Politica 89.8
«Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις», λέει η παροιμία – και είναι αλήθεια. Όλοι μας έχουμε στο νου μας τουλάχιστον έναν δάσκαλο που μας επηρέασε θετικά με όσα μας δίδαξε. Στην πορεία της ζωής διαπιστώσαμε ότι τα λόγια του ήταν πράγματι αλήθεια, αφού η εφαρμογή τους το αποδείκνυε.
Ένας τέτοιος δάσκαλος ήταν και για μένα ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο οποίος έφυγε από αυτή τη ζωή όσο βρισκόμουν στη θερινή μου άδεια. Τώρα λοιπόν που επέστρεψα, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε εκείνον, έστω και ετεροχρονισμένα. Δεν μου έκανε καρδιά να αφήσω να περάσει έτσι η μετάβασή του στους ουρανούς.
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας ήταν ο πιο προσηνής δάσκαλος στη Σχολή Δημοσιογραφίας στην Αθήνα όπου φοίτησα – το «Κολλέγιο Δημοσιογραφικών Σπουδών», όπως λεγόταν τότε. Ήταν μια σχολή γεμάτη αστέρες της δημοσιογραφίας (Κωνσταντάρας, Κανέλλη, Παπαδάκης, Κομίνης, Αλεξίου, Κουίκ, Λιάνης, Απέργης κ.ά.). Πολλοί σημερινοί δημοσιογράφοι, και του Ηρακλείου, αποφοίτησαν από αυτήν τη Σχολή. Ο θάνατος του Δημήτρη Κωνσταντάρα μού αποκάλυψε ότι ανάμεσα στους αποφοίτους ήταν και οι συνάδελφοι Κώστας Συλιγάρδος και Μανώλης Σαρρής – κάτι που δεν γνώριζα.
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας δίδασκε στο τμήμα μας ραδιόφωνο. Ήταν ο πρώτος που μας έμαθε πώς γίνεται μια ραδιοφωνική εκπομπή. Η χαρά μας ήταν να τον ακούμε να μιλάει για τη γοητεία του ραδιοφώνου, και ακόμη μεγαλύτερη όταν προσπαθούσαμε να εφαρμόσουμε όσα μας έλεγε στο μικρό στούντιο που είχε εγκαταστήσει η Σχολή. Από ανάρτηση της συναδέλφου Ειρήνης Νικολοπούλου αντιγράφω ένα απόσπασμα για το ποιος ήταν ο Δημήτρης Κωνσταντάρας: «Έξυπνος και σπινθηροβόλος, μορφωμένος και καλλιεργημένος, ωραίος και ταπεινός, ηθικός και άξιος δημοσιογράφος, πολυπράγμων και αεικίνητος, σοβαρός και με χιούμορ, με δίψα για ζωή». Το αντέγραψα, γιατί θεωρώ ότι είναι η πιο συμπυκνωμένη και ολοκληρωμένη περιγραφή της προσωπικότητάς του.
Και πράγματι μάθαμε ραδιόφωνο. Μας είπε πώς να συμπεριφερόμαστε μέσα σε ένα στούντιο, πώς να αλλάζουμε δίσκους και τραγούδια στα decks (τα επαγγελματικά πικ-απ), αφού τότε ακόμη ζούσαμε στην «ημι-ψηφιακή» εποχή. Σήμερα τα στούντιο έχουν υπολογιστές. Μας δίδαξε πώς να διαμορφώνουμε την ατμόσφαιρα με τον λόγο μας, ανάλογα αν εκφωνούσαμε δελτίο ειδήσεων ή κάναμε πρωινή, μεσημεριανή ή βραδινή εκπομπή. Μας έμαθε ότι το ραδιόφωνο παραμένει καθημερινά ένα «θερμό» μέσο, που δεν σερβίρει έτοιμες εικόνες όπως η τηλεόραση, αλλά γεννά εικόνες και αφήνει τη φαντασία του ακροατή να ταξιδεύει.
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας χαιρόταν που δίδασκε. Του άρεσε. Σήμερα, κοιτάζοντας από απόσταση εκείνη την εποχή, βλέπω ότι του έδινε χαρά όχι μόνο το μάθημα αλλά και η συναναστροφή μαζί μας. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που ένα βράδυ μας κάλεσε στο πιάνο-μπαρ που διατηρούσε με τη σύζυγό του, Βίκυ – για την οποία μας έλεγε με περηφάνεια ότι κατάγεται από το Ρέθυμνο. Εκεί, ο ίδιος, σπουδαγμένος στη μουσική, έπαιξε πιάνο. Όλοι μαζί τραγουδήσαμε και περάσαμε μια αξέχαστη βραδιά. Μάλιστα, είχε και «κερασάκι στην τούρτα»: Τα ξημερώματα μπήκαμε όλοι σε τρία ταξί και κατηφορίσαμε στου Ψυρρή για κουλούρια. Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας μάς αγόρασε από έναν παραδοσιακό φούρνο σιμιτζίδικα κουλούρια. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά και τη γεύση τους.
Έτσι ήταν ο Δημήτρης Κωνσταντάρας. Επιδραστικός άνθρωπος. Η παρουσία του ωφελούσε τον κόσμο. Υπηρέτης κανονικός, καλλιεργημένος και ευγενικός. Η οικογένειά του υπήρξε τυχερή που τον είχε σύζυγο και πατέρα. Έστω και καθυστερημένα, της απευθύνω τα συλλυπητήριά μου, αλλά και να της πω –αν και είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει– πως τέτοιες ιστορίες που μένουν ζωντανές στη μνήμη, είναι εκείνες που καθιστούν όσους φεύγουν από αυτή τη ζωή πραγματικά αθάνατους.
Δάσκαλε και άνθρωπε Δημήτρη Κωνσταντάρα, σε ευχαριστούμε πολύ!
