Politica 89.8
Μια ιστορία και μια «προσευχή» για ένα άρτιο στη λειτουργία του κράτος
Πρόσφατα, στην ευρύτερη οικογένειά μας συνέβη ένα ατύχημα. Στενός συγγενής μας έπεσε μέσα στο σπίτι. Τον βρήκα πεσμένο στο πάτωμα, όταν πήγα να τον επισκεφθώ.
Όμως, μου ήταν αδύνατον να τον βοηθήσω να σηκωθεί. Πολύ γρήγορα βρήκα την ψυχραιμία μου και κάλεσα ασθενοφόρο. Στην κυρία που μου απάντησε περιέγραψα την κατάσταση. Μου είπε ότι θα έπρεπε να περιμένουμε πάρα πολλή ώρα, επειδή ήταν Κυριακή και είχε στη διάθεσή της μόνο δύο ασθενοφόρα, τα οποία βρίσκονταν εκτός Ηρακλείου σε τροχαία ατυχήματα και θα αργούσαν να επιστρέψουν. «Καλέστε την Πυροσβεστική», μου είπε.
Τι να έκανα; Κάλεσα την Πυροσβεστική. Εξήγησα στον άνθρωπο που απάντησε την κατάσταση. «Δεν μπορούμε να επέμβουμε χωρίς την παρουσία του ΕΚΑΒ», μου είπε. Του εξήγησα πώς είχαν τα πράγματα με το ΕΚΑΒ και τον θερμοπαρακάλεσα να στείλει δύο πυροσβέστες, γιατί ο άνθρωπός μας βρισκόταν στο πάτωμα πάνω από μισή ώρα.
Σε δέκα λεπτά, τέσσερις πυροσβέστες κατέφθασαν στο σπίτι, σήκωσαν τον συγγενή μας από το πάτωμα και τον έβαλαν σε μια καρέκλα να καθίσει. Εκτίμησα το φιλότιμό τους και την ανθρωπιά τοθς και τους ευχαρίστησα όσο πιο πολύ μπορούσα. Ήταν μια πραγματική επέμβαση σωτηρίας.
Όμως, φεύγοντας, ο επικεφαλής τους μου είπε: «Αυτό είναι δουλειά του ΕΚΑΒ. Δεν μπορεί να σας προτείνει να επέμβουμε, ενώ γνωρίζει ότι εκείνο πρέπει να έρθει πρώτο και εμείς, εφόσον χρειαστεί, να έρθουμε επικουρικά. Εμείς δεν γνωρίζουμε εάν ο άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια έχει πάθει κάτι σοβαρό και πρέπει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο».
Και είχαν δίκιο. Ή μάλλον, έχουν δίκιο, γιατί, απ’ ό,τι κατάλαβα, τέτοια μεμονωμένα περιστατικά στα οποία η Πυροσβεστική επεμβαίνει μόνη της δεν είναι σπάνια. Και επεμβαίνει διότι σκέφτεται ανθρώπινα. Συναισθάνεται την άμεση ανάγκη του άλλου.
Οφείλω όμως να πω ότι η κυρία από το ΕΚΑΒ – δείχνοντας ότι ήθελε πράγματι να βοηθήσει αλλά δεν μπορούσε – με κάλεσε ξανά για να με ρωτήσει για την εξέλιξη του περιστατικού. Της είπα για τη βοήθεια από την Πυροσβεστική και μου απάντησε ότι μόλις έχει στη διάθεσή της ασθενοφόρο θα το στείλει. Της είπα ότι ο άνθρωπός μας έλεγε πως δεν ήθελε να πάει στο νοσοκομείο. Πήραμε το ρίσκο λόγω της δυσκολίας μετακίνησής του αλλά και επειδή έλεγε ότι είναι καλά.
Τα γράφω όλα αυτά, διότι, όπως αντιλαμβάνεστε, τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Το Ηράκλειο θα έπρεπε να διαθέτει τόσα ασθενοφόρα όσα απαιτούνται από τις ανάγκες του ανεξάρτητα από το αν είναι καθημερινή, Κυριακή ή αργία και ανεξάρτητα εάν το περιστατικό είναι σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό. Στην ψηφιακή εποχή που ζούμε, το Υπουργείο Υγείας γνωρίζει πολύ καλά τις ανάγκες κάθε τόπου, όπως γνωρίζει και πόσοι άνθρωποι απαιτούνται για να «δουλέψουν» αυτά τα ασθενοφόρα.
Δεν είναι δουλειά της Πυροσβεστικής –ούτε καμιάς άλλης υπηρεσίας– να υποκαθιστά το ΕΚΑΒ. Δεν μπορεί η Πολιτεία να επαφίεται μόνο στο φιλότιμο όσων εργάζονται με ελλείψεις, είτε στο ΕΚΑΒ, που προσπαθούν να καλύψουν με ένα απλό σεντόνι ένα τεράστιο κρεβάτι, είτε στην Πυροσβεστική, που επίσης έχει ανάγκη από περισσότερους ανθρώπους για να ανταποκριθεί στις δικές της αρμοδιότητες.
Από τη δική μας εμπειρία αποδεικνύεται,για άλλη μια φορά, ότι αυτό το κράτος χρειάζεται στελέχωση, οργάνωση και συντονισμό. Ξέρω, δεν λέω κάτι καινούργιο. Όμως δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να επαναλαμβανόμαστε, μήπως και οι αρμόδιοι το εμπεδώσουν, κάνουν αυτό που πρέπει και απολαύσουμε επιτέλους ως πολίτες τις υπηρεσίες ενός άρτια λειτουργικού κράτους.
Αμήν!
