Politica 89.8
Γράφει ο Κώστας Συλιγάρδος στο Politica.gr.
Ένα από τα πιο άχαρα πράγματα στην ζωή ενός δημοσιογράφου είναι όταν γράφει την είδηση ή το σχόλιο για την απώλεια δημόσίων προσώπων που έτυχε να πορευτεί μαζί τους για μικρό η μεγάλο διάστημα με τον οποιονδήποτε ρόλο.
Όπως σήμερα πάλι που με θλίψη μάθαμε το φευγιό του δασκάλου μας.
Ο Δημήτρης Κωσταντάρας μας έμαθε τα πρώτα δημοσιογραφικά “γράμματα” μαζί με μερικούς ακόμα άξιους μεγάλους δημοσιογράφους εκείνης της εποχής όπως η Λίνα Αλεξίου (μητέρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου) ο Γιάννης Συνοδινός,η Τζέλα Παυλάκου η Μένια και η Στέλλα Παπαδοπούλου (μεγάλες μορφές της ΕΡΤ τότε) ο Χρήστος Γιαννακόπουλος της Ελευθεροτυπίας και άλλοι.
Εκεί στην σχολή κάτω στα Εξάρχεια και η δική του, Κυρία Βίκυ με καταγωγή από το Ρέθυμνο.
Την θυμόμαστε όλοι πάντα με αγάπη γιατί περνούσαμε πάντα απ’ το γραφείο της για ένα σωρό θέματα.
Μαζί ως το τέλος.
Αγαπημένοι και δεμένοι.
Τον Δημήτρη Κωσταντάρα πάντα τον αντιμετωπίζαμε όχι μόνο ως δάσκαλο,αλλά και ως τον γιο του τεράστιου Λάμπου που λάτρεψε το Πανελλήνιο,και ακόμα και σήμερα βρίσκεις παντού το κινηματογραφικό του αποτύπωμα.
Ο Δημήτρης Κωσταντάρας ήταν ένας σεμνός και καλός άνθρωπος εκτός από καλός δάσκαλος.
Τίμιος, και πρόσχαρος να βοηθήσει τα νέα παιδιά,τους νέους δημοσιογράφους.
Μετά χαθήκαμε.
Νομίζω τον συνάντησα τυχαία δύο φορές στην Αθήνα σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Δεν κατάφερα ποτέ να τον φιλοξενήσω στην Κρήτη όπως του είχα προτείνει ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης.
Αλλά δεν τον ξέχασα ποτέ.
Δημήτρη, δάσκαλε,καλό ταξίδι.
Θα τον θυμάμαι πάντα όπως ήταν στην δεύτερη φωτογραφία που παραθέτω…
Κυρία Βίκυ, θερμά συλλυπητήρια και ζωή σε σας…
