Politica 89.8
Είμαι 35 χρόνια δημοσιογράφος στο Ηράκλειο. Σ’ αυτή τη μακρά πορεία, είχα την τύχη να υπηρετήσω την πόλη μου όχι μόνο μέσα από το ρεπορτάζ και την ενημέρωση, αλλά και ως δημοτικός σύμβουλος για εννέα χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της θητείας, ανέλαβα διάφορες θέσεις ευθύνης, με πιο σημαντικές εκείνες του Προέδρου της Μονομετοχικής ΔΕΠΑΝΑΛ και του Αντιδημάρχου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Νέας Γενιάς.
Σε όλα αυτά τα χρόνια, είτε από τη θέση του δημοσιογράφου είτε από εκείνη του αιρετού, προσπάθησα να είμαι συνεπής. Και έτσι πιστεύω ότι συνεχίζω να είμαι και σήμερα. Τηρώ τα ραντεβού μου, προλαβαίνω τις προθεσμίες μου, προσπαθώ να είμαι πάντα πέντε λεπτά νωρίτερα από το συμφωνημένο. Η συνέπεια για μένα δεν είναι απλώς θέμα ευγένειας – είναι στάση ζωής και ένδειξη σεβασμού προς τον άλλον.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν έχω υπάρξει και εγώ ασυνεπής κάποιες φορές – από αφηρημάδα ή λόγω απρόβλεπτων παραγόντων. Όμως, ποτέ δεν το έκανα ελαφρά τη καρδία. Πάντα αναζητούσα τρόπο να εξηγήσω, να επανορθώσω.
Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, παρατηρώ κάτι που με προβληματίζει. Ορισμένα δημόσια πρόσωπα – όχι πολλά, δύο ή τρία – δείχνουν μια αδικαιολόγητη ασυνέπεια. Και δυστυχώς, αυτή η συμπεριφορά εκδηλώθηκε απέναντι στην εκπομπή μου. Πρόκειται για περιπτώσεις όπου έχει συμφωνηθεί τηλεφωνική συνέντευξη στον αέρα, συγκεκριμένη ώρα, με όλα τα δεδομένα στη θέση τους – κι όμως, την κρίσιμη στιγμή, οι καλεσμένοι είναι άφαντοι. Και κατόπιν – ευτυχώς για τους ίδιους – έμαθα, όχι για κάποιο σοβαρό λόγο.
Αναρωτιέμαι: Όταν είσαι θεσμικό πρόσωπο και έχεις δείξει ότι σε ενδιαφέρει η δημοσιότητα, πώς γίνεται να μη θεωρείς μέρος της αποστολής σου να είσαι συνεπής σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης; Πώς στήνεις έναν δημοσιογράφο στον «αέρα»; Πώς αγνοείς, χωρίς εξήγηση, μια δέσμευση; Η ασυνέπεια δεν πλήττει μόνο την δημόσια εικόνα σου · οδηγεί αναπόφευκτα σε άσχημα συμπεράσματα. Κάποιος πρέπει να γνωρίζει πότε και σε ποιον επιλέγει να φανεί ασυνεπής – ειδικά όταν εκπροσωπεί θεσμούς και δημόσιες θέσεις.
Δεν γράφω αυτές τις σκέψεις για να «μαλώσω» κανέναν. Τις γράφω ως μια φιλική συμβουλή. Γιατί η ασυνέπεια προς έναν δημοσιογράφο μπορεί να εκληφθεί και ως ασυνέπεια προς την ίδια την κοινή γνώμη. Ο δημοσιογράφος –καλώς ή κακώς– αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τη φωνή της. Και όταν αγνοείς αυτόν, ίσως στην ουσία να αγνοείς την κοινωνία.
Ξέρω ότι ζούμε σε μια χώρα όπου συχνά οι θεσμοί δεν χαίρουν του σεβασμού που τους αρμόζει. Αλλά κάπου πρέπει να αρχίσουμε να αλλάζουμε. Από τα μικρά. Από την απλή, ανθρώπινη συνέπεια.
