα μας. Η γη της επαγγελίας στην προκειμένη περίπτωση είναι μια χώρα της βόρειας ή κεντρικής Ευρώπης)
Θα μου πείτε γιατί τότε οι βάρκες έχουν προορισμό την Κρήτη ή την Μάλτα;
Τα κέρδη μπαίνουν πάνω από τις ανθρώπινες ζωές, τα συμφέροντα των δουλεμπόρων επεξεργάζονται μόνο τον πιο σύντομο δρόμο στο χάρτη και η Λιβύη έχει καταστήσει ξεκάθαρο ότι για να σταματήσουν οι ανεξέλεγκτες ροές θα πρέπει να πέσει (κοινοτικό) χρήμα.
Πότε άλλοτε οι τύχες των ανθρώπων δεν καθορίζονταν με τόσο συνοπτικές διαδικασίες όσο τώρα και μάλιστα στις διπλωματικές σκακιέρες των ισχυρών.
Ενώ εμείς ερίζουμε στην Κρήτη για τις ομολουγουμένως ανεξέλεγκτες ροές, για την “βόμβα” που “έσκασε” στα χέρια των αρχών, αναλύουμε τον όρο μετανάστης, εκφράζουμε φόβους ότι θα πάρουμε το “δρόμο” της Λαμπεντούζα, τσακωνόμαστε και μοιραζόμαστε στα δύο, η αλήθεια παραμένει απλή.
Ορδές εξαθλιωμένων γίνονται απλά έρμαιο στα χέρια αδίστακτων και καιροσκόποι εκμεταλλεύονται στις τύχες τους. Το υπόλοιπο 15% -όσο κι αν θέλουμε να το αγνοούμε -παραμένουν πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη που εκ των πραγμάτων δικαιούνται αίτησης ασύλου.
Όλα τα άλλα δεν με απασχολούν. Δε βλέπω εθνικότητες, βλέπω μόνο ζωές. Και επειδή πολλοί θα βιαστούν να κρίνουν με ευκολία σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι ανήκω σε εκείνους που έζησαν από κοντά τον ξεριζωμό πολλών οικογενειών και είμαι παιδί οικονομικών μεταναστών.
Δεν θελήσαμε ποτέ να νιώσουμε άσχημα επειδή οι γονείς μας αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον σε μία άλλη χώρα …και δεν μας προκάλεσαν ποτέ ντροπή. Δεν ρώτησαν χώρα καταγωγής, δεν μας κατέκριναν.
Και σήμερα δεν αλλάζουν πολλά, αλλάζουν μόνο ονόματα, πρόσωπα, όνειρα και κοινός παρονομαστής για κάποιους παραμένουν τα κέρδη…Όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική, ελάχιστα άλλαξαν.
Κανείς δεν θα ρίσκαρε τη ζωή του αν δεν πίστευε ότι κάτι καλύτερο τον περιμένει στην απέναντι όχθη…Κανείς δεν θα έμπαινε σε μια βάρκα χωρίς να γνωρίζει αν θα φτάσει στον προορισμό ,παρά μόνο αν αυτό που αφήνει πίσω του δεν μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό.
ΥΓ: Προσοχή στις κραυγές απ’ όπου κι αν προέρχονται. Οι επόμενοι μετανάστες μπορεί να είναι τα παιδιά μας…
