Politica 89.8
It takes two to make a tango λέει ο στίχος ενός ωραίου ξένου τραγουδιού. Δηλαδή, χρειάζονται δύο για να φτιάξεις ένα ταγκό. Μόνο πως στην προκειμένη περίπτωση χρειάστηκαν πολλοί περισσότεροι, διότι προφανώς επρόκειτο για πεντοζάλη, καλαματιανό ή τσάμικο.
Για το σκάνδαλο με τις παράνομες επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ μιλάω, το οποίο αποκαλύφθηκε επισήμως τώρα, αλλά ήταν γνωστό χρόνια. Ήταν γνωστό ότι ο τάδε ή ο δείνα “πανωγράφει”, αλλά κανείς δεν μιλούσε. Ήταν γνωστό ότι ξαφνικά κάποια χωριά έγιναν Εκάλη με τις βίλες να ορθώνονται περήφανες η μία δίπλα στην άλλη και τα πανάκριβα αυτοκίνητα να περιδιαβαίνουν τους δρόμους των χωριών. Ήταν γνωστό ότι όλοι είχαν χιλιάδες στρέμματα ή αιγοπρόβατα που στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ ή υπήρξαν με καθεστώς “κοινοκτημοσύνης”: δήλωναν δηλαδή όλοι τα ίδια και έδειχναν όλοι τα ίδια χωράφια στον εκάστοτε αρμόδιο υπάλληλο που πήγαινε για έλεγχο. Μόνο που τον πήγαιναν από άλλο δρόμο και ο δύσμοιρος υπάλληλος δεν καταλάβαινε ότι έβλεπε το ίδιο χωράφι δέκα φορές. “Από παέ και κάτω, ό,τι θωρείς είναι δικό μου”, έλεγε η γιαγιά που συνόδευε τον υπάλληλο. Και αυτός κατέγραφε και κατέγραφε…Η γιαγιά βεβαίως, γιατί οι υπόλοιποι της οικογένειας ήταν κρυμμένοι. Κανονική μπίζνα με χιλιάδες στρέμματα, αιγοπρόβατα και ΑΦΜ να πηγαινοέρχονται. Κανείς όμως δεν τολμούσε να μιλήσει. Κανονική ομερτά.
Για να φαγωθούν τόσες χιλιάδες ευρώ έπρεπε να παρανομήσουν πολλοί, όπως φαίνεται και από την πολυσέλιδη δικογραφία. Αυτός που θα έκανε την ψεύτικη δήλωση, εκείνος που θα την προωθούσε αλλά και ο πολιτικός που θα βοηθούσε τον ψευδόμενο αγρότη ή “αγρότη” και τον ψευδόμενο κτηνοτρόφο ή “κτηνοτρόφο” για να πάρει τα χρήματα.
Οι πρώτοι για να εισπράξουν και ο πολιτικός για να μη χάσει τις ψήφους του. Μια ομάδα ανθρώπων που συγκροτούσαν μια κατά περίπτωση παράνομη οργάνωση και όλοι μαζί τελικά μια πληγή και όπως προκύπτει μία δυσφήμιση για τη χώρα.
Και μέσα σε αυτό το σκηνικό εμείς, που δεν είχαμε καμία δουλειά με όλο αυτό το κύκλωμα, αλλά που δεν μιλούσαμε. Και δεν το κάναμε, διότι φοβόμασταν να μη βρεθούμε μπλεγμένοι. Όπως κάνουμε και με άλλα εγκλήματα που βαραίνουν την ελληνική κοινωνία, όπως είναι οι κακοποιήσεις παιδιών ή γυναικών. Η ίδια νοοτροπία είναι.
Όμως, όπως είναι γνωστό, η αλήθεια πάντα λάμπει. Έρχεται αργά ή γρήγορα. Όπως και η δικαιοσύνη. Διότι πάντα υπάρχουν και αρχές που αυτές τις αξίες τις διαφυλάττουν, τις βιώνουν και τις εφαρμόζουν, όπως-στην προκειμένη περίπτωση η Ευρωπαϊκή Εισαγγελική Αρχή.
Το κακό είναι ότι θα την πληρώσουμε και εμείς. Για να επιστραφούν τα χρήματα αυτά στους “κουτόφραγκους” εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα την πληρώσουμε δια της φορολογίας.
Και διαμαρτυρόμαστε εμείς οι νόμιμοι γιατί να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα άλλων. Και με το δίκιο μας. Αλλά, δυστυχώς και οι επιδοτήσεις, όχι μόνο οι αγροτικές, αλλά και οι άλλες, των άλλων ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αφορούν τη χώρα (και κάθε χώρα που επιδοτείται) και όχι κάθε πολίτη χωριστά. Η ΕΕ θα ζητήσει τα λεφτά πίσω από την Ελλάδα, όχι από τον Βαγγέλη, τον Γρηγόρη, τον Παναγιώτη κλπ.
Από την Ελλάδα τώρα εξαρτάται πως θα μαζέψει τα λεφτά για να πληρώσει.
Για αυτό η κυβέρνηση καλείται τώρα να κάνει μια χειρουργική επέμβαση: Να μην επιβαρύνει τον νόμιμο πολίτη με τα σπασμένα άλλων. Να βάλει να πληρώσουν εκείνοι που παρανόμησαν. Όλοι αυτοί που συμμετείχαν στο χορό που αναφέρω. Και έτσι να ικανοποιήσει εμάς τους πολίτες και ηθικά. Δεν δέχομαι να πληρώσω εγώ ή εσύ που δεν ήμασταν μέρος αυτού του παράνομου γλεντιού.
Και επιτέλους, να τιμωρήσει όλους εκείνους τους πολιτικούς που θα αποδειχθεί ότι είχαν πραγματική εμπλοκή στις παρανομίες. Και να αποκαλύψει και εκείνους που στο παρελθόν είχαν εμπλακεί. Τουλάχιστον εκείνους που βρίσκονται στο βάθος στο οποίο θα φτάσει η έρευνα της Δικαιοσύνης. Ο πολιτικός πρέπει να γνωρίζει ότι ανεξάρτητα από το ποιόν του ανθρώπου που τον ψηφίζει, ο ίδιος πρέπει να είναι άμεμπτος.
