Politica 89.8
ΟΠΕΚΕΠΕ: Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη… και άλλες παροιμίες
«Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μοίρα» λέει η παροιμία — και αν υπάρχει μια περίπτωση που της ταιριάζει απόλυτα, είναι αυτή του σκανδάλου στον ΟΠΕΚΕΠΕ με τις παράνομες επιδοτήσεις. Μια ιστορία που, δυστυχώς, δεν είναι καινούργια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη δημοσιογραφία – 35 χρόνια τώρα – θυμάμαι και τα “πανωγραψίματα”. Τις ψεύτικες δηλώσεις που διογκώνουν στρέμματα, ζώα, καλλιέργειες, και καταλήγουν να γεμίζουν λογαριασμούς με χρήματα που δεν αναλογούν στους πραγματικούς δικαιούχους.
Το φαινόμενο αυτό δεν ήταν άγνωστο. Το στηλιτεύαμε οι «καλοί», αλλά ως εκεί. Δεν καταγγέλλαμε. Δεν διαμαρτυρόμασταν. Δεν προχωρούσαμε παραπέρα. Φοβόμασταν, ίσως, ότι «μπορεί να βρεθούμε σε κανένα χαντάκι». Ή, ακόμα πιο κοινά, λέγαμε: «Και τι με νοιάζει εμένα;». Γιατί σε αυτή τη χώρα, το «εγώ» υπερισχύει του «εμείς». Οι πράξεις συλλογικής ευθύνης είναι σπάνιες – τόσο σπάνιες που όταν συμβούν, γίνονται είδηση ή αφιέρωμα.
Την Ευρώπη την αντιμετωπίσαμε σαν μια τεράστια αγελάδα που την αρμέγαμε αδιάκοπα, χωρίς φραγμούς, χωρίς αιδώ. Πίναμε το γάλα που δεν μας αναλογούσε και κοιτούσαμε αλλού. Και οι πολιτικοί; Κι αυτοί σιωπούσαν. Μην τυχόν και χάσουν καμιά ψήφο.
Έτσι, φτάσαμε σε σημείο να δηλώνονται κτήματα που δεν υπήρχαν και κοπάδια που δεν υπήρξαν ποτέ. Η όρεξη ορισμένων ήταν ακόρεστη. Η απάτη έγινε συνήθεια και η συνήθεια θεσμός.
Αλλά, όπως λέει και η παροιμία, κάποια στιγμή έρχεται η μέρα της Δικαιοσύνης. Και ήρθε. Γιατί όταν τα πρόβατα της Κρήτης ξαφνικά «πολλαπλασιάζονται» σαν τα ψάρια στην παραβολή, και τα στρέμματα του νησιού φτάνουν να ξεπερνούν τη γεωγραφική του πραγματικότητα, τότε κάποιος εύλογα αναρωτιέται: «Τι γίνεται εδώ, ρε παιδιά;», όπως έλεγε και ο Σπύρος Παπαδόπουλος στους “Απαράδεκτους”.
Η εισαγγελική παρέμβαση ήταν αναπόφευκτη. Η απληστία πρόδωσε τους αυτουργούς. Οι ίδιοι φανερώθηκαν από τις πράξεις τους. Ο λαγός, που λέει και η άλλη παροιμία, όχι απλώς “κούνησε τη φτέρη” αλλά από το πολύ άρμεγμα έγινε πιο μεγάλος και από τη φτέρη. Πώς να μην τον δεις;
Το τραγικό είναι πως τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τις επιδοτήσεις ακόμα και εκείνοι που δεν φταίνε. Οι αγρότες που τηρούν τον νόμο, οι μικρομεσαίοι που βασίζονται σε αυτά τα χρήματα για να επιβιώσουν. Και όλα αυτά γιατί οι υπόλοιποι έβλεπαν και δεν μιλούσαν. Γιατί αν είχαν μιλήσει νωρίτερα, δεν θα φτάναμε ποτέ σε αυτό το σημείο.
Τώρα προσπαθούμε να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ μπήκε κάτω από την «ομπρέλα» της ΑΑΔΕ, σε μια ύστατη προσπάθεια να μη χαθεί η πιστοποίησή του και να συνεχίσουν να ρέουν οι κοινοτικές ενισχύσεις. Μια κίνηση, όχι μόνο διοικητικής διάσωσης, αλλά και συμβολικής: Να δείξουμε στην Ευρώπη πως έχουμε ακόμα ένα ίχνος αξιοπρέπειας.
Η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της. Αυτό είναι βέβαιο. Οι υπαίτιοι θα τιμωρηθούν. Όμως το ζητούμενο είναι και όλοι οι υπόλοιποι να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να μη μιλάμε. Να γίνει αυτή η υπόθεση αφορμή για πραγματική αλλαγή. Να βάλουμε επιτέλους φρένο σε όσα μας ενοχλούν και μας οδηγούν προς τα πίσω και όχι μπροστά. Να πούμε όχι στον ραγιαδισμό που, όπως φαίνεται, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό μας διακατέχει ακόμα.
Γιατί η Ελλάδα αξίζει κάτι καλύτερο από μια διαρκή αρπαχτή. Αξίζει μια πολιτεία δικαίου, με πολίτες υπεύθυνους. Και αυτή η αλλαγή ξεκινά από τη φωνή. Από τη μαρτυρία και τη διαμαρτυρία. Από τη στάση ζωής του καθενός μας.
