Politica 89.8
Παρακολουθώ σχεδόν αποσβολωμένος διάφορα μικρά και μεγάλα γεγονότα τις τελευταίες ημέρες.
Πραγματικά, όπως έχω πει και άλλες φορές, από τύχη υπάρχουμε και ζούμε σε μια –ας το πούμε– κανονικότητα, με ή χωρίς εισαγωγικά.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί μερίδα των Ελλήνων πιστεύει τον Σώρρα, τον Καζάκη και άλλα τέτοια “φρούτα”;
Στα κανάλια βγαίνουν τόσοι τυχοδιώκτες ρεμπεσκέδες, που θλίβομαι όταν συνειδητοποιώ πως είτε αυτά τα νούμερα υπήρξαν υπουργοί, είτε είναι σήμερα βουλευτές, είτε υπάρχει σοβαρός κίνδυνος –με τη δυναμική των καταγεγραμμένων και επίσημα ηλιθίων που ζουν ανάμεσά μας– να τους ξαναβρούμε κάποια στιγμή μπροστά μας.
Η κυρία Κωνσταντοπούλου ρωτήθηκε από τη συνάδελφο Λυμπεράκη κάτι απλό:
«Πώς θα ήταν η ζωή μας σε μια χώρα που θα είχε ακολουθήσει τον δρόμο της εξόδου από το ευρώ;»
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν απόλυτα ειλικρινής. Είπε ότι «κάθε αγώνας και επανάσταση έχει τις σκληρές συνέπειές της, αλλά θα ζούσαμε σε μια χώρα με περισσότερο ευτυχισμένους πολίτες».
Για να μην έχετε αυταπάτες, δηλαδή…
Ας το δούμε λίγο απλά και όμορφα.
Η ευτυχία είναι κάτι υποκειμενικό.
Συνεπώς, για την κυρία Κωνσταντοπούλου, η πείνα και η δυστυχία, η αδυναμία πρόσβασης στη δημόσια υγεία μπορεί να πόναγε, αλλά κατά τα άλλα θα ήμασταν ευτυχισμένοι –γιατί όλοι θα ήμασταν μάλλον ίσοι, αφού κανείς μας δεν θα είχε να φάει… Και γιατί θα είχαμε εκπληρώσει την απειλή των τότε συντρόφων της: ψευτΑλέξη Τσίπρα και Γιάνη με ένα κοτζάμουΝι Μπαρουφάκη.
Δηλαδή, θα είχαμε λερώσει με αίματα και σάρκες τα κατάλευκα πουκάμισα των εντέρων μας, αφού θα πυροβολούσαμε το άδειο μας κρανίο μπροστά τους.
Αυτό θα ήταν το μόνο κατόρθωμα της σαπίλας της Αριστεράς.
Αλλά και μια άλλη διάσταση: αυτό θα μπορούσε να δίνει ευτυχία… σε κάποιους που θα είχαν την ευκαιρία να μας αγοράσουν και να μας πουλήσουν σε ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, όπου τους κανόνες θα έβαζαν οι πελάτες των δικηγορικών γραφείων της κάθε κυρίας Κωνσταντοπούλου. Μιας και είναι γνωστό ότι αυτά τα γραφεία εξυπηρετούν το βαρύ κεφάλαιο (εφοπλιστές και βιομηχάνους).
Αφήστε που ο πολιτικός σανός απευθύνεται σε κακομοιραίους, γιατί έτσι βολεύει.
Το ίδιο και με τον τζογαδόρο τυχοδιώκτη Μπαρουφάκη, που αφού τα έκανε όλα καλά στην οικονομία, έπιασε τώρα την εξωτερική πολιτική, για να μας πουλήσει το αφήγημα που συντηρούν οι ομόσταβλοί του –εκπρόσωποι της Τουρκίας εσωτερικού. Έτσι τον άκουσα να τα λέει σε τηλεοπτική εκπομπή.
Και φανταστείτε ότι αυτόν τον πολιτικό τσαρλατάνο μας τον έφερναν κάποτε εδώ στην Κρήτη μια πάρτη γελοίων υποκειμένων, και υπήρχαν και κάποιοι που τον άκουγαν στα σοβαρά.
Ακόμα τα θυμάμαι και σκιάζομαι.
Κακά τα ψέματα: ζούμε ένα ξέφρενο party ηλιθίων.
Όπου «ηλίθιοι», βέβαια, μόνο οι πολιτικοί όπως οι δύο που προανέφερα δεν είναι. Γιατί αυτοί κάνουν πολύ καλά τις μπίζινες τους και πουλάνε τρέλα για να απολαμβάνουν τα προνόμια της Βουλής.
Αθροιστικά σήμερα, καταγράφονται επίσημα από τις δημοσκοπήσεις γύρω στο 35%, μετά από χρεοκοπίες, τρία μνημόνια, κλειστές τράπεζες, μισθούς με χαρτονομίσματα-χαρτοπετσέτες που μας υπόσχονταν, κομμένες συντάξεις και φάρμακα, και διεθνή εξευτελισμό που ζήσαμε όλοι εμείς που έπρεπε να ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και γινόμασταν παντού ρεντίκολο μόλις άκουγαν «Γκρίις».
Αν αυτό δεν είναι η νούμερο ένα απειλή –μαζί με τις πολιτικές αναλύσεις που στηρίζονται σε επιστολές του Ιησού, σε φάρμακα κατά της φαλάκρας και σκευάσματα που ενισχύουν το μνημονικό– τότε τι είναι;
Κρίμα που η κυβέρνηση αδυνατεί να παράξει πολιτικές, αφήνοντας κενά στο λαθρομεταναστευτικό, στην ακρίβεια, στην αξιοκρατία, στην καταπολέμηση της διαφθοράς αλλά και στην οικονομία –και τους δίνει «οξυγόνο» ύπαρξης…
Αυτό το party ηλιθίων δεν θα μας βγει σε καλό, αν δεν υπάρξει σύντομα πολιτική συνείδηση της κοινωνίας για ανάσχεση των τάσεων που οδηγούν τους «ψεκ» και όχι μόνο σε αυτά τα άκρα…
Η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν αδυνατείς να τη μάθεις καλά…
